Γκρι…

Ορισμένες απλές σκέψεις που περνάνε από το μυαλό κατά τη διάρκεια του πρωινού ταξιδιού

Άλλη μια μέρα που ξεκινάνε όλοι το καθημερινό εγερτήριο. Όλοι στη στάση του τρένου. Γνωστές φυσιογνωμίες πλέον που ωστόσο κανένας δεν γνωρίζει τον άλλον κι ούτε φυσικά τολμάει να μιλήσει στον άλλον, εκτός κι αν παραστεί ανάγκη. Ποιος άλλωστε θα ήθελε να στιγματιστεί ως «περίεργος» ή, ακόμα χειρότερα, «ανώμαλος», που μιλάει σε αγνώστους και τους διαταράσσει τη καθημερινή τους λειτουργία;

  Το τρένο φτάνει στη στάση. Όλοι πιέζονται για να χωρέσουν στο βαγόνι. Μιλάμε φυσικά για την πιο πολυχρησιμοποιημένη γραμμή της πόλης και όλοι βιάζονται να πάνε στη δουλειά τους. Και θα δεις άτομα από διαφορετικές πλευρές της κοινωνικής αλυσίδας. Άλλοι ντυμένοι πιο κομψά, με το κουστούμι και τη γραβάτα τους ή με το προσεγμένο ταγέρ και το μαλλί στην εντέλεια (αναλόγως το φύλο), άλλοι απλά ντυμένοι με τα καθημερινά τους ρούχα και άλλοι με τη στολή της εκάστοτε εργασίας τους .

  Και δεν είναι απλά από κοινωνικές αλυσίδες οι άνθρωποι που θα δεις. Μιλάμε για συγκέντρωση όλων των διαφορετικών φυλών, ηλικιών, εθνικοτήτων… Ένας μικρός πύργος της Βαβέλ σε κάθε βαγόνι, καθημερινά.

  Κι εκεί που θα περίμενες πως μέσα σε τόσο πολύ κόσμο δεν θα μπορούσες να ακούσεις ούτε την ίδια σου τη σκέψη, η απόλυτη σιγή… Σαν να βρίσκεσαι σε λειτουργία τη Κυριακή το ξημέρωμα, ένα τέτοιο πράμα. Και το περίεργο είναι πως δεν φαίνεται να το παρατηρεί κανένας ή να επηρεάζει και κανέναν. Μια βουβή ησυχία μέσα σε τόσο πλήθος κόσμου και το μοναδικό πράγμα που ακούγεται είναι το τρένο, καθώς τσουλάει αργά και βασανιστικά (όσο κι αν φαίνεται πως είναι ταχύτατο) πάνω στις ράγες.

  Παρατηρείς τριγύρω σου και βλέπεις πρόσωπα ανέκφραστα. Όλοι διατηρούν την ίδια, ακίνητη γκριμάτσα. Μάλλον δεν έχουν διάθεση για πολλά-πολλά, είναι και οχτώ το πρωί, σκέφτεσαι. Έλα που το ίδιο ισχύει και το απόγευμα. Τίποτα δεν αλλάζει. Ο κάθε ένας στο δικό του μικρόκοσμο, απορροφημένος τόσο πολύ που νομίζεις πως έχει πέσει ο ουρανός να τον πλακώσει.

  Κάποιοι φορούν ακουστικά κι αν τύχει και έχει πολυκοσμία το βαγόνι, μπορείς να μοιραστείς τη μουσική μαζί τους. Άλλοι διαλέγουν αυτές τις στιγμές ώστε να συνεχίσουν τις αγαπημένες τους σειρές, ανενόχλητοι από άλλες υποθέσεις. Άλλωστε στο τρένο μέσα, ποιος να τους μιλήσει, τα’ παμε αυτά. Φαίνονται τόσο βυθισμένοι στη πλοκή που λες πως μάλλον πρόκειται για κάποιο κομβικό σημείο της σεζόν.  Άλλοι πάλι είναι του πιο «πνευματικού» και διαλέγουν τα βιβλία (ή τη πιο σύγχρονη μορφή τους, τα Kindle), ώστε να περάσουν αυτές τις στιγμές. Κι άλλοι απλά στέκονται… Σκυθρωποί, ακίνητοι.

   Ο καθένας από αυτούς σου δίνει την εντύπωση πως έχει τόσα πολλά να πει, πως θέλει τόσα πολλά να πει, πως θα μπορούσες κι εσύ ο ίδιος να μάθεις περισσότερα μέσα από μια απλή συζήτηση μαζί του/της, αλλά τα κοινωνικά πλαίσια δεν επιτρέπουν… «Μην διαταράσσετε την ησυχία», προειδοποιούν οι πινακίδες μέσα στα βαγόνια. Παραδόξως ανησυχητικό αυτό.

  Όλοι έρχονται και όλοι φεύγουν με τον ίδιο τρόπο, καθημερινά. Με τα ίδια ρούχα, με τις ίδιες μουσικές, παρακολουθώντας τις ίδιες σειρές, διαβάζοντας τα ίδια βιβλία, με τις ίδιες ανησυχίες. Και όλοι φορούν το ίδιο, ανέκφραστο πρόσωπο, κάθε πρωί και κάθε απόγευμα. Ο συνήθως γκρίζος ουρανός της Μελβούρνης μοιάζει σαν να δένει απόλυτα με το σκηνικό.

  Σε αυτό το σημείο ο χαρακτηρισμός του «ανδρείκελου» δεν μοιάζει να βρίσκεται και τόσο μακριά από την πραγματικότητα, καθώς από ένα απλό βλέμμα στο πρόσωπο αυτών των ανθρώπων και μόνο κατανοείς πως δεν υπάρχουν και τόσο σοβαρά κίνητρα πίσω από τις κινήσεις τους, αλλά ένα βαρύτατο «πρέπει» που το κουβαλούν στην πλάτη και τους τραβάει προς το έδαφος ολοένα και περισσότερο όσο περνάει ο καιρός.

  Αν όλα αυτά λαμβάνουν χώρα στην (δεύτερη, πλέον) «πιο βιώσιμη πόλη του κόσμου», με ανθρώπους να πηγαινοέρχονται καθημερινά σαν τα ρομπότ χωρίς ίχνος συναισθήματος στο πρόσωπό τους, τότε αβίαστα γεννάται το ερώτημα: τι γίνεται σε άλλα μέρη, λιγότερο βιώσιμα; Έχουμε μήπως ξεχάσει να χαμογελάμε εξαιτίας των υπερβολικών υποχρεώσεων, έχουμε γίνει ίσως υπερβολικά καχύποπτοι λόγω όλων εκείνων με τα οποία μας βομβαρδίζουν καθημερινά τα Μέσα Ενημέρωσης; Ποια είναι η αιτία που οδηγεί σε αυτή την απομόνωση;

  Το τρένο έφτασε. Τρέχουμε τώρα. Χρόνο για στοχασμούς θα έχουμε και πάλι την επόμενη φορά επιβίβασης…