Ελληνικό: Ένα πεδίο μάχης χωρίς αιτία

   Τελευταίες ημέρες του 2017 και όλα ξαφνικά τοποθετούνται σε μια "To be continued..." φάση. Προσωπικές υποθέσεις, τηλεοπτικές σειρές, επαγγελματικά, όλα παραδίδουν τη μπροστινή θέση στο εορταστικό κλίμα των ημερών. Από του Άη-Γιαννιού και μετά θ'ασχοληθούμε! Οπότε, αναπόφευκτα, ορισμένοι βρίσκουν χρόνο να αφιερώσουν στο αγαπημένο τους "άθλημα", το κυβερνοχώρο. Είτε ανεβάζοντας φωτογραφίες, είτε διαβάζοντας άρθρα που τους ενδιαφέρουν, είτε παρακολουθώντας σειρές/ταινίες που δεν είχαν χρόνο να δουν λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, ο καθένας κάτι βρίσκει να κάνει.
   Κι ύστερα υπάρχουν και οι... άλλοι. Άνθρωποι που, είτε λόγω χαρακτήρα, είτε λόγω καταστάσεων, βρίσκονται πολύ παραπάνω απ'όσο θα έπρεπε στο συγκεκριμένο χώρο. Και αποκτούν επιρροές. Και, εκμεταλλευόμενοι την ανωνυμία που τους προσφέρει, το βλέπουν ως τόπο οξέων αντιπαραθέσεων, με αποτέλεσμα να μολύνουν με την αρνητική τους παρουσία ολόκληρες ιστοσελίδες.
   Οι άνθρωποι αυτοί (ίσως να το έχω αναλύσει και σε προηγούμενη ανάρτηση) αντιμετωπίζουν το διαδίκτυο ως μια είδους έξοδο από την προσωπική τους ζωή. Πιθανότατα έχουν πολλαπλά προβλήματα είτε με άτομα του επαγγελματικού, είτε του στενού οικογενειακού τους κύκλου και δεν μπορούν να πουν όσα πραγματικά θα ήθελαν, κι έτσι αισθάνονται σαν να πνίγονται. Οπότε όλα όσα συγκρατούν σε συζητήσεις με αυτά τα άτομα, πάνε μετά στο διαδίκτυο (όπου όπως είπαμε, προστατεύονται από την ανωνυμία τους) και τα εκτοξεύουν με διπλάσιο μίσος σε απολύτως αγνώστους.
   Το μίσος που εκτοξεύεται πολλαπλασιάζεται όταν κάποιος μπορεί να μιλάει και για κάποιο θέμα για το οποίο υποστηρίζει μια από δύο (ή και περισσότερες) πιθανές επιλογές ή απόψεις. Όπως για παράδειγμα ποδοσφαιρικές ομάδες, πολιτική, θρησκεία, βιντεοπαιχνίδια, κ.ά.
   Ακόμα ένας παράγοντας που μπορεί να επηρρεάσει το επίπεδο μιας συζήτησης στο διαδίκτυο (και είναι κάτι που παρατηρείται έντονα στη δική μας χώρα ειδικότερα, είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε, είτε όχι), είναι το βιοτικό επίπεδο των συμμετεχόντων. Αλλιώς αντιπαρατίθενται άνθρωποι από χώρες της Σκανδιναβικής χερσονήσου, της Ελβετίας ή της Γερμανίας που έχουν όλα τα προβλήματά τους λυμμένα κι αλλιώς άνθρωποι από χώρες των Βαλκανίων, π.χ Ελλάδα, Σερβία, Βουλγαρία, κλπ. Κι αυτό γιατί λόγω της οικονομικής κατάστασης που επικρατεί στις χώρες της τελευταίας κατηγορίας, οι οικογένειες όχι μόνο δεν έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν στα παιδιά τους μια ικανοποιητική εκπαίδευση (με το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα να είναι, το λιγότερο, ανεπαρκές), αλλά και οι ίδιοι οι γονείς δεν διαθέτουν την κατάλληλη μόρφωση ώστε να καθοδηγήσουν σωστά τα παιδιά τους, με αποτέλεσμα να παρατηρούνται άτομα νεαρής ηλικίας να βωμολοχούν, να κλέβουν, να προσπαθούν να μειώσουν τους συνομιλήκους τους (το λεγόμενο "bullying") ή ακόμα χειρότερα να αντιμετωπίζουν ψυχολογικά προβλήματα όπως σύνδρομο ανεπάρκειας, κ.ά.
   Όλα αυτά καθρεφτίζονται, τόσο στις συνομιλίες, όσο και στις πράξεις του καθενός στο διαδίκτυο. Που με οδηγεί μετά από μια μακροσκελή εισαγωγή στο θέμα που με οδήγησε να αναρτήσω το συγκεκριμένο κείμενο. Όπως αναφέρθηκε και πριν, ένας από τους τομείς στους οποίους οι άνθρωποι της συγκεκριμένης χώρας τείνουν να δείχνουν πιο έντονα το μίσος τους στο διαδίκτυο, είναι οι πολιτικές αντιπαραθέσεις. Ποσώ δε μάλλον όταν από πίσω πιθανόν να ελοχεύει και κάποιο συμφέρον το οποίο να τους το έχει υποσχεθεί κάποιος (αν και ένα μάθημα που καθυστερεί να μάθει και μάλλον δε πρόκειται να μάθει ποτέ αυτός ο λαός είναι πως οι άδειες κουβέντες δε σημαίνουν τίποτα και οι πράξεις είναι αυτές που μετράνε, τέλος πάντων).
   Τα τελευταία 2-3 χρόνια, μπορεί και περισσότερο, δεν θυμάμαι να πω την αλήθεια μου, μια ομάδα επιχειρηματιών από Ελλάδα, Κίνα και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ήρθε σε συνεννόηση για να εκμεταλλευτεί το νεκροταφείο αεροπλάνων/καταυλισμό προσφύγων στη περιοχή του Ελληνικού. Μεταξύ άλλων, στόχος των επιχειρηματιών για το Ελληνικό ήταν η δημιουργία καζίνο, πολυόροφων κτιρίων/ουρανοξυστών για γραφεία και διαμερίσματα, νοσοκομείου, πάρκου πρασίνου, αναδημιουργία της μαρίνας του Αλίμου, ελικοδρόμια, κ.ά. Η ανάπλαση του Ελληνικού όπως είναι γνωστό το έργο, θα δημιουργούσε πάρα πολλές νέες θέσεις εργασίας, τόσο κατά τη διάρκεια των έργων, όσο και μετά το πέρας των εργασιών.
   Δυστυχώς κεντρικό πρόσωπο αυτής της προσπάθειας αποτέλεσε ο εκπρόσωπος της Ελληνικής ομάδας των επιχειρηματιών, Γιάννης Λάτσης. Επειδή ο επιχειρηματίας αυτός είχε ήδη στα χέρια του διάφορες άλλες επιχειρήσεις στην Ελλάδα, όπως π.χ. αρκετά εμπορικά κέντρα κι ορισμένα τηλεοπτικά κανάλια, αποτέλεσε εύκολο στόχο για πολλούς. Κι η αλήθεια είναι πως δεν είναι και το καλύτερο αφεντικό του κόσμου, όπως άλλωστε πολλοί άλλοι πολυεκατομμυριούχοι, οι οποίοι απλά γίνονται ακόμα πλουσιότεροι ενώ εξαλείφεται η μεσαία τάξη, αλλά αυτό είναι μια εντελώς άλλη κουβέντα.
   Με τον Λάτση λοιπόν ως στόχο, εκκίνησε η προπαγάνδα. Μια προπαγάνδα που διαρκεί για χρόνια! Μια προσπάθεια που είναι βασισμένη αποκλειστικά και μόνο στο αβυσσαλέο μίσος για συγκεκριμένα πρόσωπα, στην παντελή έλλειψη λογικής και μορφωτικού επιπέδου και της σκέψης του "αν είναι να πέσω, δε θα πέσω μόνος μου αλλά θα πάρω κι όλους τους άλλους μαζί μου!"
   Έχουν γίνει ανελέητοι αγώνες ενάντια του συγκεκριμένου έργου. Πορείες. Διαδικυτακοί καυγάδες. Αιτήσεις. Εναλλακτικές προτάσεις να μετατραπεί όλος ο χώρος σε "πάρκο πρασίνου για τα παιδιά" (κάτι που δεν έχει καμία λογική και δεν χρειάζεται καν να αναλύσω το γιατί). Ακόμα και ανακύρηξη του χώρου του Ελληνικου (το οποίο ήταν αεροδρόμιο μέχρι πριν λίγα χρόνια) σε χώρο αρχαιολογικού ενδιαφέροντος! Ή δημιουργία νόμου που να απαγορεύει το κτίσιμο κτιρίων πάνω από ορισμένο ύψος για να μην παραβιάζεται η θέα προς την Ακρόπολη (πόσους αιώνες άραγε θα κρεμόμαστε οι Έλληνες από αυτήν την Ακρόπολη ακόμα;).
   Πρόκειται για ένα έργο το οποίο όπως προανέφερα θα άνοιγε πάρα πολλές νέες θέσεις εργασίας. Θα βοηθούσε την περιοχή να ανθίσει. Θα βελτίωνε τις επενδυτικές ικανότητες ολόκληρης της χώρας. Θα έφερνε όχι μόνο περισσότερους τουρίστες (καθώς στο σχέδιο προβλεπόταν και η δημιουργία πεντάστερων ξενοδοχείων κοντά στη καταπληκτική παραθαλάσσια περιοχή της Γλυφάδας), αλλά και επιχειρηματίες. Μακροπρόθεσμα λόγω αυτού του έργου πιθανόν να αυξάνονταν και οι βασικοί μισθοί! Ναι! Τέτοια ήταν η δυναμική αυτού του έργου για όποιον καθόταν να το αναλύσει λίγο.
   Ωστόσο, κι επειδή ως λαός έχουμε συνηθίσει στο "τώρα", στο "σήμερα", ακόμα και στο "χτες", το έργο αυτό ομολογουμένως δεν έχει να προσφέρει τίποτα τόσο άμεσο πέρα από οικοδομές, ειδικότερα στους κατοίκους της περιοχής (στους οποίους, μην ξεχνιόμαστε, συμπεριλαμβάνομαι και εγώ!). Οικοδομές και ταλαιπωρία. Οπότε, από το να τα φάμε όλα αυτά στη μάπα για να έχουν κάτι οι επόμενες γενιές, καλύτερα σθεναρή αντίσταση. Με όποια παράλογη δικαιολογία βρούμε.
   Προσωπικά έχω προσπαθήσει να αναλύσω όλη αυτή τη παραλογία του μίσους που κρύβεται πίσω από το Ελληνικό όσο καλύτερα μπορώ, αλλά οι μόνες απαντήσεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι ο φθόνος για το Λάτση και τα μικροπολιτικά συμφέροντα που μπορεί να υποβόσκουν από άλλα κόμματα που δε θέλουν να δουν αυτό το έργο ούτε σε μακέτα. Πέραν τούτου, τι λογική να έχει η άρνηση σε δημιουργία 60.000+ θέσεων εργασίας για μια χώρα που ο ένας σπρώχνει τον άλλον στα τελωνεία για το ποιός θα φύγει πρώτος, κι όσοι μένουν μένουν γιατί απλά δεν έχουν τα χρήματα να την κάνουν;
   Κάποιοι "σπρώνουν" την άποψη ότι ο κακός ο Λάτσης κάνει ότι του γουστάρει επειδή έχει λεφτά και θα αγοράσει όλη τη χώρα και θα τους έχει όλους να δουλεύουν για τρεις κι εξήντα, τη στιγμή που οι "δικοί του" θα'ναι βολεμένοι. Πόση λογική έχει όμως αυτό; Κατ'αρχάς ο Λάτσης (και η εταιρεία του Lamda Development) δεν είναι μόνος του εδώ. Υπάρχουν και οι άλλοι επενδυτές, αυτοί από τα Η.Α.Ε. και οι άλλοι από την Κίνα, που αν δει κανείς για ποιές εταιρείες πρόκειται, θα καταλάβει πως μιλάμε περί κολοσσών, κι όχι τυχαίων. Οπότε δε θα δεχτούν να μπει όποιος να'ναι να δουλέψει για αυτούς, αλλά μόνο απόλυτοι επαγγελματίες, πλήρως καταρτισμένοι για τους ρόλους που θα κληθούν να εκπληρώσουν. Μήπως λοιπόν πρόκειται για αίσθηση ανεπάρκειας από τη πλευρά εκείνων που χρησιμοποιούν το συγκεκριμένο επιχείρημα;
   Αυτή τη στιγμή, το Ελληνικό βρίσκεται όπως λένε και στο χωριό μου in limbo. Σήμερα ξεκινάει, αύριο σταματάει. Δεν είναι το έργο όμως που έχει σημασία, αλλά η στάση του κόσμου προς αυτό. Ναι, φυσικά θα υπάρχουν αντιπαραθέσεις, σε κάποιους μπορεί να μην αρέσει και είναι απολύτως αποδεκτό αυτό. Άλλο όμως αυτό, κι άλλο το "αρνούμαι την ανάπτυξη όπως ο διάολος το λιβάνι" ή το να χρησιμοποιήσεις δόλια μέσα προκειμένου να επιτύχεις το στόχο σου.
   Αν είμαστε τόσο αυτοκαταστροφικοί κι έχουμε ξεχάσει πως να χρησιμοποιούμε το διάλογο σαν μέσο επικοινωνίας, ίσως λίγο να μας αξίζει κι όλο αυτό που έχουμε πάθει στο τέλος της ημέρας. 

How pitiful...

   I haven't written in here for a long, long time... And that's something to be expected, considering that I now have another two places to write, a job and my personal life (games, going out, etc.) to keep me busy. So time is starting to seem like a luxury. And yet, there are days when I think that I really wish time would go by faster, since there are always things that I'm looking forward to.

   A lot of things have happened since I wrote here last... I went to Italy, fulfilled one of my many dreams to go to a Distant Worlds opera concert (spoiler alert: it was incredible!), I started work again, yet another E3 has come and gone, I've played a whole bunch of games (Horizon, NieR, Persona, now getting ready for the new Uncharted with a female protagonist), so yeah... it's been a roller-coaster!

   However, what really drove me to write back on my own blog was the need to talk about the current state of society. There comes a point when too much of one thing can be enough and there's absolutely no reason to have to tolerate or put up with it anymore. When a certain type of behavior becomes the norm, then unfortunately there's no getting away from it and sooner or later you end up being the odd one out.

   More specifically into the topic, social media has existed for a good while now. It first began with chat rooms like iIRC, messenger, and so on. Then Facebook came into the picture, bringing with it its "statuses", that allowed all your friends (or even a wider audience) to see what the user was up to, or what they were thinking or "feeling". Then other sites followed suit with this increasingly popular trend (Twitter, Instagram, Google Plus, Linkedin, Reddit, each with their own use). Before we knew it, anyone of us could have over a dozen profiles on different social media webistes, probably without being able to remember!

   And then came the more updated or "fun" ways for people to be able to "inform" others of what they were doing: photos, videos, live videos, live feeds, albums, check-in's, activities, posting links to other sites, editing of things... The list is endless! Today there is no limit to what we can post through social media, if we truly want to (or sometimes even if we don't want to).

   And yet, I'm still not even at the core of why I'm writing this! Despite how many uses we have to social media, two seem to be the most popular these days: advertising, which is to be expected considering people will try to make money out of their own mother given the opportunity these days, and propaganda. That second one specifically has gotten increasingly tiresome and bothersome, to the point of not being able to open any sort of social media profile without seeing someone trying to influence you on what you're thinking.

   It's disgusting that we live in a world in which we have to be told "how to think" or "how to behave" by a goddamn machine, just because people themselves have become so secluded that they don't have the courage to stand up for themselves and talk or they don't like to go outside! No one can or should dictate to anyone else on how to behave, since no one is better, or above, anyone else. Even companies themselves with their sugar and 'rainbows' are forcing their views on the populace. At the end of the day, if someone wants to be intolerable or not understanding, its their own choice! No amount of 'rainbows' down someone's throat will make them have a different viewpoint. How dumb do you have to be to understand that and how idiotic do you have to be to want that type of person's acceptance in the first place?

   And speaking of acceptance, that's a whole other thing with social media. Time after time, especially on my Twitter, I see people complaining about their "social anxieties" or their "depression" or their "inability to connect to others"... and then as soon as they do the tiniest thing, they look for confirmation. Which makes me think: has the world always been such a pathetic place? I remember that I myself went through all of this when I was younger (sometimes I still do), but I never ever made it so public! Why would you give a complete stranger so much power over you? You might be going through some tough times, as we all do at some stages of our lives, but don't make it public! That makes you look weak and pathetic! Because no one cares! Even if you get a gazillion likes or shares, still, no one cares! The only thing that changes is that they might want something from you. Why make other people so important in your world? I honestly cannot comprehend the way these people think, especially the ones that were born and raised within social media.

   But going back to the propaganda issue, I'm starting to feel like a minority just because my views are neutral. I honestly don't care what (or who) someone likes to do, just as long as they're cool with me. Yet, that doesn't seem to be enough in this propaganda-filled, social media dictated world that we live in. Either you support the LGBTQLMFAO-whatevers, or you're an insensitive homophobe. Either you want women to have equal rights (equal=more, equal=the right to walk down a street half naked and not be looked at unless he's rich&ripped) to men, or you're a sexist pig. Either you want the blacks-asians-hispanics-papricas-eskimoes to have all the rights that white men do, or you're a racist. There is no neutral ground. 

   It seems like it has been decided (on the online courtroom of his Honor, the Twitter) that all white males are privileged and stand on some sort of 'higher ground' when compared to others. There's so much spite and jealousy when I see one of these groups come into contact with a "straight, white male", like it's the object of their antagonism.

  Well, let me just tell you something. I am a straight, white male. I've been poor as shit, to the point of being homeless. Most of my life, I've been overweight, which of course means that the women in my life have been very close to zero (which is probably the point that anyone that reads this will choose to focus on, but who cares). I had a disease when I was in high-school and I broke my leg at the same time! The stress of it killed my father! One of my best friends that helped get me out of that situation is a homosexual. That fact was hidden from me for almost 10 years in fear that I would see him differently, yet nothing changed when I found out. Absolutely nothing was handed to me. Right now, I live a comfortable life because I worked and worked for it. I never stopped being overweight because I decided that no person, man or woman is worth sacrificing the way of life that I enjoy and if I ever do lose weight it'll be for me. I don't care about what's going on in anyone else's life because no one cared about me. Most of my difficulties, I went through alone and came out stronger for it!

   So you all want to arbitrarily come out and decide that "all straight white males" are sexist homophobes?? How dare you?! If you need other people's opinions or validation in order to confirm your own existence or if you simply cannot accept the fact that the world is a vain, lonely place in which people only use others for whatever need they have (be it companionship, reproduction, to borrow something, or just to have a good time), that's your own issue, but I refuse to have someone else decide that "I don't like gays" or that "I'm sexist", simply because I will not actively support (nor go against) them or the fact that I think that "yes, if you walk around half-naked you will get cat-called, it's common sense!". I make opinions based on facts! I am not privileged! 

Let's talk about Final Fantasy XV...

   I haven't written here in quite a while. Maybe it's because I now have somewhere else to write about my passion. Maybe because I don't really feel like it. I don't know. But I've been thinking about writing this piece for quite a while and I wanted to do it specifically for my own blog, so here I am. What I'm going to be talking about today is one of my most anticipated video game titles of all times (just in case you've been reading this blog and you haven't noticed!): Final Fantasy XV.

   So yeah, I finally got to play it, even if it was three months after its release date (due to my trip to the Emirates, a whole different story). I even got the Platinum Trophy, meaning I went through all the secret dungeons, found all the ultimate weapons, beat all the mega-bosses, etc. It was quite a unique journey, even for someone who's been to lots of places around the world!

   My feelings after completing the game are mixed. I'll go over what happens first, then I'll address any issues I have. In the beginning, you have the promise of an amazing adventure in an epic car with your three friends. And what makes it even more fulfilling is that you don't get the car from the start but you have to complete a series of introductory quests (something like a tutorial) in order to get it, so you have a sense of completion right there.

   Then once you hop in the car, you get to travel while listening to your favorite FF tunes as the four friends comment on the events of the game. Pure awesomeness!! This was easily my favorite part of the game! And just when the four friends think they're cruising along to get one of their friends hitched, they have a rude awakening that no, this is not "The Hangover", but rather something closer to "Saving Private Ryan".

   In a way that only Final Fantasy knows how, the story takes a complete 180 and from random insults, relaxed attitudes and funny jokes, we have sadness, frustration, regret and worry. Crown prince Noctis seems anything BUT ready to take up the mantle that his father Regis left him and as the bodies and burdens begin to pile up, the crown just weighs heavier and heavier. Until the final act in which a renewed, older Noctis appears to have the necessary resolve to make the sacrifice that needs to be made in order for the world to be saved from the starscourge, and for daylight to return to Eos. 

   The story did good on showing Noctis and his friends struggle to come to terms with all that has happened. However they all shined through their individualism. Prompto was the lighthearted one, making the mood cheerier even when things seemed the gloomiest. Ignis was the one to take care of everyone and think clearly for the rest of them. Always deadly serious. And Gladio was somewhere in between, not too serious, but always willing to put himself in harm's way in order to protect his friends and his Prince in particular.

   However, the game flomped in several points. Firstly, it feels like the enemy is almost absent for the entirety of the game. We get one scene of the military empire of Nifleheim during the start of chapter 3 and that's all we see of them for the entire game!!! This is the same empire that went in to Lucis, took the highly guarded crystal, left without so much as a scratch on them, and then proceeded to destroy the entire city, including butchering its king and his councelors (this was all shown in the movie Kingsglaive). They deserved a whole lot more than "they randomly turned into demons"!!! 

   There is only one character that stands out as "enemy threat", yet he never really gets that treatment, meaning that there's never a true boss battle against him (true in the form of "you can't lose to him even if you drop the controller, go have lunch, do some shopping, then come back five hours later"). There's this on-going trend in recent FF games (the first one was Type-0, now it's XV) in which there is NO FINAL BOSS BATTLE! How can that be?! What are we playing for and what is the story building up to?? Completely unacceptable!

   Speaking of "you can't die", it is very difficult to get the game over screen in this game. I never saw it once, despite playing in normal mode and travelling through the most (theoretically) difficult dungeons. All you need is some healing items and you're golden. No depth in the battle system, just press "O" to win. Everything else is just either to win quicker or for eye-candy (which seems to be an excuse that this game uses a lot to get away with things!).

   Going back to the story and after Noctis finds out his home was just turned into a pile of rubble and now he has to go around raiding a bunch of graves and fullfil an ancient prophecy in order to take back what's left of it, the player gets to explore the open world. This is quite nice. (The open world, not the grave-robbing!) However, the attitude of the four friends during these chapters seems rather noticably and unnaturally... cheerful. I mean, if I found out I was just kicked out of my house and I had to sleep in tents and hotels (provided I had slayed enough man-eating beasts to even afford the luxury of a hotel room!), I wouldn't exactly be cracking jokes about Ignis' cooking. I'd just be happy he's there!

   However, as I mentioned, players get to explore this huge, open world, go to hidden areas, find out more about the game's lore, find hidden weapons, defeat massive beasts... I was especially impressed with the designs of a lot of these dungeons since almost none looked like the one before! Plus, you get to decide how you wanna go about it. On foot, by car, by FLYING car (cause yeah, that's a thing!) or by chocobo because this is still Final Fantasy!

   Until chapter 9 that is, when the game says "Hey, that's enough fun!" and decides to take it all away from you. From chapter 9 onward, when the group sets sail for Altissia, there is very limited space on which to traverse. And it gets even lesser the more the player progresses in the plot. Altissia seems like this huge city, but all we got is just 3 areas with streets put one on top of the other, and that's the most open area players get from there on! And the most annoying part about all of this is that, when looking at the map, you can actually SEE a whole space that isn't even accessible. Like, why? Noctis and co. decided to explore Altissia but only see like 1/3 of it..? That makes no sense! 

   It gets worse when on the train, during chapters 10 and later. You don't even have to look at the map, you can actually SEE for yourself, all these unused areas! When the group goes to Gralea, I was so mad by all this unused potential! Cartanica, Eusciello, all these areas should've been explorable! This is like if FF VII only made the Midgar continent available for exploration! Since they gave us the flying car, they should've given the players the opportunity to fly it all around the world!

   Also, and this is my final complaint about this game, there are so many wasted characters! Ravus (pictured below), Cor (where was Cor in Kingsglaive??), Iedolas, Luna, Aranea, Regis, Clarus, Gentiana, damn, even Pryna the dog! I won't say Iris, Cindy and Cid cause I don't think there was anything more they could offer the story. Even Libertus and Nyx (who's body just randomly shows up at the end, like Noctis is supposed to care!) could've been in this but it is painfully obvious that movie and game were created by completely different dev teams! But yeah, buy the DLC, it'll be explained there, I'm sure!

   All in all, Final Fantasy XV is HALF a game! It begins by making promises of an epic adventure and magical locations when in reality there's no plot twists (just kill the big baddie, from start to finish!), it steals your freedom as you tag along, and it eventually forces you down a corridor of cutscenes that are indeed impressive, but feel empty. The final scenes of the game made me feel like it was forcing some sort of emotional reaction that the story didn't deserve. Noctis, I never really cared about you.

   If I had to give this game a rating, I would say 5/10, since the first half was incredible, but the second half was pretty much waiting for it to be over.