Τον τελευταίο καιρό έχω πέσει με τα... μούτρα που λένε στο να γράφω για το πάθος μου, τα βιντεοπαιχνίδια, ελπίζοντας να καταφέρω να κάνω κάτι κι εγώ και να καθιερωθώ σε αυτόν τον διαρκώς εξελισσόμενο χώρο. Ωστόσο υπάρχει και η άλλη μεγάλη αγάπη, ο Ολυμπιακός, τον οποίο ποτέ δεν ξεχνάμε και πάντα θα παρακολουθούμε σε όποια γωνιά της γης κι αν βρισκόμαστε (να' ναι καλά και τα ιντερνέτια!)
Φέτος λοιπόν είναι μια πολύ περίεργη περίοδος έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα λόγω του ιού, όχι μόνο για τον Ολυμπιακό αλλά για όλες τις ομάδες. Κι εκεί που λες πως δεν θα κάνουν πολλές κινήσεις και θα κάτσουν στ' αυγά τους τουλάχιστον να περάσει η μπόρα και να τελειώσει κι αυτή η σεζόν και από το επόμενο καλοκαίρι βλέπουμε, άρχισαν όλοι κι αλλάζουν τους μισούς παίκτες τους!
Φυσικά δεν γινόταν να παραμείνει ανεπηρέαστος και ο Ολυμπιακός από όλον αυτό τον τζέρτζελο, στον οποίο ωστόσο συνέβη το εξής παράδοξο: όλες οι αλλαγές του είναι από τη μέση και πίσω! Δηλαδή οι αποχωρήσεις των Ομάρ Ελαμπντελαουί, Κώστα Τσιμίκα και Γκιγιέρμε Τόρες μαζί με τον χρόνιο τραυματισμό του τερματοφύλακα Χοσέ Σα. Να' ναι καλά ο ΠΑΟΚ που απέκλεισε την Μπενφίκα γιατί αν είχε φύγει κι ο Ρούμπεν Σεμέδο, όπως φημολογούνταν, θα μιλούσαμε πλέον για ολοκληρωτική αναδιάρθρωση της αμυντικής γραμμής της ομάδας!
Κι έτσι όμως που ήρθαν τα πράγματα, δεν τα λες κι εύκολα. Αρχίζεις από την αρχή αυτό που επί δύο χρόνια δημιουργούσες κι είναι κρίμα. Αυτοματισμοί, άμυνες, επιθέσεις, ήξερε ο ένας τον άλλον. Μπορεί ατομικά να μην ήταν οι καλύτεροι του κόσμου (για τον Τσιμίκα διατηρούμε μια επιφύλαξη), αλλά όλοι μαζί ήταν ικανοί για πολλές ζημιές.
Όπως πολύ ικανοί είναι και οι αντικαταστάτες τους, ευτυχώς, για να καλύψουν και με το παραπάνω το κενό που άφησαν πίσω τους αυτοί οι παίκτες. Στα δεξιά της άμυνας ο Βραζιλιάνος Ραφίνια δεν χρειάζεται συστάσεις. Τόσα χρόνια άνετος στο κορυφαίο επίπεδο με τη φανέλα της Μπάγερν Μονάχου, έχει πάρει τα πάντα σε συλλογικό επίπεδο και πάει Ελλάδα να κάνει... πλάκα. Η ποιότητά του θα φανεί αναμφίβολα και θα κάνει τη διαφορά κιόλας σε πολλά δύσκολα ματς. Σε αυτή τη θέση ο Ολυμπιακός όχι μόνο κάλυψε το κενό, αλλά πήγε ένα βήμα παραπέρα. Στα αριστερά τώρα, ο Χολέμπας έχει εμπειρίες από Αγγλία και Ιταλία αλλά είναι γνωστός σαν χαρακτήρας και πολλές φορές αυτό μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα. Βέβαια ήδη για αυτή τη θέση έχει αποκτηθεί κι άλλος, ο Ματέους Ρέις, τον οποίο θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε. Κρίμα που δεν δίνεται άλλη μια ευκαιρία στον Λεονάρντο Κούτρη, ένα παιδί που και την ομάδα ξέρει και ταλέντο έχει, αλλά τι να κάνουμε. Σε ότι αφορά τώρα τον Γκιγιέρμε, ο αντικαταστάτης του θα είναι ο Γιαν Εμβιλά, πρώην διεθνής με την εθνική Γαλλίας. Αυτό τα λέει όλα από μόνο του. Όμως ο Εμβιλά δεν ξέρει την ομάδα όπως ο Γκιγιέρμε. Έχει έρθει σε ένα περιβάλλον όπου όλα του είναι παντελώς άγνωστα και θα πάρει χρόνο μέχρι να προσαρμοστεί. Κι αυτός ο χρόνος θα είναι εις βάρος του Ολυμπιακού. Εν τω μεταξύ, η ομάδα ψάχνει και για εξτρέμ, ακόμα δεν έχει καλυφθεί το κενό που άφησε πίσω του ο Ποντένσε. Μακράν η καλύτερη από όλες τις περιπτώσεις των ονομάτων που έχουν ακουστεί είναι αυτή του Μαροκινού Σοφιάν Μπουφάλ της Σαουθάμπτον, ενώ και ο Πορτογάλος Αρμίντο Μπρούμα της Αϊντχόβεν θα ταίριαζε στην αγωνιστική φιλοσοφία της ομάδας.
Έτσι λοιπόν έχουν τα πράγματα για τη νέα σεζόν. Ευτυχώς, σε ότι αφορά τη γραμμή κρούσης, η κατάσταση παραμένει σταθερή και επέστρεψε δριμύτερος ο Κώστας Φορτούνης που δείχνει πως θέλει ξανά να γίνει αρχηγός της ομάδας. Και θα τον χρειαστεί ο Μαρτίνς με τις αγωνιστικές υποχρεώσεις να είναι αρκετές και φέτος, ειδικά αν ο Ολυμπιακός καταφέρει να ξεπεράσει το εμπόδιο της Ομόνοιας και να προκριθεί στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Από τα μέσα του Οκτώβρη και μετά, ανά τρεις μέρες θα έχει αγώνα η ομάδα και μάλιστα πολύ δύσκολο. Και μπορεί κάποιοι να θεωρούν πως ο Ολυμπιακός έχει ξεφύγει από τα ελληνικά δεδομένα όμως τίποτα δεν θα του χαριστεί και ειδικά στα εκτός έδρας ματς θα πρέπει να... φτύνει αίμα ως συνήθως για να μην χάνει βαθμούς.
Δυστυχώς, αυτή η διαρκής κωμωδία με τον Μαρινάκη, με την "παράγκα", με τους διαιτητές που κυριαρχεί τόσα χρόνια στο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου, αυτό το δηλητήριο που έχει ποτίσει κάθε γωνιά του, αυτή η άρνηση του να κοιτάξουμε και να διορθώσουμε τα λάθη της δικής μας ομάδας και το κυνήγι φαντασμάτων, έφεραν το πρωτάθλημα στην 18η θέση μεταξύ αυτών της Ευρώπης. Ακούει ο επαγγελματίας αθλητής "Ελλάδα" και νομίζει πως κάνει ένα τεράστιο πισωγύρισμα στην καριέρα του. Κι έχει δίκιο! Όταν ο ΟΦΗ παίζει κόντρα σε ομάδα της Κύπρου στην έδρα του και κάνει μια(!) φάση σε όλο το παιχνίδι, όταν ο Άρης υποδέχεται στο αήττητο εδώ και 50 χρόνια "Κλεάνθης Βικελίδης" μια ομάδα από την Ουκρανία που δεν έχει βγει ποτέ της στην Ευρώπη και χάνει, τι ελπίδα να υπάρχει; Κάποτε οι ελληνικές ομάδες τις είχαν για πλάκα όλες αυτές και κοιτούσαν στα μάτια αντιπάλους από την Αγγλία και την Ισπανία. Ο Άρης είχε κερδίσει εντός κι εκτός έδρας την Ατλέτικο Μαδρίτης! Η ΑΕΛ είχε κάνει πλάκα στην Μπλάκμπερν! Ο Πανιώνιος νικούσε την Αούστρια μέσα στη Βιέννη!
Τώρα φαίνεται πως το μόνο που ενδιαφέρει όλους αυτούς τους συλλόγους, η μόνη αιτία ύπαρξής τους, είναι να κερδίσουν τον Ολυμπιακό! Αυτή η μανία έχει συρρυκνώσει το δύσμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο σε τέτοιο σημείο που λέγαμε πως ίσως να είναι και καλό για το άθλημα να έχανε η ομάδα καναδυό πρωταθλήματα μπας και τους έφευγε η λύσσα και κοιτούσαν να βελτιωθούν. Αμ δε! Τα ίδια και χειρότερα! Ειδικά αυτό που παρουσίασαν Άρης και ΟΦΗ δεν δικαιολογείται με τίποτα και δεν αφήνει καμία ελπίδα για το μέλλον.
Ίσως το μόνο που να μπορέσει να βελτιώσει κάπως την κατάσταση να είναι η παρουσία του Παναθηναϊκού στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις από την επόμενη σεζόν. Εκεί που θα ξεκινούν οι ελληνικές ομάδες μαζί με αυτές από το Αζερμπαϊτζάν, αμπό την Ανδόρρα, από το Λιχτενστάιν, κλπ. Κι αν κάποτε βρεθούν στον ίδιο χώρο με καμιά Μπάγερν, καμιά Ρεάλ, θα θεωρείται από μόνο του επιτυχία. Στον πάτο της Ευρώπης, να βράζουμε στο ζουμί μας. Με έναν δύσμοιρο Ολυμπιακό να προσπαθεί να δημιουργήσει κάτι, να πρέπει να περάσει από 5 προκριματικούς ίσα-ίσα για να βρεθεί στους ομίλους κάποιας ευρωπαϊκής διοργάνωσης κι αν ποτέ καταφέρει κάτι παραπάνω να χάνει τους καλύτερους παίκτες του από ομάδες που συμμετέχουν σε πρωταθλήματα ανώτερης ποιότητας, δηλαδή ουσιαστικά οποιοδήποτε άλλο.
Αυτή είναι η ελληνική πραγματικότητα. Άντε και καλή σεζόν!
