Τον τελευταίο καιρό (κι όταν λέω καιρό, εννοώ τουλάχιστον καμιά δεκαετία, αυτό δεν ξεκίνησε χτες!) έχω υποστεί τις ατελείωτες "προτροπές" δεκάδων γνωστών (οι φιλίες απαιτούν χρόνια για να χτιστούν, μην τα μπλέκουμε!) αλλά και οικογενειακών προσώπων σχετικά με τη δημιουργία κάποιας... σχέσης, με αφορμή την προχωρημένη ηλικία μου, ενώ παράλληλα εδώ και 30-και-βάλε χρόνια έχω γίνει μάρτυρας, θύμα, αλλά και θύτης του τρόπου με τον οποίο συμπεριφερόμαστε ο ένας τον άλλον. Θεωρώ λοιπόν τουλάχιστον δίκαιο να μου δοθεί η δυνατότητα να εκφράσω κι εγώ τη δική μου άποψη για το θέμα, την οποία πάντα με διακριτικότητα καλύπτω προς αποφυγήν τυχόν παρεξηγήσεων, έστω και μέσα από αυτό το μπλογκ.
Δεν είμαι φαν του κανιβαλισμού! Κι εξηγούμαι. Ο τρόπος με τον οποίο ουσιαστικά "καταναλώνουμε" ο ένας τον άλλον, χρησιμοποιώντας ότι χρειαζόμαστε και μετά ψάχνοντας για κάτι καινούριο, ποτέ δεν με ενθουσίαζε. Και το έχω δει να συμβαίνει τόσο συχνά που ενώ στην αρχή με στεναχωρούσε και με έθλιβε, πλέον έχω πάθει ανοσία και είναι κάτι που το περιμένω. Θα έρθει κάποιος, θα σου ζητήσει κάτι, ή θα σου πει κάτι, μετά θα πάει στον επόμενο. Άντε αν είσαι τυχερός, μπορεί να κάτσει λίγο παραπάνω. Μέχρι να βαρεθείς ή να βαρεθεί. Μέχρι εκεί είμαστε.
Τώρα για τις σχέσεις και τα ζευγάρια, τι να πω; Από πού να ξεκινήσω; Πόσο πιο εμπορικά και φθηνά να γίνουν τα πράγματα; Κάθε μέρα αντιμετωπίζω ανθρώπους οι οποίοι ουσιαστικά πάτησαν πάνω στην αδυναμία που μπορεί να τους είχε κάποιος και την προσωπική τους εμφάνιση προκειμένου να εξελιχθούν οικονομικά και κοινωνικά. Ε, όταν βλέπω κάθε μέρα τέτοια παραδείγματα, μην μου μιλάτε για... αγάπες και πράσινα άλογα! Εμετός δηλαδή!
Ακόμη όμως και σε περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν λίγο σεβασμό για τον εαυτό τους και είναι οικονομικά ανεξάρτητοι άσχετα με το αν είναι με κάποιον ή όχι, και πάλι, για ποιές "σχέσεις" μιλάμε; Που ο ένας παίρνει από τον άλλον ότι θέλει μέχρι που κάποιος να σημάνει τη... λήξη, ή που τελικά παντρεύονται κιόλας; Συγνώμη, αλλά εδώ με τις μανάδες μας, τις γυναίκες που μας γέννησαν, δεν αντέχουμε να μείνουμε κάτω από την ίδια στέγη για παραπάνω από τρεις συνεχόμενες ώρες. Πώς να αντέξουμε κάποιον ξένο;
Σίγουρα μπορεί να υπάρξει ένας στιγμιαίος ενθουσιασμός μεταξύ δύο ανθρώπων. Μπορεί κάποιος να μας ελκύει σωματικά, φυσικό είναι. Μπορεί με κάποιον να συζητάμε και να τα βρίσκουμε ή να μας κάνει να γελάμε και να αρχίσουμε να επιζητάμε την παρέα του. Μπορεί απλά οι καταστάσεις να τα φέρουν έτσι και να έχουμε κάποιον δίπλα μας σχεδόν κάθε μέρα, χωρίς να καταλάβουμε ότι τελικά "κάτι συμβαίνει", μέχρι όντως να συμβεί.
Όλα αυτά όμως, είναι στιγμιαία και εφήμερα. Τίποτα δεν διαρκεί σε αυτή τη ζωή. Και οι άνθρωποι βαριούνται και φεύγουν, εξ ου και ο όρος "ανθρώπινη κατανάλωση" που χρησιμοποίησα πιο πάνω. Και τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα αν σε βαρεθούν και ΔΕΝ φύγουν, με "ωραίες" καταστάσεις τύπου καυγάδες, σωματική και ψυχολογική βία, κλπ.
Από τη φύση μας, είμαστε όντα κοινωνικά, αλλά και εγωιστικά. Αν δούμε κάποιον που μας αρέσει ή μας ενδιαφέρει για τον οποιονδήποτε τρόπο, τότε θέλουμε να τον πάρουμε σπίτι μας, να παίξουμε μαζί του μέχρι να βαρεθούμε και μετά να τον πετάξουμε. "Α, εγώ δεν είμαι καθόλου εγωιστής!", θα πεταχτεί να πει κάποιος, χωρίς να καταλάβει ότι και η ίδια η φράση αυτή είναι ότι πιο εγωιστικό μπορεί να πει. Πρώτα παραδεχόμαστε τα ελλαττώματά μας, μετά μαθαίνουμε να ζούμε μ' αυτά. Το να τα αρνηθούμε δεν έχει νόημα.
Σε ό,τι αφορά λοιπόν εμένα, εγώ δεν θέλω και δεν ενδιαφέρομαι να γίνω αντικείμενο μιας χρήσης από κανέναν, ούτε φυσικά να δώσω όσα έχω σε κάποιον επειδή... ντύνεται όμορφα! Αυτά τα αφήνω για τους άλλους που το σηκώνει η ψυχή τους. Όσο κι αν προσπαθήσουν, οι άνθρωποι δεν θα μπορέσουν ποτέ να καταλάβουν τι πραγματικά κρύβεται στην ψυχή του άλλου. Οπότε όσο πιο σύντομα μάθουμε πως σε αυτή τη ζωή είμαστε μόνοι μας, καθένας για τη πάρτη του, τόσο το καλύτερο. Αν κι εδώ που τα λέμε, πολλοί άνθρωποι που βρίσκονται σε σχέσεις δείχνουν να το έχουν πιάσει αυτό το νόημα πολύ καλύτερα από εμάς...
Δεν είμαι φαν του κανιβαλισμού! Κι εξηγούμαι. Ο τρόπος με τον οποίο ουσιαστικά "καταναλώνουμε" ο ένας τον άλλον, χρησιμοποιώντας ότι χρειαζόμαστε και μετά ψάχνοντας για κάτι καινούριο, ποτέ δεν με ενθουσίαζε. Και το έχω δει να συμβαίνει τόσο συχνά που ενώ στην αρχή με στεναχωρούσε και με έθλιβε, πλέον έχω πάθει ανοσία και είναι κάτι που το περιμένω. Θα έρθει κάποιος, θα σου ζητήσει κάτι, ή θα σου πει κάτι, μετά θα πάει στον επόμενο. Άντε αν είσαι τυχερός, μπορεί να κάτσει λίγο παραπάνω. Μέχρι να βαρεθείς ή να βαρεθεί. Μέχρι εκεί είμαστε.
Τώρα για τις σχέσεις και τα ζευγάρια, τι να πω; Από πού να ξεκινήσω; Πόσο πιο εμπορικά και φθηνά να γίνουν τα πράγματα; Κάθε μέρα αντιμετωπίζω ανθρώπους οι οποίοι ουσιαστικά πάτησαν πάνω στην αδυναμία που μπορεί να τους είχε κάποιος και την προσωπική τους εμφάνιση προκειμένου να εξελιχθούν οικονομικά και κοινωνικά. Ε, όταν βλέπω κάθε μέρα τέτοια παραδείγματα, μην μου μιλάτε για... αγάπες και πράσινα άλογα! Εμετός δηλαδή!
Ακόμη όμως και σε περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν λίγο σεβασμό για τον εαυτό τους και είναι οικονομικά ανεξάρτητοι άσχετα με το αν είναι με κάποιον ή όχι, και πάλι, για ποιές "σχέσεις" μιλάμε; Που ο ένας παίρνει από τον άλλον ότι θέλει μέχρι που κάποιος να σημάνει τη... λήξη, ή που τελικά παντρεύονται κιόλας; Συγνώμη, αλλά εδώ με τις μανάδες μας, τις γυναίκες που μας γέννησαν, δεν αντέχουμε να μείνουμε κάτω από την ίδια στέγη για παραπάνω από τρεις συνεχόμενες ώρες. Πώς να αντέξουμε κάποιον ξένο;
Σίγουρα μπορεί να υπάρξει ένας στιγμιαίος ενθουσιασμός μεταξύ δύο ανθρώπων. Μπορεί κάποιος να μας ελκύει σωματικά, φυσικό είναι. Μπορεί με κάποιον να συζητάμε και να τα βρίσκουμε ή να μας κάνει να γελάμε και να αρχίσουμε να επιζητάμε την παρέα του. Μπορεί απλά οι καταστάσεις να τα φέρουν έτσι και να έχουμε κάποιον δίπλα μας σχεδόν κάθε μέρα, χωρίς να καταλάβουμε ότι τελικά "κάτι συμβαίνει", μέχρι όντως να συμβεί.
Όλα αυτά όμως, είναι στιγμιαία και εφήμερα. Τίποτα δεν διαρκεί σε αυτή τη ζωή. Και οι άνθρωποι βαριούνται και φεύγουν, εξ ου και ο όρος "ανθρώπινη κατανάλωση" που χρησιμοποίησα πιο πάνω. Και τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα αν σε βαρεθούν και ΔΕΝ φύγουν, με "ωραίες" καταστάσεις τύπου καυγάδες, σωματική και ψυχολογική βία, κλπ.
Από τη φύση μας, είμαστε όντα κοινωνικά, αλλά και εγωιστικά. Αν δούμε κάποιον που μας αρέσει ή μας ενδιαφέρει για τον οποιονδήποτε τρόπο, τότε θέλουμε να τον πάρουμε σπίτι μας, να παίξουμε μαζί του μέχρι να βαρεθούμε και μετά να τον πετάξουμε. "Α, εγώ δεν είμαι καθόλου εγωιστής!", θα πεταχτεί να πει κάποιος, χωρίς να καταλάβει ότι και η ίδια η φράση αυτή είναι ότι πιο εγωιστικό μπορεί να πει. Πρώτα παραδεχόμαστε τα ελλαττώματά μας, μετά μαθαίνουμε να ζούμε μ' αυτά. Το να τα αρνηθούμε δεν έχει νόημα.
Σε ό,τι αφορά λοιπόν εμένα, εγώ δεν θέλω και δεν ενδιαφέρομαι να γίνω αντικείμενο μιας χρήσης από κανέναν, ούτε φυσικά να δώσω όσα έχω σε κάποιον επειδή... ντύνεται όμορφα! Αυτά τα αφήνω για τους άλλους που το σηκώνει η ψυχή τους. Όσο κι αν προσπαθήσουν, οι άνθρωποι δεν θα μπορέσουν ποτέ να καταλάβουν τι πραγματικά κρύβεται στην ψυχή του άλλου. Οπότε όσο πιο σύντομα μάθουμε πως σε αυτή τη ζωή είμαστε μόνοι μας, καθένας για τη πάρτη του, τόσο το καλύτερο. Αν κι εδώ που τα λέμε, πολλοί άνθρωποι που βρίσκονται σε σχέσεις δείχνουν να το έχουν πιάσει αυτό το νόημα πολύ καλύτερα από εμάς...
