Έχω αποφασίσει λοιπόν να κρατήσω ετούτο εδώ το μπλογκ για τα ελληνόγλωσσα ή αθλητικά κείμενά μου, μιας και τα υπόλοιπα πλέον τα γράφω στο medium (εδώ το λινκ προς πάσα ενδιαφερόμενο) ή σε άλλα σάιτ (σύντομα και πάλι ελπίζω), όμως χρειάζομαι που και που αυτή τη "διέξοδο", να τα βγάζω κι εγώ τα απωθημένα μου μιας και εδώ στα ξένα δεν υπάρχει άνθρωπος που να καταλαβαίνει τι θα πει "ελληνικό πρωτάθλημα" ή "Ολυμπιακός". Εκτός κι αν κάνουμε καμιά παλικαριά και πάρουμε το Europa League. Αλλά όπως δείχνει φέτος η ομάδα, μάλλον απίθανο φαίνεται ένα τέτοιο σενάριο!
Λίγες ώρες μετά το τέλος του αγώνα με τον ΠΑΟΚ (τον οποίο ομολογουμένως δεν παρακολούθησα ζωντανά, αν και το ήθελα, μιας και εδώ η ώρα έναρξης ήταν στις 4.30 το πρωί!) και τα πράγματα δείχνουν αν μη τι άλλο απογοητευτικά. Το γεγονός ότι η ψαλίδα μεταξύ του Ολυμπιακού και των μικρομεσαίων ομάδων της Super League - πόση ειρωνεία αυτό το όνομα! - έχει ανοίξει τόσο πολύ έχει δημιουργήσει μια επικίνδυνη ψευδαίσθηση πως η ομάδα είναι σούπερ, πετάει, όλα είναι καλά και δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα.
Κι όμως, στην πρώτη δυσκολία, στο πρώτο κλείσιμο άμυνας από πλευράς αντιπάλου, σε κάθε ματς με λίγο υψηλότερο επίπεδο δυσκολίας, όπως αυτό κόντρα στην ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ ή το προαναφερθέν με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα, η ομάδα χάνει τον μπούσουλα, δείχνει να μην έχει επιθετικές λύσεις. Μάλιστα θυμίζει σε πολλά αυτήν την ομαδούλα που πήγαινε στα εκτός έδρας ματς του Τσάμπιονς Λιγκ και απλά διατηρούσε την κατοχή τη μπάλας, αλλάζοντας άσκοπα πάσες στο χώρο της μεσαίας γραμμής μέχρι μοιραία κάποιος να κλέψει την μπάλα και να δημιουργήσει συνθήκες αντεπίθεσης για την άμυνά μας, η οποία απλά παρακολουθούσε, ανήμπορη να αντιδράσει.
Αποχωρώντας από τα δύο αυτά ματς με ισοπαλίες 1-1 και κατορθώνοντας να διατηρήσει το εντός συνόρων αήττητο, θα νόμιζε κανείς πως ο Ολυμπιακός ήταν και άτυχος που δεν κέρδισε τα συγκεκριμένα ματς, ενώ η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική.
Κι αν για το παιχνίδι του ΟΑΚΑ μπορεί να υπάρχουν κάποια μικρά δικαιολογιτικά (απουσίες Βαλμπουενά, Καμαρά, Χασάν, κλπ) και το ματς ήταν λίγο πιο ισορροπημένο, με τους "κιτρινόμαυρους" να ισοφαρίζουν στα τελευταία λεπτά της αναμέτρησης το γκολ του Βρουσάι, για το ματς της Τούμπας δεν υπάρχει απολύτως καμία δικαιολογία. Ένας Ολυμπιακός με (σχεδόν) όλα του τα όπλα (και αυτό είναι ακόμα ένα θέμα στο οποίο θα αναφερθώ εντός ολίγου), με όλους τους παίκτες του σε φόρμα, χωρίς κανένα πρόβλημα και έπαιζε... άμυνα! Λες και είχε κάποιο σκορ να προστατέψει. Αυτό στο οποίο αναφέρθηκα προηγουμένως: φοβικό ποδόσφαιρό, χωρίς δημιουργία και φαντασία, δίχως πηγή κινδύνου για τον αντίπαλο.
Αυτά τα δύο ματς είναι κομβικής σημασίας καθώς μιλάμε για δύο ομάδες οι οποίες δεν είναι καν επιπέδου 32 του Europa League. Και οι δύο αποκλείστηκαν και μάλιστα η ΑΕΚ πανηγυρικά. Αν θες να έχεις ελπίδες με την PSV, τότε παιχνίδια με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ ή τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα πρέπει να μπαίνεις και να τα τελειώνεις με συνοπτικές διαδικασίες. Ναι, μπορεί οι Ολλανδοί να έχασαν και μάλιστα... πανηγυρικά από τον "δικέφαλο του Βορρά" στην Θεσσαλονίκη, αλλά εσύ θες να είσαι καλύτερος από αυτούς. Και αυτή τη στιγμή ο Ολυμπιακός δεν φαίνεται να βρίσκεται σε πολύ καλύτερο επίπεδο από τον ΠΑΟΚ.
Ή μάλλον για να το πω πιο σωστά δεν φαίνεται να έχει ανέβει επίπεδο από εκείνη την ομάδα που στις αρχές του Δεκέμβρη κι ενώ καιγόταν για την νίκη, ηττήθηκε εύκολα από την δεύτερη ομάδα της Πόρτο με 0-2 εντός έδρας. Όπως είπα στις αρχές του κειμένου, τα 0-6, 5-1 και 0-4 με Λαμία, ΑΕΛ και Αστέρα αντίστοιχα είναι μια... οπτασία ή οποία δεν αφήνει την ομάδα να εξελιχθεί περαιτέρω.
Και τι παραπάνω θα μπορούσε να συμβεί, θα ρωτήσει κάποιος; Με πόσα γκολ θα πρέπει να κερδίζει ο Ολυμπιακός τον κάθε εντός συνόρων αντίπαλο για να φανεί πως όντως κάνει βήματα μπροστά και έχει αφήσει πίσω του τον ανταγωνισμό;
Αυτό είναι άγνωστο. Το μόνο που ξέρουμε είναι πως με την εικόνα που έδειξε η ομάδα στα εκτός έδρας παιχνίδια με ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, δυστυχώς όχι μόνο δεν υπάρχει καμία εξέλιξη, αλλά παρασύρεται από την γενικότερη οπισθοδρόμηση του ελληνικού ποδοσφαίρου που δείχνει να έχει πάρει για τα καλά τον κατήφορο και να μην σταματάει πουθενά.
