Κορονοϊός. Η λέξη της ημέρας. Της εβδομάδας. Του μήνα. Χεσ'το. Της χρονιάς ολόκληρης. Από το πουθενά μας ήρθε και πλέον δεν ακούμε τίποτα άλλο πέρα από αυτήν την λέξη. Βρίσκεται παντού: σε κάθε δεύτερη πρόταση. Στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Στις ανακοινώσεις των τρένων και των λεωφορείων. Στις πινακίδες των καταστημάτων. Και να θέλεις να ξεφύγεις, δεν μπορείς. Ο κορονοϊός, κι όλα όσα μπορεί να σου φέρει στη ζωή σου βρίσκονται εκεί, σε κοιτάνε στα μάτια διαρκώς. Δεν υπάρχει καμία απολύτως διαφυγή.
Και γιατί να υπάρξει άλλωστε; Μπορεί για εμάς τους ανθρώπους να πρόκειται για ασθένεια, όμως για τον πλανήτη μπορεί να αποδειχθεί ως το καλύτερο "φάρμακο" για το "μικρόβιο" που τον ταλαιπωρεί εδώ και χιλιετίες. Ένα "μικρόβιο" που τον έχει ταλαιπωρήσει αφάνταστα και διαρκώς του προκαλεί ολοένα και περισσότερες ασθένειες.
Ο λόγος φυσικά για εμάς τους ανθρώπους, που από την πρώτη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας εδώ, δεν πήραμε χαμπάρι πως είμαστε φιλοξενούμενοι, παρά καταχραστήκαμε ότι δεν ήταν δικό μας. Κι από το σημείο που βρέθηκαμε παραπάνω από δύο άτομα στο ίδιο μέρος, ξεκινήσαμε να πλακωνόμαστε μεταξύ μας για το ποιος θα το καταχραστεί πρώτος. Πράξαμε δηλαδή όλα όσα είναι στην φύση μας να πράττουμε, χωρίς ποτέ να κάνουμε παύση για να σκεφθούμε τις συνέπειες των πράξεών μας.
Το αστείο της υπόθεσης είναι πως θεωρούμε τους εαυτούς μας και... θύματα αυτής της υπόθεσης, σαν να μην έχουμε κάνει τίποτα κακό και να μην μας αξίζουν τα όσα μας συμβαίνουν αυτές τις μέρες. Εμείς που από την πρώτη στιγμή που θα μάθουμε να περπατάμε στα δύο μας πόδια και να χρησιμοποιούμε λέξεις, μπαίνουμε σε μια πορεία ανελέητης εκμετάλλευσης και χρησιμοποίησης όλων όσων βρεθούν στο δρόμο μας για την προσωπική διάκριση και ανάδειξη εντός της κοινωνίας. Δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος (στις αποκαλούμενες προηγμένες κοινωνίες) που να μην έχει πέσει θύμα αυτής της πορείας από άλλους και παράλληλα που να μην έχει επιδιώξει και ο ίδιος να εκμεταλλευτεί με τον οποιονδήποτε τρόπο κάποιον δικό του συνάνθρωπο. Συμβαίνει καθημερινά μάλιστα. Είτε πρόκειται για πληροφορία, είτε πρόκειται για επαγγελματικές βλέψεις, είτε πρόκειται για πιο προσωπικούς λόγους, καθημερινά οι άνθρωποι εκμεταλλεύονται και πέφτούν θύματα εκμετάλλευσης, με τέτοια συχνότητα μάλιστα που να θεωρείται και ως κάτι δεδομένο ή "κανονικό"!
Στα τόσα χρόνια που βρισκόμαστε εδώ, η κληρονομιά που αφήνουμε είναι να θέσουμε ακόμη και τη ζωή του ίδιου του πλανήτη σε κίνδυνο λόγω της ανικανότητάς μας να ζήσουμε ο ένας με τον άλλον αρμονικά και να κάνουμε μια πραγματική απόπειρα να κατανοήσουμε τον διπλανό μας. Αυτό το ανελέητο ένστικτο να δούμε τον εαυτό μας κυρίαρχο και να κατατροπώσουμε όλους όσους μας απειλούν (ή θεωρούμε ότι μας απειλούν) έχουν δημιουργήσει άπειρες συρράξεις, ατελείωτους πολέμους, και μέχρι τώρα έχουν φέρει δύο φορές την ανθρωπότητα στα πρόθυρα της ολοκληρωτικής καταστροφής (με τον τρίτο να έρχεται με μαθηματική ακρίβεια αν συνεχίσουμε έτσι). Δεν κοιτάζουμε δίπλα μας, δεν μας ενδιαφέρει, και το πιο υποκριτικό της υπόθεσης είναι ότι παριστάνουμε και τους συμπονετικούς.
Γιατί λοιπόν να θέλει ο πλανήτης να σε κρατήσει; Αν εσύ έχεις μια μόλυνση, μια ασθένεια, έναν ιό, που σ' έχει φέρει κοντά στο θάνατο, γιατί να μην θέλεις να τον ξεφορτωθείς; Τι ακριβώς έχουμε κάνει που να δικαιολογεί την υπαρξή μας σε αυτόν τον πλανήτη και που τώρα έχουμε βλέψεις να το σκορπίσουμε και σε άλλα μέρη του γαλαξία πανάθεμά μας (βλέπε Άρη, Ίλον Μασκ, κλπ);
Είμαστε τόσο βλαμμένοι που ρισκάρουμε να κολλήσουμε έναν πιθανότατα θανατηφόρο ιό από την φρίκη μας, γιατί αλλιώς λέει δεν θα έχουμε αρκετά χαρτιά, στα οποία εμείς έχουμε ορίσει την αξία τους (βλέπε χρήματα) ώστε να δώσουμε σε αυτούς που θέλουν περισσότερα χαρτιά, ώστε να τα δώσουν κι εκείνοι με τη σειρά τους σε άλλους που θέλουν ακόμα περισσότερα χαρτιά. Τίθεται σε κίνδυνο η ίδια μας η ύπαρξη κι εμείς κοιτάζουμε κάτι του οποίου την αξία ορίσαμε εμείς οι ίδιοι!
Δεν έχουμε λόγο ύπαρξης κύριες και κύριοι. Το χάσαμε αυτό το παιχνίδι προ πολλού. Ας καθήσουμε στην καραντίνα μας να τα λουστούμε κι ας ελπίσουμε τα "αντισώματα" του πλανήτη να μην πιάσουν κι εμάς. Όχι πως μας αξίζει, αλλά υπάρχει και το ένστικτο επιβίωσης.
Ή που θα ξεκάνουμε εμείς τον πλανήτη, ή που θα ξεκάνει εκείνος εμάς. Η ώρα της αλήθειας είναι εδώ.
