Περί... "λεονταρισμών"

   Οι συνεχόμενες καταστροφές που πλήττουν την Ελλάδα και κυρίως την Αττική τον τελευταίο καιρό, αλλά κυρίως ο τρόπος με τον οποίο αυτές αντιμετωπίζονται από κάθε κατεύθυνση, είναι μια σοβαρή αφορμή για το συγκεκριμένο άρθρο. Σε σχεδόν καθημερινή βάση πλέον, η φύση (ίσως με και το "χεράκι" μερικών που είπαν να... βοηθήσουν) έχει βαλθεί να δείξει τις τραγικές υποδομές της πρωτεύουσας.
   Την αρχή έκαναν οι καταστροφικές πυρκαγιές, των οποίων τα θύματα ακόμη μετριούνται. Κατά τη διάρκεια της επιδρομής της φωτιάς, που δεν άφησε τίποτα στο πέρασμά της, φάνηκε το πόσο απροετοίμαστοι πιάστηκαν όλοι, με ορισμένους να αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο με ένα βαθμό υπεροψίας. Από τις αρμόδιες αρχές, που δεν γνώριζαν προς τα που να κατευθύνουν τους ανθρώπους, στέλνοντάς τους πίσω προς τα καμμένα, μέχρι τους ίδιους τους κατοίκους, οι οποίοι αντιμετώπιζαν το όλο θέμα με έναν απίστευτο "άερα" του στυλ "έλα μωρέ, εδώ θα'ρθει να κάψει";
   Εδώ εφαρμόζει άψογα η φράση "ποτέ δεν πιστεύουμε ότι θα μας συμβεί μέχρι που μας συμβαίνει και είναι πολύ αργά" ή κάπως έτσι. Άλλοι πάλι, επέλεξαν την... υστεροφημία, καθώς έμεναν πίσω στη φωτιά, προσπαθώντας να βγάλουν κάποιο "βιντεάκι" που να το ποστάρουν στο φέισμπουκ και να μαζέψουν λάικ. Φυσικά υπήρχαν και οι φυσιολογικοί, οι άνθρωποι δηλαδή που μόλις είδαν φωτιά, έτρεξαν να σωθούν και καλά έκαναν!
   Η απόλυτη έλλειψη προετοιμασίας και υποδομών του κράτους δεν θα έπρεπε να είναι κάτι που να προκαλεί εντύπωση σε αυτό το σημείο. Τα ίδια συνέβησαν και στον Πύργο πριν κάποια χρόνια και τα ίδια εξακολουθούν να συμβαίνουν, σε μικρότερη έκταση πάντα (και ευτυχώς τις περισσότερες φορές χωρίς θύματα!), κάθε καλοκαίρι. Όταν κάτι έχεις καταντήσει να το περιμένεις, δεν γίνεται να σου προκαλεί εντύπωση όταν συμβαίνει. 
   Εφ' όσων λοιπόν, δεν υπάρχει κράτος και κάθε καλοκαίρι επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία, δεν θα έπρεπε οι ίδιοι οι άνθρωποι να λαμβάνουν τα μέτρα τους; Ο καθένας ξεχωριστά; Μια απλή απορία είναι. Αφού βλέπεις και ξέρεις ότι δεν μπορείς να περιμένεις τίποτα κι από κανέναν, γιατί δεν φροντίζεις εσύ ο ίδιος τουλάχιστον να έχεις λάβει μέτρα κατά της φωτιάς, να διατηρήσεις καθαρή την αυλή σου από ξερά κλαδιά και σκουπίδια (ειδικά τώρα που καίει ο ήλιος και είναι επικίνδυνη περίοδος) ή στη χειρότερη να έχεις μια γρήγορη μέθοδο διαφυγής σε περίπτωση που συμβεί το χειρότερο;
   Ναι, δεν υπάρχει κράτος και αν κάποιος πει ότι ο Τσίπρας κι ο κάθε Τσίπρας βρίσκονται στην εξουσία μόνο για να τα τρώνε, θα του πω πως "συμφωνώ κι επαυξάνω", αλλά μήπως αυτό είναι το μόνο εύκολο στην τελική; Μήπως είναι απλή πανάκειος το να τα ρίχνουμε όλα εκεί και να ζητάμε μια κεφαλή επί πίνακι, λες κι έτσι θα διορθωθούν όλα τα κακώς κείμενα;
   Μήπως αντί να ζητάμε ανάληψη ευθυνών αριστερά και δεξιά, να κοιτούσαμε λίγο πιο κοντά; Τι μπορούσε να κάνει ο καθένας ξεχωριστά για την αποτροπή αυτής της τραγωδίας; Αντί να κάνουμε λεονταρισμούς στα φέισμουκ και τα τουίτερ, δε θα ήταν πιο εποικοδομητικό να οργανωθούν μικρές ομάδες αρχικά, οικογένειες, ένοικοι πολυκατοικιών, δήμοι, κοινότητες, ή ξέρω γω τι άλλο, να κοιτάξουν τι έφταιξε τώρα και να το φτιάξουν πρωτού ξανασυμβεί;
   Λίγο μετά τις πυρκαγιές, έσκασαν πλυμμήρες. Σε εικόνες που βλέπω, η Μεσογείων θυμίζει περισσότερο τον... Έβρο! Γιατί σε έναν από τους πλουσιότερους δήμους της Ελλάδας (Αμαρουσίου) δεν έχουν παρθεί μέτρα από τους ίδιους τους κατοίκους; Μήπως στη τελική είμαστε κι εμείς οι ίδιοι ένοχοι ως... βολεμένοι; Καλομαθημένοι από μιαν άλλη εποχή που όλα κυλούσαν ομαλά χωρίς εμείς να χρειάζεται να κάνουμε πολλά-πολλά;
   Στη τελική, υποχρέωση του πολίτη δεν είναι να πηγαίνει, να ρίχνει μια ψήφο και να τα περιμένει όλα από αυτούς που ψήφισε! Αν ζεις κάπου, οφείλεις να προσέχεις το σπίτι σου, εντός κι εκτός. Όχι όπου σε εξυπηρετεί. Ναι, φυσικά, οι υποδομές είναι παλιές και οι οδοί διαφυγής ήταν ανύπαρκτοι και οι υπεύθυνοι δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους και χίλια δυό. Όμως όταν ζητάμε "ανάληψη ευθυνών" από άλλους, ας έχουμε πράξει κι εμείς τα δέοντα.
   Γιατί ο πρωθυπουργός και οι πολιτικοί εκπρόσωποι μιας χώρας ίσως είναι κι ένας καλός καθρέφτης της γενικότερης νοοτροπίας που υφίσταται.
  (Σημ.: Σε καμία περίπτωση δεν αναφέρομαι στις οικογένειες των θυμάτων, των οποίων τον πόνο δεν είμαι σε θέση να κατανοήσω.)

Impressions from the FIFA World Cup 2018

  
  Yet another World Cup has come and gone. With its ups and downs, this competition has now gone into the annals of history. Unfortunately, I must say that this World Cup leaves me personally with a bitter taste in my mouth for a number of reasons. Despite that, however, I would be remiss not to mention the high number of goals scored (169, with an average of 2.6 per game and only one goalless draw between France and Denmark) that helped provide us with entertainment and plenty of suspense throughout this last month.
   But let's take things one at a time. First topic of discussion would be the debut of the Video Assistant Referee (more commonly known as VAR) at this World Cup. It appeared, only to prove that it does not work. Of course, there are those players that might try to take advantage of the referee's bad point of view, to which end yes, VAR might prove helpful, but as a general rule it doesn't really make a difference. Because at the end of the day, no matter how much technology is introduced to the world of football, it is still up to the individual to make the call. Case in point, the final between France and Croatia, where Perisic's supposed handball gave France the lead. After checking with the VAR, the referee decided to award France the penalty, yet the overwhelming majority on social media claimed that the decision was unjust and unfair for Croatia.

   Something else that left a bit of a bad impression at the 2018 World Cup was the disappointing performance of some of the greater teams. And if for Spain it was a little expected -considering their former head coach's Julen Lopetegui's decision to abandon his nation a few days before the start of the tournament-, it came completely out of right field for some others, such as Germany (who fell victim to the "winning nation" curse), Portugal and Argentina. Struggling against sub-par opponents, eventually being disqualified very early on, this was not what we expected from the representatives of these nations. Combined with the absence of Italy, Chile and the Netherlands, and also the fact that such an event occurs for a second consecutive time right after the European Championship of 2016, it might just go to show that the so-called top quality players are being a bit too overexerted with continuous games and responsibilities for clubs and nations. The players of other nations didn't have as many games on their feet and were able to apply pressure for longer periods of time (case in point: Germany vs. South Korea).
   On the other hand, we saw teams get very far in this tournament that under different circumstances, shouldn't have. And at this point, I can't but mention the incredibly narcissistic England who, for some reason have come to believe that the World Cup did at some stage call their country home for it to be "coming back". Gareth Southgate's men (who seemed to be the only one in comprehension of the reality of the situation), after barely scraping a win from Tunisia in their first game, got a comfortable victory over the tourists of Panama in the second, then decided to lose to Belgium's B' team in order to avoid clashing with Brazil in the knockout stages. Instead, they met up with the tragic Colombia (whoever saw their game against Senegal knows what I mean), had to take them to penalties to advance, then got through Sweden admittedly relatively comfortably, only for them to meet up with their first real challenge in the face of Croatia once they had already reached the semis. If England were any luckier, they would've met with Japan in the final! They showed absolutely no improvement in this tournament, just a series of flukes. 

   Unfortunately, to speak a bit about the winners, the Cup ended up in the hands of the team with the most realism. Not the one that played the most attractive football (Brazil), not the one that scored the most goals (Belgium), not even the one with the best defense (Croatia). But to the team that did what was necessary to get results. Leave no gaps in defense, apply the pressure in midfield, leave the ball to the opposition and hit them on the counter-attack thanks to possibly the fastest forward of the whole tournament (Mpappe). France did that. Realistic to the core, each player knew exactly what was required of them on the pitch. They gave the sense at times that they could even go down to Australia, yet not even the likes of Belgium could break them down. The style of football that Didier Deschamps has instilled into his team is quite reminiscent of that which helped Diego Simeone's Atletico Madrid reach two UEFA Champions League finals. However there they met with Real Madrid. There's no such team on national level.
   A lot of speculation went around if Russia was even going to be ready to host this World Cup, considering they were missing some of the deadlines to deliver their stadiums to FIFA's organizational committee. But in my opinion, I feel the world owes a standing ovation to the hosts, as they held a magnificent competition with grand venues and perfect pitches that helped the players in their efforts. In addition, the weather was pleasantly nice for a country like Russia, since in all the games I personally watched, I only remember it raining once, something very rare for cities like Samara, Gdansk or Sankt Peterburg.
   The next World Cup will be held in Qatar during the summer of 2022. It will be very interesting to see how FIFA will cope with hosting such a tournament in the middle of the championship season for Europe. But until then, we have four whole years...

Εντυπώσεις από το Μουντιάλ

  Ένα ακόμη Παγκόσμιο Κύπελλο έφτασε στο τέλος του. Με τα θετικά του, τα αρνητικά του, κι όλα τα ενδιάμεσα. Δυστυχώς προσωπικά οφείλω να παραδεχτώ πως το συγκεκριμένο Μουντιάλ αφήνει μια άσχημη γεύση με τον τρόπο που ολοκληρώνεται για μια σειρά από λόγους. Ωστόσο δεν μπορεί κανείς να παραλείψει και τον μεγάλο αριθμό τερμάτων που είχαμε (169 τέρματα, με μονάχα μια "λευκή" ισοπαλία μεταξύ Γαλλίας-Δανίας) τα οποία συνέβαλαν τα μέγιστα ώστε να δούμε μια ενδιαφέρουσα διοργάνωση.
   Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Πρώτα-πρώτα μιλώντας για το VAR, το οποίο έκανε και στον μεγάλο τελικό την εμφάνιση του, απλά για να μας θυμίσει ένα πράγμα: δεν λειτουργεί. Χρησιμοποιώντας μόνο τη φάση του πέναλτι του Πέρισιτς, καταλαβαίνει κανείς πως όσα VAR και να εισαχθούν στο ποδόσφαιρο, σε τελική ανάλυση όλα θα εξαρτώνται από την ανθρώπινη κρίση. Ο διαιτητής έδωσε πέναλτι αλλά υπήρχε μια μεγάλη πλειοψηφία ουδετέρων τηλεθεατών ανά τον κόσμο οι οποίοι διαφώνησαν έντονα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. 

   Κάτι ακόμα που έκανε μεγάλη εντύπωση στο Μουντιάλ της Ρωσίας ήταν η απογοητευτική απόδοση ορισμένων μεγάλων ομάδων. Κι αν για την Ισπανία κάτι τέτοιο ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενο, μετά την εγωιστική κίνηση του Ζουλέν Λοπετέγκι να βάλει την... τσέπη του πριν από τις ανάγκες της εθνικής του ομάδας, δεν το περιμέναμε για ομάδες επιπέδου Γερμανίας (η οποία έπεσε θύμα της "κατάρας" του νικητή του Μουντιάλ), της Πορτογαλίας ή της Αργεντινής. Δυσκολευόντουσαν με υποδεέστερους (στα χαρτιά) αντιπάλους και αποκλείστηκαν άδοξα από τις πρώιμες φάσεις της διοργάνωσης. Η απόδοση ορισμένων παικτών κορυφαίου επιπέδου, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι αυτό συμβαίνει για δεύτερη φορά μετά το Euro 2016, ίσως και να δηλώνει πως είχαν "καεί" από τα συνεχόμενα παιχνίδια μέσα στη σεζόν. Οι αντίπαλοί τους, όντας πιο "φρέσκοι", κατάφερναν να τους χτυπήσουν με συνεχόμενη πίεση (κάτι π.χ. πολύ εμφανές στο ματς της Γερμανίας με τη Νότιο Κορέα).
   Από την άλλη, είδαμε ομάδες οι οποίες ίσως και να μην άξιζαν να βρίσκονται στη θέση που έφτασαν. Δεν θα μπορούσα σε αυτό το σημείο να μην κάνω ειδική μνεία στους αθεράπευτα ναρκισσιστές Άγγλους, οι οποίοι θεωρούν ότι για κάποιο λόγο το Παγκόσμιο Κύπελλο κάποτε έδρευε εκεί ώστε να "γυρίσει σπίτι". Η ομάδα του Σάουθγκεϊτ λοιπόν (ο μοναδικός ο οποίος φαινόταν να μην πετάει στα συννεφα), μετά από μια υπερβολικά δύσκολη νίκη με αντίπαλο την Τυνισία και αφού έκανε "πλάκα" στον Παναμά που πήγε εκεί για τουρισμό, έκατσε κι έχασε από τα δεύτερα του Βελγίου ώστε να διαλέξει αντίπαλο και να μη χρειαστεί να τα βάλει με Βραζιλίες. Κι έτσι, πήγε κι έπεσε πάνω στη παραπαίουσα Κολομβία (όποιος είδε τον αγώνα με τη Σενεγάλη, ξέρει), την απέκλεισε με τα χίλια ζόρια, ξεπέρασε σχετικά εύκολα και το εμπόδιο της Σουηδίας, κι όταν ήρθε η στιγμή να τα βάλουν με έναν λίγο πιο σοβαρό αντίπαλο όπως η Κροατία, οι Άγγλοι ήπιαν... θάλασσα! Έχοντας τρεις ήττες (Βέλγιο επί δύο, Κροατία) με δυνατότερους αντιπάλους και δύο περιπετειώδεις νίκες με (υποτίθεται) υποδεέστερους (Τυνησία, Κολομβία), είναι δύσκολο να δει κανείς τη βελτίωση της Αγγλίας. Μάλλον περισσότερο της "έκατσαν" τα πράγματα όπως τα ήθελε.

   Δυστυχώς, για να μιλήσουμε και λίγο για τους νικητές, το Μουντιάλ κατέληξε στην ομάδα με το μεγαλύτερο ρεαλισμό. Όχι στην ομάδα που έπαιξε το ομορφότερο ποδόσφαιρο (Βραζιλία), ούτε στην ομάδα που πέτυχε τα περισσότερα γκολ (Βέλγιο), ούτε καν στην ομάδα με την καλύτερη άμυνα (Κροατία). Αλλά την ομάδα που έκανε απλά όσα χρειαζόταν για να κερδίσει. Είχε σφιχτή την άμυνά της, πίεζε ασφυκτικά στο κέντρο, άφηνε την μπάλα στον αντίπαλο και χτυπούσε στις αντεπιθέσεις βασιζόμενη στην ταχύτητα του ίσως ταχύτερου και πιο εξελίσσιμου παίκτη του Μουντιάλ (Εμπαπέ). Αυτή ήταν η Γαλλία. Ωμά ρεαλιστική, έδινε την εντύπωση ότι μπορούσε να χάσει ακόμη και από την Αυστραλία, ενώ στην πραγματικότητα ούτε το Βέλγιο δεν μπορούσε να τη κάνει καλά! Το ποδόσφαιρο που έπαιξε η ομάδα του Ντεσάμπ οφείλω να ομολογήσω πως μου θυμίζει σε πολλά το στυλ παιχνιδιού που οδήγησε την Ατλέτικο Μαδρίτης του Ντιέγκο Σιμεόνε σε δύο τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ. Μόνο που εκεί υπήρχε και μια Ρεαλ, ενώ σε εθνικό επίπεδο δεν υπάρχει.
   Πολύς λόγος γινόταν για το αν η Ρωσία θα είναι τελικά έτοιμη να υποδεχτεί το Μουντιάλ, με κάποια γήπεδα να είναι πίσω σε ότι αφορά τους χρόνους παράδοσης στη FIFA, ωστόσο θεωρώ πως ο κόσμος όλος θα πρέπει να δώσει ένα μεγάλο χειροκρότημα στους Ρώσους, καθώς είδαμε γήπεδα-στολίδια με γρασίδι-χαλί (όλα παίζουν το ρόλο τους) και ούτε ένα ευτράπελο (πλήν της εισόδου κάποιον ανύπαρκτων στον τελικό που ούτε τους θυμάται κανείς). Γενικότερα ήταν μια πολύ ευχάριστη διοργάνωση ενώ βοήθησε τα μέγιστα και ο καιρός, καθώς προσωπικά νομίζω πως είδα μόνο ένα ματς με βροχή και όχι πολύ κρύο, κάτι σπάνιο για τόσο βορινές περιοχές όπως η Αγία Πετρούπολη ή η Σαμάρα.
   Επόμενη διοργάνωση στο Κατάρ το χειμώνα του 2022. Θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δούμε πως η FIFA θα καταφέρει να διοργανώσει ένα Μουντιάλ τη στιγμή που τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα θα βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη. Μέχρι τότε όμως, έχουμε καιρό!