Εντυπώσεις από το Μουντιάλ

  Ένα ακόμη Παγκόσμιο Κύπελλο έφτασε στο τέλος του. Με τα θετικά του, τα αρνητικά του, κι όλα τα ενδιάμεσα. Δυστυχώς προσωπικά οφείλω να παραδεχτώ πως το συγκεκριμένο Μουντιάλ αφήνει μια άσχημη γεύση με τον τρόπο που ολοκληρώνεται για μια σειρά από λόγους. Ωστόσο δεν μπορεί κανείς να παραλείψει και τον μεγάλο αριθμό τερμάτων που είχαμε (169 τέρματα, με μονάχα μια "λευκή" ισοπαλία μεταξύ Γαλλίας-Δανίας) τα οποία συνέβαλαν τα μέγιστα ώστε να δούμε μια ενδιαφέρουσα διοργάνωση.
   Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Πρώτα-πρώτα μιλώντας για το VAR, το οποίο έκανε και στον μεγάλο τελικό την εμφάνιση του, απλά για να μας θυμίσει ένα πράγμα: δεν λειτουργεί. Χρησιμοποιώντας μόνο τη φάση του πέναλτι του Πέρισιτς, καταλαβαίνει κανείς πως όσα VAR και να εισαχθούν στο ποδόσφαιρο, σε τελική ανάλυση όλα θα εξαρτώνται από την ανθρώπινη κρίση. Ο διαιτητής έδωσε πέναλτι αλλά υπήρχε μια μεγάλη πλειοψηφία ουδετέρων τηλεθεατών ανά τον κόσμο οι οποίοι διαφώνησαν έντονα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. 

   Κάτι ακόμα που έκανε μεγάλη εντύπωση στο Μουντιάλ της Ρωσίας ήταν η απογοητευτική απόδοση ορισμένων μεγάλων ομάδων. Κι αν για την Ισπανία κάτι τέτοιο ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενο, μετά την εγωιστική κίνηση του Ζουλέν Λοπετέγκι να βάλει την... τσέπη του πριν από τις ανάγκες της εθνικής του ομάδας, δεν το περιμέναμε για ομάδες επιπέδου Γερμανίας (η οποία έπεσε θύμα της "κατάρας" του νικητή του Μουντιάλ), της Πορτογαλίας ή της Αργεντινής. Δυσκολευόντουσαν με υποδεέστερους (στα χαρτιά) αντιπάλους και αποκλείστηκαν άδοξα από τις πρώιμες φάσεις της διοργάνωσης. Η απόδοση ορισμένων παικτών κορυφαίου επιπέδου, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι αυτό συμβαίνει για δεύτερη φορά μετά το Euro 2016, ίσως και να δηλώνει πως είχαν "καεί" από τα συνεχόμενα παιχνίδια μέσα στη σεζόν. Οι αντίπαλοί τους, όντας πιο "φρέσκοι", κατάφερναν να τους χτυπήσουν με συνεχόμενη πίεση (κάτι π.χ. πολύ εμφανές στο ματς της Γερμανίας με τη Νότιο Κορέα).
   Από την άλλη, είδαμε ομάδες οι οποίες ίσως και να μην άξιζαν να βρίσκονται στη θέση που έφτασαν. Δεν θα μπορούσα σε αυτό το σημείο να μην κάνω ειδική μνεία στους αθεράπευτα ναρκισσιστές Άγγλους, οι οποίοι θεωρούν ότι για κάποιο λόγο το Παγκόσμιο Κύπελλο κάποτε έδρευε εκεί ώστε να "γυρίσει σπίτι". Η ομάδα του Σάουθγκεϊτ λοιπόν (ο μοναδικός ο οποίος φαινόταν να μην πετάει στα συννεφα), μετά από μια υπερβολικά δύσκολη νίκη με αντίπαλο την Τυνισία και αφού έκανε "πλάκα" στον Παναμά που πήγε εκεί για τουρισμό, έκατσε κι έχασε από τα δεύτερα του Βελγίου ώστε να διαλέξει αντίπαλο και να μη χρειαστεί να τα βάλει με Βραζιλίες. Κι έτσι, πήγε κι έπεσε πάνω στη παραπαίουσα Κολομβία (όποιος είδε τον αγώνα με τη Σενεγάλη, ξέρει), την απέκλεισε με τα χίλια ζόρια, ξεπέρασε σχετικά εύκολα και το εμπόδιο της Σουηδίας, κι όταν ήρθε η στιγμή να τα βάλουν με έναν λίγο πιο σοβαρό αντίπαλο όπως η Κροατία, οι Άγγλοι ήπιαν... θάλασσα! Έχοντας τρεις ήττες (Βέλγιο επί δύο, Κροατία) με δυνατότερους αντιπάλους και δύο περιπετειώδεις νίκες με (υποτίθεται) υποδεέστερους (Τυνησία, Κολομβία), είναι δύσκολο να δει κανείς τη βελτίωση της Αγγλίας. Μάλλον περισσότερο της "έκατσαν" τα πράγματα όπως τα ήθελε.

   Δυστυχώς, για να μιλήσουμε και λίγο για τους νικητές, το Μουντιάλ κατέληξε στην ομάδα με το μεγαλύτερο ρεαλισμό. Όχι στην ομάδα που έπαιξε το ομορφότερο ποδόσφαιρο (Βραζιλία), ούτε στην ομάδα που πέτυχε τα περισσότερα γκολ (Βέλγιο), ούτε καν στην ομάδα με την καλύτερη άμυνα (Κροατία). Αλλά την ομάδα που έκανε απλά όσα χρειαζόταν για να κερδίσει. Είχε σφιχτή την άμυνά της, πίεζε ασφυκτικά στο κέντρο, άφηνε την μπάλα στον αντίπαλο και χτυπούσε στις αντεπιθέσεις βασιζόμενη στην ταχύτητα του ίσως ταχύτερου και πιο εξελίσσιμου παίκτη του Μουντιάλ (Εμπαπέ). Αυτή ήταν η Γαλλία. Ωμά ρεαλιστική, έδινε την εντύπωση ότι μπορούσε να χάσει ακόμη και από την Αυστραλία, ενώ στην πραγματικότητα ούτε το Βέλγιο δεν μπορούσε να τη κάνει καλά! Το ποδόσφαιρο που έπαιξε η ομάδα του Ντεσάμπ οφείλω να ομολογήσω πως μου θυμίζει σε πολλά το στυλ παιχνιδιού που οδήγησε την Ατλέτικο Μαδρίτης του Ντιέγκο Σιμεόνε σε δύο τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ. Μόνο που εκεί υπήρχε και μια Ρεαλ, ενώ σε εθνικό επίπεδο δεν υπάρχει.
   Πολύς λόγος γινόταν για το αν η Ρωσία θα είναι τελικά έτοιμη να υποδεχτεί το Μουντιάλ, με κάποια γήπεδα να είναι πίσω σε ότι αφορά τους χρόνους παράδοσης στη FIFA, ωστόσο θεωρώ πως ο κόσμος όλος θα πρέπει να δώσει ένα μεγάλο χειροκρότημα στους Ρώσους, καθώς είδαμε γήπεδα-στολίδια με γρασίδι-χαλί (όλα παίζουν το ρόλο τους) και ούτε ένα ευτράπελο (πλήν της εισόδου κάποιον ανύπαρκτων στον τελικό που ούτε τους θυμάται κανείς). Γενικότερα ήταν μια πολύ ευχάριστη διοργάνωση ενώ βοήθησε τα μέγιστα και ο καιρός, καθώς προσωπικά νομίζω πως είδα μόνο ένα ματς με βροχή και όχι πολύ κρύο, κάτι σπάνιο για τόσο βορινές περιοχές όπως η Αγία Πετρούπολη ή η Σαμάρα.
   Επόμενη διοργάνωση στο Κατάρ το χειμώνα του 2022. Θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δούμε πως η FIFA θα καταφέρει να διοργανώσει ένα Μουντιάλ τη στιγμή που τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα θα βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη. Μέχρι τότε όμως, έχουμε καιρό!