Τελευταίες ημέρες του 2017 και όλα ξαφνικά τοποθετούνται σε μια "To be continued..." φάση. Προσωπικές υποθέσεις, τηλεοπτικές σειρές, επαγγελματικά, όλα παραδίδουν τη μπροστινή θέση στο εορταστικό κλίμα των ημερών. Από του Άη-Γιαννιού και μετά θ'ασχοληθούμε! Οπότε, αναπόφευκτα, ορισμένοι βρίσκουν χρόνο να αφιερώσουν στο αγαπημένο τους "άθλημα", το κυβερνοχώρο. Είτε ανεβάζοντας φωτογραφίες, είτε διαβάζοντας άρθρα που τους ενδιαφέρουν, είτε παρακολουθώντας σειρές/ταινίες που δεν είχαν χρόνο να δουν λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, ο καθένας κάτι βρίσκει να κάνει.
Κι ύστερα υπάρχουν και οι... άλλοι. Άνθρωποι που, είτε λόγω χαρακτήρα, είτε λόγω καταστάσεων, βρίσκονται πολύ παραπάνω απ'όσο θα έπρεπε στο συγκεκριμένο χώρο. Και αποκτούν επιρροές. Και, εκμεταλλευόμενοι την ανωνυμία που τους προσφέρει, το βλέπουν ως τόπο οξέων αντιπαραθέσεων, με αποτέλεσμα να μολύνουν με την αρνητική τους παρουσία ολόκληρες ιστοσελίδες.
Οι άνθρωποι αυτοί (ίσως να το έχω αναλύσει και σε προηγούμενη ανάρτηση) αντιμετωπίζουν το διαδίκτυο ως μια είδους έξοδο από την προσωπική τους ζωή. Πιθανότατα έχουν πολλαπλά προβλήματα είτε με άτομα του επαγγελματικού, είτε του στενού οικογενειακού τους κύκλου και δεν μπορούν να πουν όσα πραγματικά θα ήθελαν, κι έτσι αισθάνονται σαν να πνίγονται. Οπότε όλα όσα συγκρατούν σε συζητήσεις με αυτά τα άτομα, πάνε μετά στο διαδίκτυο (όπου όπως είπαμε, προστατεύονται από την ανωνυμία τους) και τα εκτοξεύουν με διπλάσιο μίσος σε απολύτως αγνώστους.
Το μίσος που εκτοξεύεται πολλαπλασιάζεται όταν κάποιος μπορεί να μιλάει και για κάποιο θέμα για το οποίο υποστηρίζει μια από δύο (ή και περισσότερες) πιθανές επιλογές ή απόψεις. Όπως για παράδειγμα ποδοσφαιρικές ομάδες, πολιτική, θρησκεία, βιντεοπαιχνίδια, κ.ά.
Ακόμα ένας παράγοντας που μπορεί να επηρρεάσει το επίπεδο μιας συζήτησης στο διαδίκτυο (και είναι κάτι που παρατηρείται έντονα στη δική μας χώρα ειδικότερα, είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε, είτε όχι), είναι το βιοτικό επίπεδο των συμμετεχόντων. Αλλιώς αντιπαρατίθενται άνθρωποι από χώρες της Σκανδιναβικής χερσονήσου, της Ελβετίας ή της Γερμανίας που έχουν όλα τα προβλήματά τους λυμμένα κι αλλιώς άνθρωποι από χώρες των Βαλκανίων, π.χ Ελλάδα, Σερβία, Βουλγαρία, κλπ. Κι αυτό γιατί λόγω της οικονομικής κατάστασης που επικρατεί στις χώρες της τελευταίας κατηγορίας, οι οικογένειες όχι μόνο δεν έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν στα παιδιά τους μια ικανοποιητική εκπαίδευση (με το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα να είναι, το λιγότερο, ανεπαρκές), αλλά και οι ίδιοι οι γονείς δεν διαθέτουν την κατάλληλη μόρφωση ώστε να καθοδηγήσουν σωστά τα παιδιά τους, με αποτέλεσμα να παρατηρούνται άτομα νεαρής ηλικίας να βωμολοχούν, να κλέβουν, να προσπαθούν να μειώσουν τους συνομιλήκους τους (το λεγόμενο "bullying") ή ακόμα χειρότερα να αντιμετωπίζουν ψυχολογικά προβλήματα όπως σύνδρομο ανεπάρκειας, κ.ά.
Όλα αυτά καθρεφτίζονται, τόσο στις συνομιλίες, όσο και στις πράξεις του καθενός στο διαδίκτυο. Που με οδηγεί μετά από μια μακροσκελή εισαγωγή στο θέμα που με οδήγησε να αναρτήσω το συγκεκριμένο κείμενο. Όπως αναφέρθηκε και πριν, ένας από τους τομείς στους οποίους οι άνθρωποι της συγκεκριμένης χώρας τείνουν να δείχνουν πιο έντονα το μίσος τους στο διαδίκτυο, είναι οι πολιτικές αντιπαραθέσεις. Ποσώ δε μάλλον όταν από πίσω πιθανόν να ελοχεύει και κάποιο συμφέρον το οποίο να τους το έχει υποσχεθεί κάποιος (αν και ένα μάθημα που καθυστερεί να μάθει και μάλλον δε πρόκειται να μάθει ποτέ αυτός ο λαός είναι πως οι άδειες κουβέντες δε σημαίνουν τίποτα και οι πράξεις είναι αυτές που μετράνε, τέλος πάντων).
Τα τελευταία 2-3 χρόνια, μπορεί και περισσότερο, δεν θυμάμαι να πω την αλήθεια μου, μια ομάδα επιχειρηματιών από Ελλάδα, Κίνα και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ήρθε σε συνεννόηση για να εκμεταλλευτεί το νεκροταφείο αεροπλάνων/καταυλισμό προσφύγων στη περιοχή του Ελληνικού. Μεταξύ άλλων, στόχος των επιχειρηματιών για το Ελληνικό ήταν η δημιουργία καζίνο, πολυόροφων κτιρίων/ουρανοξυστών για γραφεία και διαμερίσματα, νοσοκομείου, πάρκου πρασίνου, αναδημιουργία της μαρίνας του Αλίμου, ελικοδρόμια, κ.ά. Η ανάπλαση του Ελληνικού όπως είναι γνωστό το έργο, θα δημιουργούσε πάρα πολλές νέες θέσεις εργασίας, τόσο κατά τη διάρκεια των έργων, όσο και μετά το πέρας των εργασιών.
Δυστυχώς κεντρικό πρόσωπο αυτής της προσπάθειας αποτέλεσε ο εκπρόσωπος της Ελληνικής ομάδας των επιχειρηματιών, Γιάννης Λάτσης. Επειδή ο επιχειρηματίας αυτός είχε ήδη στα χέρια του διάφορες άλλες επιχειρήσεις στην Ελλάδα, όπως π.χ. αρκετά εμπορικά κέντρα κι ορισμένα τηλεοπτικά κανάλια, αποτέλεσε εύκολο στόχο για πολλούς. Κι η αλήθεια είναι πως δεν είναι και το καλύτερο αφεντικό του κόσμου, όπως άλλωστε πολλοί άλλοι πολυεκατομμυριούχοι, οι οποίοι απλά γίνονται ακόμα πλουσιότεροι ενώ εξαλείφεται η μεσαία τάξη, αλλά αυτό είναι μια εντελώς άλλη κουβέντα.
Με τον Λάτση λοιπόν ως στόχο, εκκίνησε η προπαγάνδα. Μια προπαγάνδα που διαρκεί για χρόνια! Μια προσπάθεια που είναι βασισμένη αποκλειστικά και μόνο στο αβυσσαλέο μίσος για συγκεκριμένα πρόσωπα, στην παντελή έλλειψη λογικής και μορφωτικού επιπέδου και της σκέψης του "αν είναι να πέσω, δε θα πέσω μόνος μου αλλά θα πάρω κι όλους τους άλλους μαζί μου!"
Έχουν γίνει ανελέητοι αγώνες ενάντια του συγκεκριμένου έργου. Πορείες. Διαδικυτακοί καυγάδες. Αιτήσεις. Εναλλακτικές προτάσεις να μετατραπεί όλος ο χώρος σε "πάρκο πρασίνου για τα παιδιά" (κάτι που δεν έχει καμία λογική και δεν χρειάζεται καν να αναλύσω το γιατί). Ακόμα και ανακύρηξη του χώρου του Ελληνικου (το οποίο ήταν αεροδρόμιο μέχρι πριν λίγα χρόνια) σε χώρο αρχαιολογικού ενδιαφέροντος! Ή δημιουργία νόμου που να απαγορεύει το κτίσιμο κτιρίων πάνω από ορισμένο ύψος για να μην παραβιάζεται η θέα προς την Ακρόπολη (πόσους αιώνες άραγε θα κρεμόμαστε οι Έλληνες από αυτήν την Ακρόπολη ακόμα;).
Πρόκειται για ένα έργο το οποίο όπως προανέφερα θα άνοιγε πάρα πολλές νέες θέσεις εργασίας. Θα βοηθούσε την περιοχή να ανθίσει. Θα βελτίωνε τις επενδυτικές ικανότητες ολόκληρης της χώρας. Θα έφερνε όχι μόνο περισσότερους τουρίστες (καθώς στο σχέδιο προβλεπόταν και η δημιουργία πεντάστερων ξενοδοχείων κοντά στη καταπληκτική παραθαλάσσια περιοχή της Γλυφάδας), αλλά και επιχειρηματίες. Μακροπρόθεσμα λόγω αυτού του έργου πιθανόν να αυξάνονταν και οι βασικοί μισθοί! Ναι! Τέτοια ήταν η δυναμική αυτού του έργου για όποιον καθόταν να το αναλύσει λίγο.
Ωστόσο, κι επειδή ως λαός έχουμε συνηθίσει στο "τώρα", στο "σήμερα", ακόμα και στο "χτες", το έργο αυτό ομολογουμένως δεν έχει να προσφέρει τίποτα τόσο άμεσο πέρα από οικοδομές, ειδικότερα στους κατοίκους της περιοχής (στους οποίους, μην ξεχνιόμαστε, συμπεριλαμβάνομαι και εγώ!). Οικοδομές και ταλαιπωρία. Οπότε, από το να τα φάμε όλα αυτά στη μάπα για να έχουν κάτι οι επόμενες γενιές, καλύτερα σθεναρή αντίσταση. Με όποια παράλογη δικαιολογία βρούμε.
Προσωπικά έχω προσπαθήσει να αναλύσω όλη αυτή τη παραλογία του μίσους που κρύβεται πίσω από το Ελληνικό όσο καλύτερα μπορώ, αλλά οι μόνες απαντήσεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι ο φθόνος για το Λάτση και τα μικροπολιτικά συμφέροντα που μπορεί να υποβόσκουν από άλλα κόμματα που δε θέλουν να δουν αυτό το έργο ούτε σε μακέτα. Πέραν τούτου, τι λογική να έχει η άρνηση σε δημιουργία 60.000+ θέσεων εργασίας για μια χώρα που ο ένας σπρώχνει τον άλλον στα τελωνεία για το ποιός θα φύγει πρώτος, κι όσοι μένουν μένουν γιατί απλά δεν έχουν τα χρήματα να την κάνουν;
Κάποιοι "σπρώνουν" την άποψη ότι ο κακός ο Λάτσης κάνει ότι του γουστάρει επειδή έχει λεφτά και θα αγοράσει όλη τη χώρα και θα τους έχει όλους να δουλεύουν για τρεις κι εξήντα, τη στιγμή που οι "δικοί του" θα'ναι βολεμένοι. Πόση λογική έχει όμως αυτό; Κατ'αρχάς ο Λάτσης (και η εταιρεία του Lamda Development) δεν είναι μόνος του εδώ. Υπάρχουν και οι άλλοι επενδυτές, αυτοί από τα Η.Α.Ε. και οι άλλοι από την Κίνα, που αν δει κανείς για ποιές εταιρείες πρόκειται, θα καταλάβει πως μιλάμε περί κολοσσών, κι όχι τυχαίων. Οπότε δε θα δεχτούν να μπει όποιος να'ναι να δουλέψει για αυτούς, αλλά μόνο απόλυτοι επαγγελματίες, πλήρως καταρτισμένοι για τους ρόλους που θα κληθούν να εκπληρώσουν. Μήπως λοιπόν πρόκειται για αίσθηση ανεπάρκειας από τη πλευρά εκείνων που χρησιμοποιούν το συγκεκριμένο επιχείρημα;
Αυτή τη στιγμή, το Ελληνικό βρίσκεται όπως λένε και στο χωριό μου in limbo. Σήμερα ξεκινάει, αύριο σταματάει. Δεν είναι το έργο όμως που έχει σημασία, αλλά η στάση του κόσμου προς αυτό. Ναι, φυσικά θα υπάρχουν αντιπαραθέσεις, σε κάποιους μπορεί να μην αρέσει και είναι απολύτως αποδεκτό αυτό. Άλλο όμως αυτό, κι άλλο το "αρνούμαι την ανάπτυξη όπως ο διάολος το λιβάνι" ή το να χρησιμοποιήσεις δόλια μέσα προκειμένου να επιτύχεις το στόχο σου.
Αν είμαστε τόσο αυτοκαταστροφικοί κι έχουμε ξεχάσει πως να χρησιμοποιούμε το διάλογο σαν μέσο επικοινωνίας, ίσως λίγο να μας αξίζει κι όλο αυτό που έχουμε πάθει στο τέλος της ημέρας.
Κι ύστερα υπάρχουν και οι... άλλοι. Άνθρωποι που, είτε λόγω χαρακτήρα, είτε λόγω καταστάσεων, βρίσκονται πολύ παραπάνω απ'όσο θα έπρεπε στο συγκεκριμένο χώρο. Και αποκτούν επιρροές. Και, εκμεταλλευόμενοι την ανωνυμία που τους προσφέρει, το βλέπουν ως τόπο οξέων αντιπαραθέσεων, με αποτέλεσμα να μολύνουν με την αρνητική τους παρουσία ολόκληρες ιστοσελίδες.
Οι άνθρωποι αυτοί (ίσως να το έχω αναλύσει και σε προηγούμενη ανάρτηση) αντιμετωπίζουν το διαδίκτυο ως μια είδους έξοδο από την προσωπική τους ζωή. Πιθανότατα έχουν πολλαπλά προβλήματα είτε με άτομα του επαγγελματικού, είτε του στενού οικογενειακού τους κύκλου και δεν μπορούν να πουν όσα πραγματικά θα ήθελαν, κι έτσι αισθάνονται σαν να πνίγονται. Οπότε όλα όσα συγκρατούν σε συζητήσεις με αυτά τα άτομα, πάνε μετά στο διαδίκτυο (όπου όπως είπαμε, προστατεύονται από την ανωνυμία τους) και τα εκτοξεύουν με διπλάσιο μίσος σε απολύτως αγνώστους.
Το μίσος που εκτοξεύεται πολλαπλασιάζεται όταν κάποιος μπορεί να μιλάει και για κάποιο θέμα για το οποίο υποστηρίζει μια από δύο (ή και περισσότερες) πιθανές επιλογές ή απόψεις. Όπως για παράδειγμα ποδοσφαιρικές ομάδες, πολιτική, θρησκεία, βιντεοπαιχνίδια, κ.ά.
Ακόμα ένας παράγοντας που μπορεί να επηρρεάσει το επίπεδο μιας συζήτησης στο διαδίκτυο (και είναι κάτι που παρατηρείται έντονα στη δική μας χώρα ειδικότερα, είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε, είτε όχι), είναι το βιοτικό επίπεδο των συμμετεχόντων. Αλλιώς αντιπαρατίθενται άνθρωποι από χώρες της Σκανδιναβικής χερσονήσου, της Ελβετίας ή της Γερμανίας που έχουν όλα τα προβλήματά τους λυμμένα κι αλλιώς άνθρωποι από χώρες των Βαλκανίων, π.χ Ελλάδα, Σερβία, Βουλγαρία, κλπ. Κι αυτό γιατί λόγω της οικονομικής κατάστασης που επικρατεί στις χώρες της τελευταίας κατηγορίας, οι οικογένειες όχι μόνο δεν έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν στα παιδιά τους μια ικανοποιητική εκπαίδευση (με το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα να είναι, το λιγότερο, ανεπαρκές), αλλά και οι ίδιοι οι γονείς δεν διαθέτουν την κατάλληλη μόρφωση ώστε να καθοδηγήσουν σωστά τα παιδιά τους, με αποτέλεσμα να παρατηρούνται άτομα νεαρής ηλικίας να βωμολοχούν, να κλέβουν, να προσπαθούν να μειώσουν τους συνομιλήκους τους (το λεγόμενο "bullying") ή ακόμα χειρότερα να αντιμετωπίζουν ψυχολογικά προβλήματα όπως σύνδρομο ανεπάρκειας, κ.ά.
Όλα αυτά καθρεφτίζονται, τόσο στις συνομιλίες, όσο και στις πράξεις του καθενός στο διαδίκτυο. Που με οδηγεί μετά από μια μακροσκελή εισαγωγή στο θέμα που με οδήγησε να αναρτήσω το συγκεκριμένο κείμενο. Όπως αναφέρθηκε και πριν, ένας από τους τομείς στους οποίους οι άνθρωποι της συγκεκριμένης χώρας τείνουν να δείχνουν πιο έντονα το μίσος τους στο διαδίκτυο, είναι οι πολιτικές αντιπαραθέσεις. Ποσώ δε μάλλον όταν από πίσω πιθανόν να ελοχεύει και κάποιο συμφέρον το οποίο να τους το έχει υποσχεθεί κάποιος (αν και ένα μάθημα που καθυστερεί να μάθει και μάλλον δε πρόκειται να μάθει ποτέ αυτός ο λαός είναι πως οι άδειες κουβέντες δε σημαίνουν τίποτα και οι πράξεις είναι αυτές που μετράνε, τέλος πάντων).
Τα τελευταία 2-3 χρόνια, μπορεί και περισσότερο, δεν θυμάμαι να πω την αλήθεια μου, μια ομάδα επιχειρηματιών από Ελλάδα, Κίνα και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ήρθε σε συνεννόηση για να εκμεταλλευτεί το νεκροταφείο αεροπλάνων/καταυλισμό προσφύγων στη περιοχή του Ελληνικού. Μεταξύ άλλων, στόχος των επιχειρηματιών για το Ελληνικό ήταν η δημιουργία καζίνο, πολυόροφων κτιρίων/ουρανοξυστών για γραφεία και διαμερίσματα, νοσοκομείου, πάρκου πρασίνου, αναδημιουργία της μαρίνας του Αλίμου, ελικοδρόμια, κ.ά. Η ανάπλαση του Ελληνικού όπως είναι γνωστό το έργο, θα δημιουργούσε πάρα πολλές νέες θέσεις εργασίας, τόσο κατά τη διάρκεια των έργων, όσο και μετά το πέρας των εργασιών.
Δυστυχώς κεντρικό πρόσωπο αυτής της προσπάθειας αποτέλεσε ο εκπρόσωπος της Ελληνικής ομάδας των επιχειρηματιών, Γιάννης Λάτσης. Επειδή ο επιχειρηματίας αυτός είχε ήδη στα χέρια του διάφορες άλλες επιχειρήσεις στην Ελλάδα, όπως π.χ. αρκετά εμπορικά κέντρα κι ορισμένα τηλεοπτικά κανάλια, αποτέλεσε εύκολο στόχο για πολλούς. Κι η αλήθεια είναι πως δεν είναι και το καλύτερο αφεντικό του κόσμου, όπως άλλωστε πολλοί άλλοι πολυεκατομμυριούχοι, οι οποίοι απλά γίνονται ακόμα πλουσιότεροι ενώ εξαλείφεται η μεσαία τάξη, αλλά αυτό είναι μια εντελώς άλλη κουβέντα.
Με τον Λάτση λοιπόν ως στόχο, εκκίνησε η προπαγάνδα. Μια προπαγάνδα που διαρκεί για χρόνια! Μια προσπάθεια που είναι βασισμένη αποκλειστικά και μόνο στο αβυσσαλέο μίσος για συγκεκριμένα πρόσωπα, στην παντελή έλλειψη λογικής και μορφωτικού επιπέδου και της σκέψης του "αν είναι να πέσω, δε θα πέσω μόνος μου αλλά θα πάρω κι όλους τους άλλους μαζί μου!"
Έχουν γίνει ανελέητοι αγώνες ενάντια του συγκεκριμένου έργου. Πορείες. Διαδικυτακοί καυγάδες. Αιτήσεις. Εναλλακτικές προτάσεις να μετατραπεί όλος ο χώρος σε "πάρκο πρασίνου για τα παιδιά" (κάτι που δεν έχει καμία λογική και δεν χρειάζεται καν να αναλύσω το γιατί). Ακόμα και ανακύρηξη του χώρου του Ελληνικου (το οποίο ήταν αεροδρόμιο μέχρι πριν λίγα χρόνια) σε χώρο αρχαιολογικού ενδιαφέροντος! Ή δημιουργία νόμου που να απαγορεύει το κτίσιμο κτιρίων πάνω από ορισμένο ύψος για να μην παραβιάζεται η θέα προς την Ακρόπολη (πόσους αιώνες άραγε θα κρεμόμαστε οι Έλληνες από αυτήν την Ακρόπολη ακόμα;).
Πρόκειται για ένα έργο το οποίο όπως προανέφερα θα άνοιγε πάρα πολλές νέες θέσεις εργασίας. Θα βοηθούσε την περιοχή να ανθίσει. Θα βελτίωνε τις επενδυτικές ικανότητες ολόκληρης της χώρας. Θα έφερνε όχι μόνο περισσότερους τουρίστες (καθώς στο σχέδιο προβλεπόταν και η δημιουργία πεντάστερων ξενοδοχείων κοντά στη καταπληκτική παραθαλάσσια περιοχή της Γλυφάδας), αλλά και επιχειρηματίες. Μακροπρόθεσμα λόγω αυτού του έργου πιθανόν να αυξάνονταν και οι βασικοί μισθοί! Ναι! Τέτοια ήταν η δυναμική αυτού του έργου για όποιον καθόταν να το αναλύσει λίγο.
Ωστόσο, κι επειδή ως λαός έχουμε συνηθίσει στο "τώρα", στο "σήμερα", ακόμα και στο "χτες", το έργο αυτό ομολογουμένως δεν έχει να προσφέρει τίποτα τόσο άμεσο πέρα από οικοδομές, ειδικότερα στους κατοίκους της περιοχής (στους οποίους, μην ξεχνιόμαστε, συμπεριλαμβάνομαι και εγώ!). Οικοδομές και ταλαιπωρία. Οπότε, από το να τα φάμε όλα αυτά στη μάπα για να έχουν κάτι οι επόμενες γενιές, καλύτερα σθεναρή αντίσταση. Με όποια παράλογη δικαιολογία βρούμε.
Προσωπικά έχω προσπαθήσει να αναλύσω όλη αυτή τη παραλογία του μίσους που κρύβεται πίσω από το Ελληνικό όσο καλύτερα μπορώ, αλλά οι μόνες απαντήσεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι ο φθόνος για το Λάτση και τα μικροπολιτικά συμφέροντα που μπορεί να υποβόσκουν από άλλα κόμματα που δε θέλουν να δουν αυτό το έργο ούτε σε μακέτα. Πέραν τούτου, τι λογική να έχει η άρνηση σε δημιουργία 60.000+ θέσεων εργασίας για μια χώρα που ο ένας σπρώχνει τον άλλον στα τελωνεία για το ποιός θα φύγει πρώτος, κι όσοι μένουν μένουν γιατί απλά δεν έχουν τα χρήματα να την κάνουν;
Κάποιοι "σπρώνουν" την άποψη ότι ο κακός ο Λάτσης κάνει ότι του γουστάρει επειδή έχει λεφτά και θα αγοράσει όλη τη χώρα και θα τους έχει όλους να δουλεύουν για τρεις κι εξήντα, τη στιγμή που οι "δικοί του" θα'ναι βολεμένοι. Πόση λογική έχει όμως αυτό; Κατ'αρχάς ο Λάτσης (και η εταιρεία του Lamda Development) δεν είναι μόνος του εδώ. Υπάρχουν και οι άλλοι επενδυτές, αυτοί από τα Η.Α.Ε. και οι άλλοι από την Κίνα, που αν δει κανείς για ποιές εταιρείες πρόκειται, θα καταλάβει πως μιλάμε περί κολοσσών, κι όχι τυχαίων. Οπότε δε θα δεχτούν να μπει όποιος να'ναι να δουλέψει για αυτούς, αλλά μόνο απόλυτοι επαγγελματίες, πλήρως καταρτισμένοι για τους ρόλους που θα κληθούν να εκπληρώσουν. Μήπως λοιπόν πρόκειται για αίσθηση ανεπάρκειας από τη πλευρά εκείνων που χρησιμοποιούν το συγκεκριμένο επιχείρημα;
Αυτή τη στιγμή, το Ελληνικό βρίσκεται όπως λένε και στο χωριό μου in limbo. Σήμερα ξεκινάει, αύριο σταματάει. Δεν είναι το έργο όμως που έχει σημασία, αλλά η στάση του κόσμου προς αυτό. Ναι, φυσικά θα υπάρχουν αντιπαραθέσεις, σε κάποιους μπορεί να μην αρέσει και είναι απολύτως αποδεκτό αυτό. Άλλο όμως αυτό, κι άλλο το "αρνούμαι την ανάπτυξη όπως ο διάολος το λιβάνι" ή το να χρησιμοποιήσεις δόλια μέσα προκειμένου να επιτύχεις το στόχο σου.
Αν είμαστε τόσο αυτοκαταστροφικοί κι έχουμε ξεχάσει πως να χρησιμοποιούμε το διάλογο σαν μέσο επικοινωνίας, ίσως λίγο να μας αξίζει κι όλο αυτό που έχουμε πάθει στο τέλος της ημέρας.
