Ένα ακόμα παιδί νεκρό λόγω "οπαδικών" διαφορών, μια κοινωνία "σοκαρισμένη", σύλλογοι που "εκφράζουν συλληπητήρια" και ένα κύκλωμα που παραμένει αναλλοίωτο και σφυρίζει αδιάφορα. Το εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας στο μικροσκόπιο. Η ωμή αλήθεια από εντός του χώρου, χωρίς φωτογραφίες, βίντεο, λινκς, ή τίποτα άλλο. Μόνο λέξεις, που πηγάζουν από ατόφιες εμπειρίες.
Μια οποιαδήποτε ημέρα σε ένα σχολικό προαύλιο της Αθήνας. Ακούγονται φωνές από εφήβους και παιδιά που τρέχουν και παίζουν, χωρίς να έχουν την παραμικρή φαγούρα για τις έγνοιες και τις ανησυχίες της "αληθινής ζωής", όπως πληρωμές, ενοίκια, ώρες εργασίας, κι άλλα τέτοια (η πλειονότητά τους τουλάχιστον). Τρέχουν χαρωπά, ασχολούνται με πράγματα ασήμαντα για εμάς τους "μεγάλους" και κάνουν ότι τους καπνίσει. Άλλωστε γι' αυτό υπάρχουν αυτές οι ηλικίες. Για να κάνεις βλακίες και να μαθαίνεις...
Μα έλα όμως που αυτός ο μικρόκοσμος για πολλά (αν όχι όλα) από αυτά τα παιδιά είναι ίσως το δυσκολότερο πράγμα που έχουν αντιμετωπίσει στην ζωή τους. Και το χειρότερο είναι πως πρέπει να το αντιμετωπίσουν μόνα τους ή, αν είναι τυχερά, με ένα-δυό άτομα τα οποία μπορεί να αισθάνονται το ίδιο "πνιγμένα"! Αυτό που για εμάς τους "μεγάλους", που έχουμε τόσα και τόσα πάνω απ' το κεφάλι μας μοιάζει με καθημερινό παιχνίδι, για τους εφήβους και τα παιδιά είναι βουνό ολόκληρο!
Και δεν είναι μόνο το θέμα των μαθημάτων, το οποίο και αυτό από μόνο του είναι επιεικώς απαράδεκτο. Καθηγητές αδιάφοροι, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να βγάλουν το μάθημα με "απόλυτη ησυχία", που αποβάλλουν διαρκώς λάθος μαθητές και χαβαλεδιάζουν και οι ίδιοι με άτομα τα οποία πιθανώς να μοιάζουν και επικίνδυνα από νεαρές ηλικίες. Άνθρωποι που δεν έχουν διάθεση να καθίσουν και να μιλήσουν ή να συμβουλέψουν τα παιδιά μετά το μάθημα και που σε καμία περίπτωση δεν έχουν αυτόν τον συμπληρωματικό ρόλο του γονέα, όπως θα έπρεπε. Το μεροκάματο να βγαίνει κι όλα καλά! Ποιός έχει όρεξη να ασχοληθεί με τα σκασμένα άλλωστε; Σωστά;
Οι μαθητές αποχωρούν από τις αίθουσες με ένα ανυπολόγιστο βάρος μαθημάτων για το σπίτι στις πλάτες τους, μια σειρά από τελεσίγραφα ("αν δεν μου έχεις φέρει την εργασία την άλλη φορά θα αναγκαστώ να σε μηδενίσω!") και ίσως καμιά αστεία ιστορία από κάποιον που πιθανόν να του ζητήθηκε να πει το "μάθημα" (δηλαδή να έχει απομνημονεύσει πέντε-έξι σελίδες από την προηγούμενη ημέρα), να μην μπόρεσε και να ξεφτιλίστηκε μπροστά σ' όλη την τάξη.
Κι αν αυτό μοιάζει σκληρό και βάναυσο ή απλά κάτι που "όλοι μας το περάσαμε μωρέ, σιγά", μην ανησυχείτε, είμαστε ακόμη στην αρχή! Ακολουθούν τα όσα γίνονται αφού χτυπήσει το κουδούνι. Θα πει κανείς, "μα πόσα μπορούν να γίνουν μέσα στα δέκα λεπτά του διαλείμματος;" Κι όμως...
Οι μαθητές είναι παιδιά και τα παιδιά είναι άνθρωποι που αναπτύσσονται, που βρίσκονται σε διαδικασία ανακάλυψης του εαυτού τους, των ενδιαφερόντων τους. Αν ορισμένα από αυτά αναπτύξουν ενδιαφέρονται τα οποία δουν πως απορρίπτονται από τους γύρω τους ή θεωρούνται ως "μη αποδεκτά", τότε δεδομένα κι εκείνα, ως άτομα, θα αρχίσουν να κλείνονται στον εαυτό τους, θεωρώντας πως κάτι δεν κάνουν καλά.
Στην μικροκοινωνία των σχολείων ωστόσο, τα μόνα αποδεκτά ενδιαφέροντα είναι αυτά που έχουν οι μεγάλοι: η μπάλα, το γκομενιλίκι, τα αμάξια, τα τσιγάρα, οι καφέδες, το πόσα ποτά παραπάνω μπορείς να πιεις από τον άλλον που κάθεται απέναντί σου χωρίς να βγάλεις τ' άντερά σου, κ.ο.κ. Άντε να σχολιάσετε και κάνα ριάλιτι. Αν αρχίσεις ξαφνικά να μιλάς για το πόσο σου αρέσει η ζωγραφική ή το τι παιχνίδια παίζεις στο πλέιστέισιο, τότε η θέση σου στην κοινωνική αλυσίδα πάει πολύ χαμηλά!
Υπάρχει ένας διαρκής και άνευ λόγου ανταγωνισμός, κυρίως μεταξύ των αγοριών τα οποία παλεύουν να "δειχθούν" για να κερδίσουν τα κορίτσια. Αυτό γυρνάει πολλές φορές σε πράξεις κοινωνικής καταπίεσης προς άλλους μαθητές ή ακόμα και σε σωματική βία, όταν αυτός που έχουν απέναντί τους είναι από τα άτομα που έχει "υπόληψη" εντός της σχολικής αυλής.
Μιλάμε πάντα για παιδιά που δεν έχουν ακόμη ανακαλύψει που πατάνε και που βρίσκονται. Και για αυτά το "ξύλο" έρχεται πάντα σαν πρώτη απάντηση στην ερώτηση "πως μπορούμε να επιλύσουμε τις διαφορές μας". Όποιος φύγει πρώτος θεωρείται και ο "ηττημένος". Ο θάνατος ή ο σοβαρός τραυματισμός των άλλων δεν περνάει καν απ' το μυαλό σαν ενδεχόμενο.
Και κάπου εδώ έρχονται στο τραπέζι και οι ομάδες. Κάτι με το οποίο τα παιδιά μπορούν να δεθούν συναισθηματικά αφού βλέπουν πως και οι "μεγάλοι" τα παρακολουθούν άρα δεν θα θεωρηθεί ως μη αποδεκτό σαν ασχολία, ενώ τα σπορ πάντα προκαλούν τέτοιου έιδους συναισθήματα σε όλες τις ηλικιακές ομάδες. Οι σύνδεσμοι των οργανωμένων τα καλλιεργούν λίγο παραπάνω, τα ποτίζουν σε επίπεδο... θρησκείας και δίνουν σε αυτά τα παιδιά την αίσθηση ότι υπηρετούν κάτι παραπάνω από τον εαυτό τους. Έναν σκοπό "ιερό".
Οι "απέναντι" (Ολυμπιακοί, Παναθηναϊκοί, ΑΕΚτζήδες, ότι θέλετε πείτε τους) είναι εχθροί. Υπάρχουν για να τους πατάμε! Για να πανηγυρίζουμε νίκες απέναντί τους. Καμία νίκη τους επί της δικής μας ομαδάρας δεν είναι αποδεκτή και φταίνε πάντα οι πουλημένοι οι διαιτητές (τους οποίους επίσης δεν αποδεχόμαστε και βρίζουμε σε κάθε ευκαιρία)! Οι "απέναντι" είναι πάντα κάτω από εμάς και ποτέ δεν τους λέμε με το κανονικό όνομα της ομάδας τους αλλά με το "υποκοριστικό" (γάβροι, βαζέλια, χανούμια, βούλγαροι, σκουλίκια, γριές, κλπ.) κι όπου τους βρούμε, φροντίζουμε να είναι υπό κι άμα πάνε να σηκώσουνε κεφάλι πέφτει σφαλιάρα. Κι άμα αντιδράσουνε, πέρνουμε τηλέφωνο τα άλλα τα παιδιά από το σύνδεσμο και τους κανονίζουμε!
Έτσι λειτούργησαν και οι δολοφόνοι του Άλκη. Κι όχι μόνο του Άλκη, αλλά και τόσων άλλων πριν και τόσων άλλων που θα ακολουθήσουν. Κι όταν συμβαίνει το περιστατικό και καταλαβαίνουν πως το παρατράβηξαν; Εκεί τι γίνεται; Φυσικά κανένας δεν θέλει να σκοτώσει. Εγγυημένα. Δεδομένα ακόμα και η δολοφονία του Άλκη ήταν ένας από αυτούς τους "τσαμπουκάδες" που πήγε πολύ μακριά. Θέλανε προφανώς να του "δώσουν ένα μάθημα" επειδή ήταν Άρης. Μόνο και μόνο για αυτόν τον λόγο.
Κι όταν είδαν το αίμα, πρώτη κίνηση ήταν να τραπούν σε φυγή. Από φόβο. Τους έλουσε κρύος ιδρώτας. Ο θάνατος δεν υφίσταται καν στο μυαλό αυτών των ατόμων (δεν είναι παιδιά πλέον στα 23 τους) όταν κάνουν αυτές τις πράξεις, δεν το θεωρούν ως ενδεχόμενο.
Ο 23χρονος Αλβανός δολοφόνησε τον Άλκη. Αυτή είναι μια αλήθεια αναλλοίωτη και απαράλαχτη. Αλλά να το πούμε έτσι, να τον κοιτάζουμε λες και είναι κανα τέρας και να καθαρίσουμε τα χέρια μας λες και δεν έχουμε ευθύνη είναι πέρα για πέρα υποκριτικό. Ο άνθρωπος αυτός βγήκε από το σκάρτο εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδος από το οποίο όλοι έχουμε περάσει. Ποιος ξέρει τι τράβηξε και πόση βία έπρεπε να διαπράξει προκειμένου να αποδείξει πως είχε θέση μεταξύ των οργανωμένων οπαδών του Άρη.
Αν δεν θέλει η Ελλάδα να ζήσει κι άλλες τέτοιες περιπτώσεις, τότε έχει πάρα πολύ δουλειά να κάνει, ξεκινώντας από το οικογενειακό, σχολικό και κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο (υποχρεούται να) ζει το κάθε παιδί. Μέχρι τότε, αναμένουμε τον επόμενο...
