Ολυμπιακός: Το πρώτο... αίμα ήταν κρύο!

    

   Ο Ολυμπιακός κατάφερε στην παγωμένη Αστάνα να βρεί την πρώτη του νίκη ύστερα από έξι αγωνιστικές στο φετινό Τσάμπιονς Λιγκ, νικώντας την Καϊράτ Αλμάτυ με 0-1 χάρη σε τέρμα του Ζέλσον Μαρτίνς, ωστόσο οι παθογένειες της ομάδας του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ δεν αφήνουν μεγάλη αισιοδοξία για διεκδίκηση της πρόκρισης στην επόμενη φάση.

   Η θερμοκρασία στην Αστάνα, την πρωτεύουσα του Καζακστάν, το βράδυ της Τρίτης, 9 Νοεμβρίου 2025, έφτανε τους -21 βαθμούς Κελσίου. Κάπου τόσο πρέπει να ήταν και η θερμοκρασία του αίματος στις φλέβες του Ζέλσον Μαρτίνς στη φάση του 73ου λεπτού ανάμεσα στην (τυπικά γηπεδούχο) Καϊράτ Αλμάτυ και τον Ολυμπιακό. Οι Πειραιώτες αναζητούσαν απεγνωσμένα ένα γκολ το οποίο όχι μόνο θα τους έβαζε μπροστά στο σκορ, αλλά θα τους κρατούσε και ζωντανούς στη διοργάνωση. Σαν τον ναυαγό που ψάχνει οξυγόνο.

   Οι "ερυθρόλευκοι" ήξεραν πως σοβαρό κίνδυνο από αυτήν την ομάδα δεν θα αντιμετώπιζαν. Αλλά είχαν βρεί κακό μπελά με τον τερματοφύλακά τους, τον 22χρονο Καζάκο Τεμιρλάν Αναρμπέκοβ. Έναν νεαρό που κάνει εμφανίσεις καριέρας στο Τσάμπιονς Λιγκ, γνωρίζοντας πως αυτές μπορούν να αποτελέσουν σκαλοπάτι για το επόμενο βήμα της καριέρας του. Και το ματς με τους Πειραιώτες ήταν άλλη μια παράσταση προς κάθε... ενδιαφερόμενο.

   Η μια φάση διαδεχόταν την άλλη για τοον Ολυμπιακό. Ύστερα από ένα ακόμη "πεταμένο" ημίχρονο (θέμα στο οποίο θα αναφερθούμε παρακάτω), το άγχος άρχισε σιγά-σιγά να κάνει την εμφάνισή του. Ακόμη και ο... πολύς Αγιούμπ Ελ Κααμπί είχε σιγήσει.

  Όλα αυτά μέχρι το 73ο λεπτό, όταν ο Ζέλσον Μάρτινς, ο οποίος πρόσθεσε ακόμη μια φλύαρη εμφάνιση στο ενεργητικό του, εκμεταλλεύτηκε μια υπέροχη κάθετη πάσα του Μεχντί Ταρέμι, μπήκε στην περιοχή από αριστερά και χάρη στην εμπειρία του, πέρασε την μπάλα από την αριστερή γωνία του Αναρμπέκοβ, ο οποίος αφελώς περίμενε παράλληλη σέντρα από τον Πορτογάλο. 

Συνέχεια με στρες και τάσεις αυτοχειρίας!

   Θα περίμενε κανείς ότι το γκολ αυτό θα έλυνε τα πόδια των παικτών του Μεντιλίμπαρ, ωστόσο η συνέχεια ήταν ανάλογη, ίσως και χειρότερη θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος. Οι Πειραιώτες πίεσαν άμεσα για δεύτερο τέρμα, ήθελαν να τελειώσουν το παιχνίδι (ίσως να βελτιώσουν και τον συντελεστή τερμάτων τους, όλα παίζουν ρόλο στο Τσάμπιονς Λιγκ πλέον) αλλά πότε ο Καζάκος κέρβερος, πότε τα δοκάρια, πότε το ίδιο το άγχος, δεν τους άφηναν να βρουν τον στόχο.

   Το αποτέλεσμα ήταν, σε κάθε κατεβασιά της Καϊράτ να επικρατεί πανικός μπροστά στην εστία του Κωνσταντίνου Τζολάκη (που γενικά πάντως πέρασε ένα ήσυχο βράδυ) και τους αμυντικούς του Ολυμπιακού να δίνουν την εντύπωση ότι προσπαθούν να το... φάνε μόνοι τους!

   Λες και δεν υπήρχε ψυχολογική προετοιμασία για το παιχνίδι. Για όσους έχουν παρακολουθήσει τα ματς του Ολυμπιακού στη φετινή διοργάνωση, δινόταν η εντύπωση πως το 0-1 ήταν εύθραυστο, ότι δεν ήταν αρκετό και πως μπορούσε πολύ εύκολα ο αντίπαλος, με μια-δυο ορθολογικές κινήσεις, να βρει την ισοφάριση.

Ολυμπιακός εναντίον... Ολυμπιακού!

   Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει από την αρχή της περιόδου και όχι μόνο στο Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά στα περισσότερα μεγάλα ματς που έχει δώσει η ομάδα του Μεντιλίμπαρ φέτος. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Το στραβοπάτημα του Ορτέγκα και την γκάφα ολκής του Μπιανκόν στην Τούμπα; Τον αφελέστατο τρόπο με τον οποίο ήρθε η ισοφάριση από την Αϊντχόφεν; Το "πολύ κουρασμένο φίλε" του Ροντινέι που άφηνε τον Ρέτσο έρμαιο στις ορέξεις των Βινίσιους και Εμπαπέ;

   Ο μεγαλύτερος εχθρός του Ολυμπιακού φέτος δεν είναι ούτε ο ΠΑΟΚ, ούτε η Αϊντχόφεν, ούτε η Λεβερκούζεν, ούτε καν η Ρεάλ! Ο ίδιος ο Ολυμπιακός είναι! Όταν οι παίκτες του είναι τόσο επιρρεπείς στα λάθη, όταν δεν καλύπτουν ο ένας τον άλλον, όταν παίζουν παίκτες που δεν πρέπει να παίζουν ή όταν κάποιοι προτιμούν την ντρίμπλα από την πάσα, λογικό είναι μετά να... τραβάνε τα μαλλιά τους και να μιλούν για χαμένες ευκαιρίες.

   Η νίκη επί της Καϊράτ αλλά και το πρόγραμμα των τελευταίων δύο αγωνιστικών του Τσάμπιονς Λιγκ δίνουν κάποιες ελπίδες πρόκρισης στον Ολυμπιακό, αλλά για να λέμε και του στραβού το δίκιο, βάσει εικόνας και βάσει γενικότερης έως τώρα παρουσίας, δεν το αξίζουν. Δηλαδή δεν είναι ότι θα λείψουν από τη διοργάνωση αν αποκλειστούν νωρίς, όπως π.χ. η Βιγιαρεάλ, η Μπενφίκα, η Αθλέτικ Μπιλμπάο ή η Άιντραχτ Φρανκφούρτης, που είναι και αυτές στις τελευταίες θέσεις.

Στο ίδιο έργο θεατές

   Και το χειρότερο είναι πως δεν φαίνεται να βελτιώνεται καθόλου η κατάσταση. Δηλαδή αυτά τα λάθη που γίνονταν πριν δύο ή και τρεις μήνες εξακολουθούν να συμβαίνουν. Λίγοι παίκτες μέσα στην ομάδα δίνουν αυτή την αίσθηση της σταθερότητας και της σοβαρότητας. Πιρόλα, Έζε, Ελ Καμπί. Εκεί τελειώνει η θλιβερή αυτή λίστα. Ακόμη και ο ίδιος ο προπονητής δεν δίνει καμία αίσθηση ότι μαθαίνει κι εκείνος τους παίκτες του ή ότι ξέρει ποιούς να χρησιμοποιεί ανάλογα την περίσταση.

   Για παράδειγμα, οι Τσικίνιο και Ποντένσε προέρχονταν από τραυματισμούς και δεν ήταν σε θέση να προσφέρουν. Ο Μεντιλίμπαρ όμως έκρινε σωστό να τους δώσει φανέλα βασικού στην Αστάνα, αφήνοντας στον πάγκο τους Στρεφέτσα (που έχει ανέβει ψυχολογικά τον τελευταίο καιρό) και Ταρέμι. Το αποτέλεσμα; Ο Ελ Καμπί κι ο Μαρτίνς να παλεύουν μόνοι τους μπροστά και οι φάσεις να έρχονται με το σταγονόμετρο.

   Για ακόμη μια φορά, ο Ολυμπιακός τη φετινή σεζόν αφήνει το πρώτο ημίχρονο να περάσει ανεκμετάλλευτο. Πιο συγκεκριμένα, στα 20 παιχνίδια που έχει δώσει έως τώρα, η ομάδα του Μεντιλίμπαρ έχει σκοράρει στο πρώτο ημίχρονο 17 φορές (αν αφαιρεθούν οι αγώνες Κυπέλλου απέναντι σε ομάδες τύπου Ελλάς Σύρου ο αριθμός αυτός μειώνεται αυτομάτως στα δέκα). Το δεύτερο ημίχρονο δείχνει να... βολεύει περισσότερο τους "ερυθρόλευκους" φέτος, καθώς σε εκείνη την περίοδο έχουν πετύχει 27 τέρματα, αριθμός αισθητά μεγαλύτερος.

   Οι αριθμοί αυτοί κάτι "μαρτυρούν". Αφενός μεν, δείχνουν ότι ο Ολυμπιακός φέτος διαθέτει την ποιότητα στο ρόστερ του ώστε να έρχονται παίκτες από τον πάγκο και να αλλάζουν την ροή ενός αγώνα. Αφετέρου δε, δείχνουν πως, τις περισσότερες φορές, οι επιλογές του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ είναι λανθασμένες. Και ο Βάσκος, που είναι γνωστός για την σταθερότητα στις επιλογές του, πολύ σπάνια θα το παραδεχθεί αυτό το λάθος. Τα παραδείγματα είναι αρκετά.

Οι εμμονές του Μεντιλίμπαρ που πληγώνουν τον Ολυμπιακό

   Ένα κλασσικό παράδειγμα είναι η επιμονή στου στο ίδιο σύστημα, ανεξαρτήτος αντιπάλου. Κι ας κάνει κακό αυτό στην ομάδα. Αυτό ξέρει, αυτό παίζει. Τρία χαφ; Πού ακούστηκε αυτό; Τρεις στην άμυνα; Ούτε καν!

   Ένα ακόμη παράδειγμα είναι η διατήρηση ορισμένων παικτών στην αρχική ενδεκάδα κι ας μην το αξίζουν βάσει απόδοσης. Π.χ. και οι τυφλοί βλέπουν ότι ο Κοστίνια σε αυτή τη χρονική περίοδο είναι σε καλύτερη φάση από τον Ροντινέι. Ο Βραζιλιάνος βασικός. Ή ότι ο Στρεφέτσα μπορεί χτες όπως είπαμε παραπάνω να ήταν σε καλύτερη κατάσταση από τον Ποντένσε για το ματς με την Καϊράτ. Ο Μεντιλίμπαρ επιλέγει Ποντένσε. Ή ότι αν παίζεις με κλειστές άμυνες είναι πιο ορθολογική επιλογή να πας με δίδυμο Ταρέμι-Ελ Καμπι και να αφήσεις τον λιγότερο τεχνίτη Τσικίνιο στον πάγκο. Τσικίνιο βασικός.

   Όλα αυτά κάνουν κακό και στην ομοιογένεια της ομάδας γιατί μπορεί κάποιοι παίκτες να βλέπουν ότι οι κόποι τους δεν ανταμείβονται ή ότι κάποιοι άλλοι παίρνουν "αβάντες" από τον προπονητή.

   Για όλους αυτούς τους λόγους που αναφέραμε, η νίκη του Ολυμπιακού (πρώτη εκτός έδρας στο Τσάμπιονς Λιγκ μετά από δέκα χρόνια) θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με ιδιαίτερη επιφύλαξη από τους φιλάθλους της ομάδας. Το ματς με την Λεβερκούζεν αντιμετωπίζεται από τον τύπο ως "ο αγώνας της χρονιάς" αλλά με αμυντικούς που τρέμει το φιλοκάρδι τους όταν έρχεται ο αντίπαλος προς την περιοχή, με επιθετικούς που θέλουν 20 ευκαιρίες για ένα γκολ και με προπονητή που παίζει το ίδιο προβλέψιμο σύστημα σε κάθε ματς (όσα φάμε κι όσα βάλουμε), δεν υπάρχει λόγος για άγχος. 

   Ο Ολυμπιακός έχει αποχαιρετήσει για φέτος το Τσαμπιονς Λιγκ "με το κεφάλι ψηλά" και είκοσι γκολ καβάτζα! Και του χρόνου παιδιά!

Ολυμπιακός και Τσάμπιονς Λιγκ: Μια ταραχώδης σχέση!

    Πολλά λέγονται και πολλά γράφονται τον τελευταίο καιρό από τα ελληνικά ΜΜΕ για την παρουσία των ῾῾ερυθρολεύκων῾῾ στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, και ειδικότερα τη φετινή χρονιά που επανέρχονται ύστερα από απουσία έξι ετών. Ως ανεξάρτητος, αλλά και ως απλός φίλαθλος του Ολυμπιακού, θεώρησα σωστό να παραθέσω ορισμένα στοιχεία που μπορεί να αλλάζουν το... αφήγημα.

    Βράδυ Τετάρτης, 26 Νοεμβρίου, 2025, λίγα λεπτά πριν τα μεσάνυχτα. Ο Άγγλος διαιτητής Μάικλ Όλιβερ σφυρίζει για τελευταία φορά στο ῾᾽Γεώργιος Καραϊσκάκης᾽᾽, στην αναμέτρηση του γηπεδούχου Ολυμπιακού με την 15 φορές πρωταθλήτρια Ευρώπης Ρεάλ Μαδρίτης. Τελικό αποτέλεσμα: 3-4, με τους φιλοξενούμενους να έχουν αποκτήσει ᾽᾽αέρα᾽᾽ δύο τερμάτων από το 29ο λεπτό. Ο Αγιούμπ Ελ Κααμπί διαμόρφωσε το τελικό σκορ στο 81᾽, δίνοντας ελπίδες στο κοινό που γέμισε το φαληρικό στάδιο για κάτι καλύτερο, που ωστόσο δεν ήρθε ποτέ.

   Μετά το τέλος του αγώνα, οι αθλητικές ιστοσελίδες έσπευσαν να αποθεώσουν την ομάδα του Ίσπανου προπονητή Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ για την μαχητικότητά της, την πειθαρχία της, και το πείσμα της να μην εγκαταλείψει το παιχνίδι ακόμη κι όταν αυτό έμοιαζε χαμένο από χέρι (1-3 ο Κιλιάν Εμπαπέ στο 29᾽, 2-4 ο ίδιος παίκτης στο 60᾽). Φυσικά έγινε λόγος για τα αμυντικά λάθη και τις ολιγορίες που επέτρεψαν στον παίκτη της ᾽᾽βασίλισσας᾽᾽ να πετύχει τέσσερα τέρματα στο ίδιο παιχνίδι (και τρία σε ένα επτάλεπτο), αλλά δόθηκε ελαφρύντικο από το γεγονός ότι πρόκειται για έναν από τους εν ενεργεία καλύτερους πάικτες στον πλανήτη.

Μάχη με τα... θηρία!

   Η Ρεάλ Μαδρίτης δεν είναι το μοναδικό αποκαλούμενο ᾽᾽μεγαθήριο᾽᾽ που έχει αντιμετωπίσει φέτος ο Ολυμπιακός. Λόγω της αλλαγής στον τρόπο διεξαγωγής του Τσάμπιονς Λιγκ από πέρσι, οι Πειραιώτες ήταν αναγκασμένοι να κοντραριστούν με τεράστια ονόματα από το ευρωπαϊκό στερέωμα. Πρώτη του πρόκληση ήταν στο Λονδίνο, απέναντι στην εξαιρετικά φορμαρισμένη (και αποφασισμένη να ξεφορτωθεί το στίγμα του αιώνιου loser φέτος) Άρσεναλ, ύστερα μια βόλτα από το λόφο του Μονζουίκ όπου τον περίμενε η πάντα δυνατή Μπαρτσελόνα, και τελευταίο συναπάντημα ήταν αυτό με τη Ρεάλ.

   Απολογισμός; Τρεις ήττες, με πέντε τέρματα υπέρ και 12 κατά. Φυσικά, το έδαφος είχε στρωθεί και είχε γίνει η σχετική ψυχολογική προετοιμασία προς τους οπαδούς από μερίδα του τύπου αρκετό καιρό πριν από τα συγκεκριμένα παιχνίδια. ῾Ὁ Ολυμπιακός δεν περιμένει κάτι από τα ματς αυτά῾῾. ῾῾Και μόνο που αγωνίζεσαι απέναντι σε τέτοιους αντιπάλους είναι τιμητικό᾽᾽. ᾽᾽Άλλα παιχνίδια έχουν κυκλώσει ο Μεντιλίμπαρ και το προπονητικό τιμ στο μπλοκάκι τους για να συγκεντρώσουν βαθμούς στη διοργάνωση᾽᾽, ήταν ορισμένες από τις φράσεις που έβλεπες στα κείμενα των αρθρογράφων που ασχολούνται με το ρεπορτάζ των Πειραιωτών.

Σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο!

   Η πλάκα είναι πως ακόμη και σε παιχνίδια απέναντι σε θεωρητικά υποδεέστερους αντιπάλους, ο Ολυμπιακός φέτος δεν κατάφερε τίποτα το εξαιρετικό (0-0 με Πάφο, 1-1 με Αϊντχόφεν). Αλλά το θέμα μας δεν είναι αυτό...

   Και πριν, και μετά τους αγώνες με τα ᾽᾽μεγαθήρια᾽᾽, όπου η ήττα έρχεται συνήθως σαν αναπόφευκτο αποτέλεσμα, παρατηρείται από μερίδα του τύπου μια προσπάθεια απομαγνητισμού τις οποιασδήποτε κριτικής προς την ομάδα και τους παίκτες, η οποία έρχεται ως φυσικό επακόλουθο από φιλάθλους οι οποίοι δεν θέλουν να βλέπουν την ομάδα τους να χάνει ούτε από την... Ρεάλ!

   Λογικό είναι να χάσεις, λογικό να ηττηθείς, παράλογο ωστόσο είναι να έχεις φάει τρία πριν ολοκληρωθεί το ημίωρο, και μάλιστα στην έδρα σου, επίδοση που αποτελεί αρνητικό ρεκόρ για την παρουσία των ᾽᾽ερυθρολεύκων᾽᾽ στη διοργάνωση και που είχε καταρριφθεί μόνο από τη Γιουβέντους σε εκείνο το τραγικό 7-0 του 2003, τη βαρύτερη ήττα στην ευρωπαϊκή τους ιστορία. Ακόμα ένα ρεκόρ το οποίο η ομάδα του Μεντιλίμπαρ ῾῾φλέρταρε῾῾ να καταρρίψει στη Βαρκελώνη(6-1), μετά την (άδικη!) αποβολή του Σαντιάγκο Έζε, όταν παραδώθηκε αμαχητί στις ορέξεις του Λαμίν Γιαμάλ και της παρέας του.

Η αθλητική δημοσιογραφία στην Ελλάδα

   Η προσπάθεια αυτή από τους δημοσιογράφους και τα σάιτ να καλύψουν τα εξώφθαλμα, και να περάσουν όσο γίνεται πιο αναίμακτα τα παιχνίδια αυτά για τους Πειραιώτες, τη στιγμή που ο Μεντιλίμπαρ κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο και η ομάδα καταρρίπτει σερί τα αρνητικά ρεκόρ, γίνεται κατανοήτη αν ληφθούν υπόψιν ορισμένοι παράγοντες που έχουν να κάνουν με τη δημοσιογραφία στην Ελλάδα, και δη την αθλητική. Σύμφωνα με τον Δείκτη Παγκόσμια Ελευθερίας του Τύπου (World Press Freedom Index) η Ελλάδα βρίσκεται στην 88η θέση μεταξύ των 180 συμμετεχόντων σε ότι αφορά την ανεξαρτησία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, κάτω από χώρες όπως η Ναμίμπια, το Μαυροβούνιο, τα Νησιά Φίτζι και το Τιμόρ-Λεστέ. 

   Σαν να μην έφτανε αυτό, ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ Ολυμπιακός, Βαγγέλης Μαρινάκης, έχει κινητοποιηθεί ιδιαίτερα στον χώρο των ΜΜΕ τα τελευταία χρόνια, δημιουργώντας το 2016 τον όμιλο εταιρειών Alter Ego Media, στην οποία υπάγονται πλέον (μεταξύ άλλων) το Mega Channel, το in.gr, καθώς και η εφημερίδα ''Το Βήμα''. Ο ίδιος ο μεγαλομέτοχος του συλλόγου του Πειραιά έχει ισχυροποιηθεί σε τέτοιο βαθμό που πλέον θεωρείται ένα από τα πιο γνωστά ονόματα στον ελλαδικό χώρο, σε σημείο που να επηρεάζει ακόμα και τις πολιτικές εξελίξεις. Ακόμη, μετά και την εξαγορά της Αγγλικής Νότινχαμ Φόρεστ, το όνομά του έχει ξεπεράσει τα στενά ελληνικά σύνορα.

   Τέλος, ακόμη ένα ζήτημα που πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψιν είναι και αυτό της οπαδικής βίας στην Ελλάδα. Με τα κρούσματα να αυξάνονται διαρκώς, τα θύματα να διαδέχονται το ένα το άλλο και τις στρατειές των οργανωμένων οπαδών έτοιμες άνα πάσα ώρα και στιγμή να "υπερασπιστούν" την τιμή της ομάδας τους, λες και απειλείται η πατρίδα, δημιουργείται ένα εκρηκτικό μείγμα που θέτει σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα του οποιουδήποτε τολμήσει να αμφισβητήσει την κυριαρχία της ομαδάρας τους.

   Έχοντας υπόψιν τα γεγονότα αυτά, καθώς και το κλίμα που δημιουργούν, καταλαβαίνει κανείς πως πλέον για έναν Έλληνα δημοσιογράφο (και δη έναν αθλητικό δημοσιογράφο) που ασχολείται με το ρεπορτάζ του Ολυμπιακού, είναι δύσκολο να κάνει δριμεία κριτική στην ομάδα, τον προπονητή της, ή ακόμα χειρότερο, την διοίκησή της. Ποιος μεροκαματιάρης τολμά να βάλει απέναντί του κοτζάμ Μαρινάκη; Και γιατί να το θελήσει άλλωστε; 

Γεμάτες τσέπες, καμία προοπτική

   Μια διοίκηση που (σύμφωνα με το transfermarkt) είχε έσοδα μόνο από τις μεταγραφές του καλοκαιριού 43 εκατομύρια ευρώ, βάζοντας στα ταμεία της τουλάχιστον άλλα 30 από τη συμμετοχή της στο φετινό Τσάμπιονς Λιγκ, όμως δαπάνησε όλα κι όλα... 20 εκατομμύρια για την ενίσχυση του ρόστερ. Με αποτέλεσμα να μπει στη φετινή διοργάνωση ως η έβδομη φθηνότερη ομάδα, πάνω μόνο από συλλόγους όπως η Καϊράτ Αλμάτυ, η Πάφος, η Μποντο/Γκλιμτ ή η Κοπεγχάγη.

   Οι κινήσεις αυτές, αλλά και η αγωνιστική παρουσία του Ολυμπιακού στη διοργάνωση, μαρτυρούν πως ο σύλλογος βρίσκεται εκεί χωρίς καμία απολύτως προοπτική. Και γεννάται ευλόγως το ερώτημα: έτσι ονειρεύονται οι φίλοι του τον Ολυμπιακό; Μια... φιλική συμμετοχή, που έχει ως στόχο απλά και μόνο να καρπωθεί τα (αρκετά ομολογουμένως) χρήματα της παρουσίας, χωρίς κάτι παρακάτω, αποδεχόμενη την υπεροχή των αντιπάλων της;

   Οι φίλοι του Ολυμπιακού παρακολουθούσαν επί δεκαετίες το ίδιο έργο, να βλέπουν την ομάδα τους να αποκλείεται διαρκώς με κάτω τα χέρια, χωρίς να κάνει βήματα προόδου παρά τις συνεχόμενες παρουσίες της, αποδεχόμενη τη μοίρα της ως "απλά μια ελληνική ομάδα". Ως ένας... φτωχός και ξεχασμένος συγγενής, που θεωρούσε τον εαυτό του τυχερό που τον κάλεσαν και που μπορεί να φωτογραφηθεί με τα άλλα μέλη της οικογένειας που έκαναν λαμπρές καριέρες. Μέχρις ότου, από τη σεζόν 2021-22, δεν μπορούσε πια να ακολουθήσει. Τη στιγμή που όλη η υπόλοιπη Ευρώπη έκανε βήματα προς τα εμπρός, ο Ολυμπιακός, παρασυρόμενος από τη γενικότερη αυτοκαταστροφική τάση του ελληνικού πρωταθλήματος, είτε έμενε στάσιμος, είτε έκανε και πισωγυρίσματα, αποκλειόμενος από υποδεέστερες ομάδες τύπου Ανόρθωση ή Μακάμπι.

Η χαμένη ευκαιρία του Conference League

   Και φέτος, ύστερα από δύο σερί καλές (έως και εξαιρετικές) παρουσίες στην Ευρώπη, στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και ένα τρόπαιο, το πρώτο ελληνικής ομάδας σε συλλογικό επίπεδο (ένα ασύλληπτο επίτευγμα), παρατηρείται ακόμη μια προσπάθεια από τους ιθύνοντες του συλλόγου να... βγάλουν μόνοι τους τα μάτια τους!

   Είτε η έλλειψη συγκέντρωσης και καθαρού μυαλού των παικτών στις τελικές προσπάθειες σε ματς που έπρεπε να πάρουν (Πάφος, Αϊντχόφεν), είτε αλλοπρόσαλα επιθετικά σχήματα από τον προπονητή απέναντι σε σαφώς ανώτερους αντιπάλους που διαρκώς εκθέτουν την άμυνα και τον σύλλογο γενικότερα (Μπαρτσελόνα, Ρεάλ), είτε ακόμα και το ρόστερ από το οποίο λείπουν παίκτες ποιότητας στους οποίους να μπορεί να στηριχθεί η ομάδα.

   Μετά από την κατάκτηση του Κόνφερενς Λιγκ πριν δύο χρόνια, η διοίκηση όφειλε στην ομάδα να την προστατεύσει, να την ενισχύσει, και να την καθιερώσει στις συνειδήσεις των απανταχού ευρωπαίων φιλάθλων ως μια νέα δύναμη που, τουλάχιστον για τα επόμενα πέντε με δέκα χρόνια, θα βρίσκεται μεταξύ των κορυφαίων. Αντ'αυτού την εξέθεσε, άφησε τα κορυφαία της στελέχη να φύγουν (Ποντένσε, Φορτούνης, Όρτα, Κάρμο, κλπ), πανηγύριζε που κατάφερε να κρατήσει έστω έναν (Ελ Κααμπί), και φυσικά δεν απέκτησε άξιους αντικαταστάτες (Ουίλιαν, Ολιβέιρα, που ήρθαν στις τελευταίες μέρες των μεταγραφών δεν προσέφεραν κάτι). Όλο αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι πάντες να θεωρούν... φούσκα και θέμα συγκυριών την κατάκτηση του Κόνφερενς Λιγκ από τον Ολυμπιακό, που και πάλι έχει υποβιβαστεί σε ρόλο κομπάρσου στο φετινό Τσαμπιονς Λιγκ, παρακολουθώντας από την 33η θέση (ύστερα από πέντε αγωνιστικές) και χωρίς καμία νίκη τους υπολοίπους να μάχονται για την πρόκριση στην επόμενη φάση. 

Απλή παρουσία αξίας 30 εκ. ή τρόπαιο που με το ζόρι φτάνει τα 8 εκατομμύρια..;

   Η διοίκηση φαίνεται να δείχνει ικανοποιημένη με την απλή παρουσία του Ολυμπιακού στη φάση ομίλου της διοργάνωσης. Οι παίκτες και ο προπονητής, βασιζόμενοι και στην επιτυχία της κατάκτησης του Κόνφερενς Λιγκ πριν δύο χρόνια, αλλά και στο γενικότερο κλίμα που επικρατεί στα ελληνικά ΜΜΕ, είναι στο απυρόβλητο. Δείχνουν να θέλουν, αλλά να μην μπορούν να κάνουν το κάτι παραπάνω. Να μην ξέρουν πως. Με αποτέλεσμα να μένουμε στο... χειροκρότημα. Στην απλή προσπάθεια. Να μας επαινούν (ίσως και ειρωνικά) οι αντίπαλοι για το... PR, έχοντας στο μεταξύ πάρει τους τρεις βαθμούς με σχετική ευκολία.

   Μπορεί τη διοίκηση του Ολυμπιακού να την ικανοποιεί η σταθερή παρουσία της ομάδας στη διοργάνωση, που εξασφαλίζει έσοδα ύψους άνω των 50 εκατομμυρίων ευρώ ανά έτος. Μπορεί να μη θέλει κάτι παραπάνω. Ο φίλαθλος όμως, ο οπαδός, δεν μπορεί να τη βλέπει να γίνεται κλωτσοσκούφι καμίας Ρεάλ, καμίας Μπαρτσελόνα και καμίας Άρσεναλ. Θυμίζουμε πως πριν τη φετινή καταστροφική σεζόν, οι "κανονιέρηδες" δεν μας είχαν κερδίσει ποτέ στην έδρα τους και η Ρεάλ δεν είχε ούτε μια νίκη εντός Ελλάδας. Ακόμα και η Μπαρτσελόνα του κορυφαίου Λιονέλ Μέσι "ίδρωνε" για να κερδίσει τον Ολυμπιακό του Οτζίτζα-Οφοέ και του Νικολάου. Και φέτος τους τα χαρίζουμε.

   Αν κάποιος δημοσιογράφος πάρει συνέντευξη εφ' όλης της ύλης απο τον Βαγγέλη Μαρινάκη κάποια στιγμή, θα ήταν ενδιαφέρον να του κάνει την εξής ερώτηση: θα προτιμούσε ο Ολυμπιακός να προσθέσει ακόμη ένα τρόπαιο Κόνφερενς Λιγκ στην συλλογή του ή άλλη μια συμμετοχή στη league phase του Τσάμπιονς Λιγκ; Από την απάντησή του πιστεύω θα καταλαβαίναμε πολλά...

What’s wrong with men?

Media outlets have sounded the alarm: men today aren’t doing well. From failing to hold on to a job to being unable to create a relationship with women, things aren’t going too well for men in Western civilizations. But why is that? Listing a few examples of how men live their day-to-day lives might help get to the root of the issue.

Tom is 7 years old. He’s been raised by his mother and his older sister. His father works in the navy, so he’s rarely around. Tom is being taught to respect women and their opinions from a very young age. His own thoughts and opinions are usually brushed aside or taken lightly because he’s the young one in the family.

Bill is 12 years old. He’s at the age where he’s beginning to notice women. There’s one girl in his class that he particularly likes. But he doesn’t tell her that he likes her. He fawns over her. Tries to get her attention. Tells his friends about her. They make fun of him. When he eventually makes up the nerve to ask her out, she turns him down. He becomes the laughing stock of his entire class. He tries to laugh it off, but the issue leaves him mentally scarred.

Tony is 17 years old. He’s in the final stages of high school. Everything he knows about women, he’s learned from watching porn. He tries to act up in front of his mates, saying he’s been mixed up with multiple girls from both his school and elsewhere. The reality is, he hasn’t had any success in the dating department. But admitting that would leave him humiliated and open to ridicule from his friends. So he goes on with the facade. He also talks down to the girls in his class, like the rest of his friends, even though he secretly wants to be friends with them.

Liam is 25 years old. He works at a department store in his neighbourhood. He’s attracted to one of the girls there, but she doesn’t pay much attention to him. She prefers to talk to the other guys at the store. Liam tries to get her attention by dressing up or speaking to her on break time, but she ignores him. Unable to understand why he’s being ignored in favor of other men, he begins to think there’s something wrong with him. When the girl inevitably reaches out to Liam for a work-related issue, he responds angrily, even though she has never even spoken to him in the few months they’ve both worked there.

Frank is 32 years old. He’s been working at the same job for most of his adult life. He’s only had one long-term relationship that lasted a little over two years. Beyond that, he’s only been with two other girls, but he wasn’t with them long enough for those to be considered relationships. He decides that he’s tired of being alone and goes to a live dating event. None of the girls he’s matched with shows any interest in going out with him. After four or five failed attempts, he inevitably gives up and focuses his energy on other things.

Jason is 38 years old. He works in a highly professional environment. His job demands that he give 100% every day. He knows not to mix business with his personal feelings. But he’s recently begun to form a bond with one of his female co-workers. They work late hours together, open up to one another about their daily lives, and have gotten used to each other’s presence. One night, after finishing work, he offers to take her home. He does this because he’s worried about her, but also because he’s hoping to spend some more time with her. A few days later, he’s invited into HR and is forced to take a workplace seminar after being accused of making an inappropriate and unwanted advance towards a colleague. Everyone at the office begins to treat Jason differently, and people keep their distance from him. He never speaks to his female colleague again, and eventually Jason is forced to resign.

Nico is 35 years old. He hasn’t been fortunate with work. Can’t find a workplace environment that feels right for him. After about a year or so, he begins to feel unmotivated or bored with the daily routine. Still, he does everything that’s asked of him and is always there when needed. However, the company he works for has recently gone through a new hiring cycle. Among them are mostly young, energetic college graduates or migrants. These people get half as much pay as Nico. Yet he sees them putting in twice as much effort, even staying behind after work, putting in labor for no compensation. Nico cannot compete. He doesn’t have the energy. He’s been doing this for years. Inevitably, a few weeks later, his employer informs him that he’s being let go.

George is 18 years old. He has great dreams for the future. He works hard and is an aspiring writer. As a member of his “constantly online” age group, George has a strong social conscience, and he’s an activist for multiple causes. He supports the switch to more eco-friendly forms of energy, the right of migrants to seek asylum in wealthier Western nations, and all women’s and LGBTQIA+ rights and causes. He calls out any wrong behaviour against marginalized social groups. George adds all of this to his Tinder dating profile. He gets zero matches. Months go by, and nothing changes. Even when he’s finally able to find a woman to go out with, she refuses to get into a relationship with him because “he’s not manly enough!” George begins to reevaluate his ideals.

Alex is 24 years old. After years of being unable to find a girlfriend, one of his former classmates decides to message him on Facebook. They meet up and, with her initiative, they decide to start going out. They spend their first night together. Again, Alex has been unable to find a girlfriend until now. He loses this girl as well, because she accuses him of “not knowing what he’s doing in bed.” It’ll be years before Alex finds another girl.

John is 39 years old. He’s always kept to himself. Always minded his own business. He’s never gotten a match on Tinder, despite being on the platform for years. He’s never been told any kind words by a woman. He’s never felt any type of affection from any woman. He hasn’t had any significant achievements in his professional career. But he goes on. He sees women at his workplace praising one another every day, while no one even notices he’s there. As he commutes to and from work, he tries to find reasons to keep doing this. Maybe a video game he’s excited about… Maybe a new show he’d like to see… But recently, the only thought that comes to his mind is that if he jumps off the nearest bridge, it might make his mother sad. And he doesn’t want to make her sad. What most people don’t know is that John is an extremely kind person.

Bruce is 35 years old. He doesn’t have a job. He hasn’t been able to hold on to one for a while, so he’s been forced to move back in with his parents. He spends most of his time either playing video games or on social media. Tries to numb reality. Although he doesn’t do much, Bruce is bombarded every day with messages and posts that accuse him and all people like him of being privileged. Of living life on “easy mode”. Of having life paved out for them. Of taking advantage of other people’s misery. Of being sexist, racist, ableist, intolerant, or agist. Of not considering other people’s struggles. That just by existing, they’re causing harm, and that the world would be better off without them. Bruce is hit by these types of messages day after day. After being unable to find a job, Bruce begins to take the content of those posts more seriously. He begins to question if he has a place in the world. And, after several months, Bruce decides to take his own life.

The boy next door (to you!)

Although some names have been altered, these are all REAL stories from REAL men. Some might say it’s deserved, others might argue that they’re still better off than, say, the starving children of Gaza or the sick children of Africa. And others might say that men are just feeling sorry for themselves, and they need to “pick themselves up by their bootstraps.”

Those are all fair arguments. Well, they’re arguments. However, the undeniable truth is that wherever you look, you will find a man suffering in silence. Because it’s “uncool” for them to admit they’re in emotional pain. And when so many men are made to feel that they’re useless or, even worse, responsible for all the evils of the world, eventually they’ll get fed up with it. At some point, they may stop taking it out on themselves and lash out at the community that’s making them feel like that instead.

It’s a dangerous game being played here by women (who will cry “rape” and take advantage of the laws that men -or simps- created for them if someone under six feet attempts to talk to them, but who openly prostitute themselves on websites like OnlyFans for that same guy and everyone else like him if it means financial profit) and unskilled migrants (who flock to nations and societies established by the hard work of white men, crying “racist” whenever things don’t go their way but continuing to disrespect, murder and steal from everyone around them as they did back home).

From the day they’re born, men in Western societies are being fed the narrative that they’re “wrong”, that they “need to listen”, that they “harass”, that they “take from others”, that they “need to be better”… Even if they themselves haven’t done anything! They live in a society that’s constantly watching them and that’s ready to judge them if they step out of bounds. At the same time, men continue to see members of other groups being praised for simply existing (a random girl can post an image on Instagram, and it gets 1K likes and 700 comments of “slay queen”).

They feel worthless, with nothing to strive for and no reason to get out of bed. There’s something important that most men of this generation are lacking. Motivation. The life has been entirely sucked out of them, and they’ve been hung out to dry. And because men are, by nature, competitive beings, they would never turn to one another for support in the same way that women do (even a comment like “yas king” by another man seems cringeworthy).

This could only go one of two ways. Either all men will become submissive, tame beasts, living only to be told what to do and to be used in sperm banks by women, or (and this would be the unfortunate outcome), they begin to rise, attempting to return society to its previous status. Which could only mean one thing. The rights that women and migrants fought so hard to gain for themselves could be put at risk. More lines could be drawn. More boundaries would be made. More walls would be raised. Can you imagine men, women, and people of colour segregated by nations?

It’s not a nice mental image to paint, but with all other social groups refusing to acknowledge the issues that men of all ages are currently facing and casting them aside, it seems as though we’re only drawing closer to it. Fingers crossed it doesn’t come to pass. But really, if you have a man in your life, or if you know a guy at work that nobody talks to, it might be worth checking in on them. It could be the line between life and death (or even worse!) for them, who knows?

(*This article was initially published on Medium.)