Η ζωή στην Αυστραλία

   

   Πολύς κόσμος, ειδικά όποτε επιστρέφω στην Αθήνα, μου λέει "καλά, πρέπει να είναι φοβερά εκεί στην Αυστραλία!" ή "για ποιό λόγο να θες να γυρίσεις στην Ελλάδα μωρέ; Τι να κάνεις εδώ;" Αυτό εδώ το κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλους εσάς! Για να έχετε κάτι να διαβάσετε την ώρα που θα χωνεύετε τη Χριστουγεννιάτικη γαλοπούλα και για να καταλάβετε γιατί κάποιοι από εμάς που είμαστε εδώ έχουμε απηυδήσει!

   Πολύ όμορφη χώρα η Αυστραλία, δεν αντιλέγω. Για καρτ-ποστάλ, ότι πρέπει! Φυσικές ομορφιές, τεράστια δάση, μοναδικά ζώα και έντομα, φοβερά τοπία... Νομίζω όμως ότι, ειδικά για ανθρώπους σαν κι εμάς, που έχουμε ζήσει και μεγαλώσει στην Ελλάδα (κι όχι τους ντόπιους "Ελληναράδες", που κοιμούνται απ'τις οχτώ για να σηκωθούν στις πέντε!) κάπου εκεί, τα ωραία σταματούν. Γιατί εδώ, η ζωή είναι αλλιώς! Ας ξεκινήσουμε με ένα απλό παράδειγμα...

   Χρονιάρες μέρες κιόλας, λες "να πιω κι ένα ποτηράκι παραπάνω", σωστά; Αμ δε! Το αλκοόλ πωλείται σε απαγορευτικές τιμές (κοντά 20 ευρώ για έξι κουτάκια Heineken, τα πιο "ανεβασμένα" ποτά τύπου ουίσκι και βότκα δεν αγγίζονται), ενώ για να βγεις και να πιείς είναι ακόμα πιο ακριβά. Αυτό το δεύτερο πάντως αν το επιχειρήσεις, θα πρέπει να φροντίσεις από νωρίς, καθώς τα καταστήματα εστίασης δεν έχουν δικαίωμα να πουλήσουν αλκοόλ μετά τη μια το πρωί (ή τα μεσάνυχτα, ανάλογα την περίσταση), με τα περισσότερα να κλείνουν εκείνη την ώρα και να αναγκάζουν τους πελάτες να αποχωρήσουν (πέρα από ορισμένα, στα οποία δεν θες να πας, πρώτον λόγω του συνωστισμού και δεύτερον λόγω της ποιότητας του κόσμου. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε!) Κι αν σκεφτείς "εντάξει μωρέ, θα πάρω καμιά μπύρα να αράξω σε κανένα παγκάκι", ξανασκέψου το! Η κατανάλωση αλκοόλ σε δημόσιο χώρο θεωρείται ποινικό αδίκημα και τιμωρείται με πρόστιμο.

   Τέλος πάντων, να το αφήσουμε το θέμα αλκόολ. Ωραίος καιρός (καλοκαίρι έχουμε εδώ), μήπως πάμε καμιά παραλία. Καλή ιδέα! Μέχρι τις 7-8 το βράδυ. Μετά, γεια σας! Οι παραλίες το βράδυ δεν είναι προσβάσιμες σε κανέναν και για κανέναν λόγο. Επίσης, το πρωί που θα πάτε και τσουρουφλίζει ο ήλιος, μην διανοηθείτε να βάλετε καμιά ομπρέλα! Ακόμα δεν θεωρείται παράνομο, αλλά την επίπληξη θα σας την κάνουν και στάνταρ κάποιος θα βρεθεί να σας "κράξει" στα social media. Η παραλία εδώ πέρα (ειδικά στο Σύδνεϋ όπου βρίσκομαι εγώ) θεωρείται ιερή και απολαμβάνεται από όλους εξίσου! Δηλαδή δεν μπορεί κάποιος να παίρνει παραπάνω χώρο από άλλους χωρίς επιπτώσεις.

   Α, και μην τυχόν σκεφτείτε να πετάξετε κανένα σκουπίδι κάτω στο πάτωμα! Όχι μόνο στην παραλία, γενικά. Η αστυνομία κάνει διαρκώς περιπολίες και όποιος βρεθεί να βρωμίζει το περιβάλλον τιμωρείται με ένα ωραίο προστιματάκι. Τι, είναι περίοδος διακοπών; Και τι μας νοιάζει εμάς; Επίσης να ξέρετε ότι υπάρχει και σύστημα ανώνυμης πληροφοριοδότησης της αστυνομίας (ή ρουφιανιάς για συντομία), οπότε μη νομίζετε ότι αν το πετάξετε το σκουπιδάκι και δεν σας δει κάποιος αστυνομικός θα τη γλυτώσετε. Όλοι οι γύρω σας σας παρακολουθούν και έχουν τα smartphones ετοιμοπόλεμα!

   Το ίδιο ισχύει φυσικά με το παράνομο παρκάρισμα ή το αγαπημένο σε εμάς τους Έλληνες, διπλοπαρκάρισμα. Στην Αυστραλία δεν υφίσταται. Σου παίρνουν τις πινακίδες, το αμάξι σου, σου κόβουν το δίπλωμα και σου επιβάλλουν και πρόστιμο με συνοπτικές διαδικασίες. Τι; Έψαχνες 45 λεπτά να παρκάρεις; Κι αυτούς τι τους νοιάζει; Υπάρχει διαθέσιμο ωραιότατο παρκινγκ για 10 ευρώ την ώρα σε κάθε περιοχή! Απλά δίνεις το κλειδάκι σου στον - καθόλου ύποπτο - Ινδό, Πακιστανό, Παλαιστίνιο ή ξέρω γω τι είναι το παιδί που είναι υπεύθυνος του χώρου και πας στη δουλειά σου!

   Τι άλλο; Α, ναι! Το τσιγαράκι, που μας αρέσει κιόλας στην Ελλάδα, εδώ το'χουν ξεχάσει! Ένα πακέτο τσιγάρα Marlboro τώρα που κοίταξα έτσι πρόχειρα κάνει γύρω στα 35 ευρώ. Πρόσφατα, η κυβέρνηση κήρυξε πόλεμο και κατά των ηλεκτρονικών τσιγάρων, τα οποία πλέον θεωρούνται παράνομα και πωλούνται μόνο για φαρμακευτικούς λόγους. Να σκεφτείτε ότι εγώ δεν καπνίζω, κι όμως μου'χει λείψει η μυρωδιά του!

   Ούτε να βάζετε μουσικές δυνατά και να φωνάζετε! Εντάξει, μην υπερβάλουμε, σε κοινωνικούς χώρους μια χαρά επιτρέπονται οι συναθροίσεις, ή ακόμα και σπίτι σου βρε αδερφέ αν θέλεις να φωνάξεις πέντε-δέκα άτομα να τα πείτε (καλή τύχη να τους βρεις!), δεν θα σου πει κανένας τίποτα. Μέχρι τις δέκα, άντε έντεκα το βράδυ. Μετά, μπορείς να περιμένεις επισκέψεις από τα μέλη του γειτονικού αστυνομικού τμήματος για επιβολή προστίμου λόγω διατάραξης κοινής ησυχίας. (Όχι ότι κάθεται κανείς σε ξένο σπίτι μέχρι εκείνη την ώρα. Οι Αυστραλοί έχουν εκπαιδευτεί να διαλύονται ησύχως πολύ πριν από τότε. Οι περισσότεροι ξυπνούν από τις πέντε το πρωί για να γυμναστούν, οπότε το να μείνουν ξύπνιοι μέχρι τις έντεκα το βράδυ θεωρείται από εκείνους χάσιμο χρόνου. Και γενικότερα οι Αυστραλοί δεν είναι και οι πιο κοινωνικοί άνθρωποι του κόσμου.)

   Χαρακτηριστικό παράδειγμα των όσων ανέφερα, ανήμερα των Χριστουγέννων περίπου 16.000 άτομα κυρίως νεαρής ηλικίας ή τουρίστες, μην έχοντας τι άλλο να κάνουν, γέμισαν μια τοπική παραλία. Τα μέλη της τοπικής αυτοδιοίκησης τους ψάχνουν έναν-έναν για να τους επιβάλλουν πρόστιμα για κατανάλωση αλκοόλ σε δημόσιο χώρο και μη περισυλλογή απορριμάτων. Το θέμα αναμεταδόθηκε από όλα τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης της χώρας, που χαρακτήρισαν απαράδεκτη την συμπεριφορά τους. Σύμφωνα με επίσημες δηλώσεις μελών της αστυνομίας, υπάρχουν στοιχεία για το ποιοι έκαναν τις παραβάσεις αυτές και θα επιβληθούν οι ανάλογες κυρώσεις σύντομα. Φιλικό περιβάλλον προς τους επισκέπτες, δεν μπορείς να πεις! Τουλάχιστον δεν μπορούν να τους προσάψουν και διατάραξη κοινής ησυχίας καθώς τα παιδιά το διέλυσαν το πάρτι γύρω στις οχτώ με εννιά το βράδυ. Πάλι καλά...

   Εντάξει βρε αδερφέ, λες, θα πάω να γνωρίσω δυό-τρία άτομα να πω καμία μ****ία να περάσει η ώρα! Ναι, πήγαινε. Πρόσεξε όμως τι θα πεις. Οτιδήποτε θεωρηθεί ρατσιστικό, σεξιστικό, ή με οποιοδήποτε τρόπο υποτιμητικό προς τρίτο άτομο (ακόμα κι αν δεν αφορά το άτομο στο οποίο μιλάς) μπορεί να έχει συνέπειες. Από απλό πρόστιμο, μέχρι απώλεια εργασίας, κοινωνικό αποκλεισμό και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.

   Και μιας και μιλάμε για κουβέντες, αν βρεθείς στην Αυστραλία, προς Θεού, μην κάνεις αναρτήσεις στα σόσιαλ μίντια! Και σβήσε όσες έχεις κάνει από το 1998 μέχρι σήμερα! Είχες MySpace; Σβησ'το και αυτό! Γιατί να ξέρεις υπάρχουν εταιρείες πλέον και άνθρωποι που πληρώνονται για να αναζητούν το διαδικτυακό ιστορικό ενός ατόμου (προσεχώς και στην Ελλάδα αυτό), ενώ στο πλαίσιο της νέας νομοθεσίας της αυστραλιανής κυβέρνησης κατά της "ρητορικής μίσους", θα μπορούν να συλλαμβάνονται και να απελαύνονται άμεσα άνθρωποι που κάνουν αναρτήσεις οι οποίες θεωρείται ότι υποκινούν τη βία. Τι; Μπήκε Μουσουλμάνος στο σπίτι σου και πήγε να σε σφάξει; Κατ'αρχάς να ξέρεις στην Αυστραλία δεν κάνουμε κοινωνικούς διαχωρισμούς, εκτός κι αν πρόκειται για λευκούς που ζητούν μείωση της μαζικής μετανάστευσης, τους οποίους χαρακτηρίζουμε με τον όρο "νεοναζιστές". Αυτούς τους απελαύνουμε κιόλας! Δεύτερον, αν σου συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο κι επιζήσεις, μην το αναφέρεις στα σόσιαλ μίντια...

   Ντάξει, μη λέμε ότι θέλουμε όμως, έχει και τα καλά της η Αυστραλία! Αρχικά παρέχει επιδόματα σε όλους, και ειδικότερα σε άπορους μετανάστες από χώρες του τρίτου κόσμου, στους οποίους προσφέρει όλα τα εφόδια ώστε να χτίσουν τη ζωή τους. Επιδόματα, σεμινάρια επιδοτούμενα από το κράτος, δημόσια στέγαση, μείωση στα ιατρικά έξοδα, ακόμα και για τη διασκέδασή τους φροντίζει (εκπτώσεις για σινεμά κλπ). Κι όλα αυτά χάρη στους πανέξυπνους νόμους της κυβέρνησης που επιβάλλουν τεράστιους φόρους στη μεσαία βαθμίδα των μισθωτών και τους κάνουν το βίο... αβίωτο (μέχρι και το 1/3 ενός μισθού μπορεί να κρατηθεί για φόρους προς το κράτος). Μάλλον γι'αυτό έρχεται τόσος κόσμος κάθε χρόνο εδώ πέρα. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του κράτους, ένας μέσος όρος 500.000 ατόμων εισέρχεται κάθε χρόνο στα αστικά κέντρα της Αυστραλίας. Για να μείνουν, όχι για διακοπές. (Μεταξύ μας, αυτό έχει δημιουργήσει αφόρητες πιέσεις στο στεγαστικό σύστημα της χώρας, το εργασιακό, αλλά και τον πληθωρισμό, αλλά αυτό δεν το λέμε προς τα έξω.) Η κυβέρνησή μας τα κάνει όλα σωστά!

   Τι; Αν τους ελέγχουν πριν μπουν στη χώρα; Εμείς έχουμε πλήρη εμπιστοσύνη στην κυβέρνησή μας! Τώρα αν πέρσι δύο Λιβανέζοι έφυγαν από μια γειτονιά του Σύδνεϋ για τη Βηρυττό, σκοτώθηκαν, και θάφτηκαν εκεί με τιμές ηρώων από τη Χεζμπολάχ, ή αν πριν κανα δυο βδομάδες ένας οπαδός του ISIS πήρε εκεί πέρα ένα τουφεκάκι, βγήκε στην πιο γνωστή παραλία της χώρας κι εκτελούσε όποιον έβρισκε μπροστά του επί δέκα λεπτά, αυτά είναι δύο εντελώς τυχαία και ασύνδετα γεγονότα! Και φυσικά εννοείται δεν υπάρχει κανένα ιστορικό Ισλαμιστικής τρομοκρατίας στην Αυστραλία. Μη λέτε τέτοια πράγματα!

   Και να ξέρετε εμπιστευόμαστε απόλυτα τα εγκυρότατα μέσα ενημέρωσης που έχουμε εδώ στην Αυστραλία! Άλλωστε κι εγώ δηλώνω περήφανα πρώην στέλεχός τους. Εκεί μέσα ανδρώθηκα κι έμαθα τις ιστορίες που αξίζει να λέμε στο Αυστραλιανό κοινό και ποιές οφείλουμε να παραλείπουμε (ότι έργο του δημοσιογράφου δηλαδή είναι πλέον και να... αποκρύπτει ειδήσεις!). Ότι ο πραγματικός τους φόβος πηγάζει από την κυριαρχία του Τραμπισμού, του Τεϊτισμού, του Πουτινισμού ή του οποιουδήποτε άλλου επιτυχημένου λευκού άνδρα που δεν συντάσσεται απόλυτα με το ότι κηρύττουν ως ορθό οι τάσεις του φεμινισμού και της πολιτικής ορθότητας. Ο μοναδικός κίνδυνος για κάθε άνθρωπο πηγάζει από τις τάσεις επιβολής και κυριαρχίας των λευκών ανδρών πάνω στους άλλους. Αυτός είναι ο κίνδυνος που οφείλουμε σαν κοινωνία να καταπολεμήσουμε. Τι είπατε; Υπάρχει και ο κίνδυνος των τρομοκρατών της μέσης ανατολής που αφήσαμε να μπει στη χώρα; Αυτά τα λέει μόνο ο Τραμπ! Η κυβέρνηση μας, που βοηθάει τους καημένους τους εμπλεκόμενους στον πόλεμο της Γάζας και τους φέρνει εδώ στα μέρη μας (ας είναι και μέλη της Χαμάς, τι πειράζει;) λέει ότι δεν υφίσταται ζήτημα τρομοκρατίας, πέρα φυσικά από τους λευκούς νεοναζί που απειλούν να διαλύσουν την υπερπολίτιμη κοινωνική μας συνοχή.

   Να σκεφθείτε ότι πέρσι στην Αυστραλία έχασαν τις ζωές τους περίπου 30 γυναίκες από κρούσματα οικογενειακής βίας. Φυσικά οι θύτες ήταν όλοι άνδρες! Αλλά η τρομερή μας κυβέρνηση δεν έμεινε με δεμένα τα χέρια! Εκατομμύρια δολάρια σε κονδύλια επενδύθηκαν για την προστασία των γυναικών από αυτά τα κτήνη. Πλέον η γυναίκα νιώθει μια παραπάνω προστασία στη χώρα, αφού αν θεωρήσει ότι την κοιτάζει περίεργα ένας άνδρας μπορεί να τον βγάλει μια φωτογραφία και να τον καταγγείλει στις αρχές. Αλλά και τα καταστήματα διασκέδασης έχουν λάβει τα μέτρα τους, αφού σε αρκετά από αυτά, αν κάποια κοπέλα πει σε έναν υπεύθυνο ασφαλείας ότι κάποιος άνδρας την έκανε να αισθανθεί άβολα, τον απομακρύνουν άμεσα χωρίς πολλά-πολλά και χωρίς φυσικά να του δώσουν το περιθώριο να βρει κάποια άθλια δικαιολογία (και φυσικά κάτι θα βρει αφού όλοι οι άνδρες είναι γουρούνια!) Βέβαια όλα αυτά και πολλά παραπάνω οδηγούν κάθε χρόνο σχεδόν 3.000 άνδρες σε όλη την Αυστραλία προς την αυτοκτονία, αλλά αυτό δεν γεγονός θεωρείται άξιο συζήτησης εδώ. Λιγότερα γουρούνια, λιγότεροι λευκοί νεοναζιστές, ξέρετε τώρα. Να μιλήσουμε γενικά για τις τάσεις αυτοκτοκίας στη χώρα, π.χ. των γυναικών, των νέων μητέρων, ή των νέων μεταναστών από χώρες της Αφρικής ή της Νότιοανατολικής Ασίας, τότε ναι, υπάρχει πρόβλημα. Αλλά για τον λευκό άνδρα δεν υφίσταται. Τι; Πτώση γεννητικότητας; Μα πού ζείτε; Πλέον υπάρχουν τράπεζες σπέρματος και μπορούν μια χαρά δύο τρανς γυναίκες να μεγαλώσουν σε ένα φυσιολογικό περιβάλλον το δικό τους παιδί.

   Και οι επιχειρήσεις όμως κάνουν το δικό τους κομμάτι για την ενίσχυση της πολυπολιτισμικότητας στην Αυστραλία! Λιγότεροι λευκοί άνδρες, ειδικά σε υψηλά ιστάμενες θέσεις, αλλά και στα χαμηλότερα κλιμάκια, ώστε να υπάρχει μεγαλύτερη ποικιλότητα, μεγαλύτερη παρουσία ανθρώπων από διαφορετικές φυλές ή διαφορετικά φύλα (τι; τα φύλα είναι δύο; μην ξαναπείτε τέτοιο πράγμα σε αυτά τα μέρη!) και η κάθε εταιρεία να χαίρει της εκτίμησης της κοινότητάς μας. Άσχετο αν κανένας πλέον δεν μιλάει σωστά αγγλικά και σου παίρνει τρεις ώρες να συννεννοηθείς σε όποιο κατάστημα και να πας. Αυτό είναι δικό σου θέμα και είσαι και ρατσιστής που το σκέφτηκες! (Επίσης, το αν οι θέσεις αυτές καλύπτονται πλέον με αυστηρό κριτήριο τις ικανότητες των ανθρώπων ή αν παρατηρούνται κρούσματα ρατσισμού κατά των λευκών ανδρών όπως συμβαίνει εδώ και μια δεκαετία στις ΗΠΑ λόγω πολιτικής ορθότητας, αυτό είναι κάτι που δεν θα το μάθουμε ποτέ, γιατί κανείς δεν θα τολμήσει να το ρωτήσει ποτέ.)

   Η ζωή στην Αυστραλία, όπως καταλαβαίνετε, είναι ρόδινη. Ούτε ζούμε υπό τον φόβο κανενός, ούτε τη ζωή μας βαριόμαστε, ούτε στην καθημερινή μας επικοινωνία δυσκολευόμαστε, ούτε περιμένουμε πως και πως πότε θα έρθει η άδειά μας να σηκωθούμε να φύγουμε μπας και θυμηθούμε τι θα πει ζωή. Αυτά τα λένε οι κακεντρεχείς! Και μην ακούσω τίποτα για φασισμούς και ιστορίες, έτσι; Εμείς την κυβέρνηση μας, που σύντομα θα μας χτυπάει την πόρτα να δει αν τυχόν έχουμε γράψει καμιά αταξία στο ιντερνέτ ώστε να μας κατασχέσει τις συσκευές μας για να μας βάλει στον ίσιο δρόμο, την λατρεύουμε!

   Άντε και καλές διακοπές παιδιά! (Γιατί το "Καλά Χριστούγεννα" θεωρείται πολιτικά μη ορθό και το κόβω κι αυτό σε λίγο καιρό να τιμωρείται με πρόστιμο...)

   

    

Ολυμπιακός: Το πρώτο... αίμα ήταν κρύο!

    

   Ο Ολυμπιακός κατάφερε στην παγωμένη Αστάνα να βρεί την πρώτη του νίκη ύστερα από έξι αγωνιστικές στο φετινό Τσάμπιονς Λιγκ, νικώντας την Καϊράτ Αλμάτυ με 0-1 χάρη σε τέρμα του Ζέλσον Μαρτίνς, ωστόσο οι παθογένειες της ομάδας του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ δεν αφήνουν μεγάλη αισιοδοξία για διεκδίκηση της πρόκρισης στην επόμενη φάση.

   Η θερμοκρασία στην Αστάνα, την πρωτεύουσα του Καζακστάν, το βράδυ της Τρίτης, 9 Νοεμβρίου 2025, έφτανε τους -21 βαθμούς Κελσίου. Κάπου τόσο πρέπει να ήταν και η θερμοκρασία του αίματος στις φλέβες του Ζέλσον Μαρτίνς στη φάση του 73ου λεπτού ανάμεσα στην (τυπικά γηπεδούχο) Καϊράτ Αλμάτυ και τον Ολυμπιακό. Οι Πειραιώτες αναζητούσαν απεγνωσμένα ένα γκολ το οποίο όχι μόνο θα τους έβαζε μπροστά στο σκορ, αλλά θα τους κρατούσε και ζωντανούς στη διοργάνωση. Σαν τον ναυαγό που ψάχνει οξυγόνο.

   Οι "ερυθρόλευκοι" ήξεραν πως σοβαρό κίνδυνο από αυτήν την ομάδα δεν θα αντιμετώπιζαν. Αλλά είχαν βρεί κακό μπελά με τον τερματοφύλακά τους, τον 22χρονο Καζάκο Τεμιρλάν Αναρμπέκοβ. Έναν νεαρό που κάνει εμφανίσεις καριέρας στο Τσάμπιονς Λιγκ, γνωρίζοντας πως αυτές μπορούν να αποτελέσουν σκαλοπάτι για το επόμενο βήμα της καριέρας του. Και το ματς με τους Πειραιώτες ήταν άλλη μια παράσταση προς κάθε... ενδιαφερόμενο.

   Η μια φάση διαδεχόταν την άλλη για τοον Ολυμπιακό. Ύστερα από ένα ακόμη "πεταμένο" ημίχρονο (θέμα στο οποίο θα αναφερθούμε παρακάτω), το άγχος άρχισε σιγά-σιγά να κάνει την εμφάνισή του. Ακόμη και ο... πολύς Αγιούμπ Ελ Κααμπί είχε σιγήσει.

  Όλα αυτά μέχρι το 73ο λεπτό, όταν ο Ζέλσον Μάρτινς, ο οποίος πρόσθεσε ακόμη μια φλύαρη εμφάνιση στο ενεργητικό του, εκμεταλλεύτηκε μια υπέροχη κάθετη πάσα του Μεχντί Ταρέμι, μπήκε στην περιοχή από αριστερά και χάρη στην εμπειρία του, πέρασε την μπάλα από την αριστερή γωνία του Αναρμπέκοβ, ο οποίος αφελώς περίμενε παράλληλη σέντρα από τον Πορτογάλο. 

Συνέχεια με στρες και τάσεις αυτοχειρίας!

   Θα περίμενε κανείς ότι το γκολ αυτό θα έλυνε τα πόδια των παικτών του Μεντιλίμπαρ, ωστόσο η συνέχεια ήταν ανάλογη, ίσως και χειρότερη θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος. Οι Πειραιώτες πίεσαν άμεσα για δεύτερο τέρμα, ήθελαν να τελειώσουν το παιχνίδι (ίσως να βελτιώσουν και τον συντελεστή τερμάτων τους, όλα παίζουν ρόλο στο Τσάμπιονς Λιγκ πλέον) αλλά πότε ο Καζάκος κέρβερος, πότε τα δοκάρια, πότε το ίδιο το άγχος, δεν τους άφηναν να βρουν τον στόχο.

   Το αποτέλεσμα ήταν, σε κάθε κατεβασιά της Καϊράτ να επικρατεί πανικός μπροστά στην εστία του Κωνσταντίνου Τζολάκη (που γενικά πάντως πέρασε ένα ήσυχο βράδυ) και τους αμυντικούς του Ολυμπιακού να δίνουν την εντύπωση ότι προσπαθούν να το... φάνε μόνοι τους!

   Λες και δεν υπήρχε ψυχολογική προετοιμασία για το παιχνίδι. Για όσους έχουν παρακολουθήσει τα ματς του Ολυμπιακού στη φετινή διοργάνωση, δινόταν η εντύπωση πως το 0-1 ήταν εύθραυστο, ότι δεν ήταν αρκετό και πως μπορούσε πολύ εύκολα ο αντίπαλος, με μια-δυο ορθολογικές κινήσεις, να βρει την ισοφάριση.

Ολυμπιακός εναντίον... Ολυμπιακού!

   Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει από την αρχή της περιόδου και όχι μόνο στο Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά στα περισσότερα μεγάλα ματς που έχει δώσει η ομάδα του Μεντιλίμπαρ φέτος. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Το στραβοπάτημα του Ορτέγκα και την γκάφα ολκής του Μπιανκόν στην Τούμπα; Τον αφελέστατο τρόπο με τον οποίο ήρθε η ισοφάριση από την Αϊντχόφεν; Το "πολύ κουρασμένο φίλε" του Ροντινέι που άφηνε τον Ρέτσο έρμαιο στις ορέξεις των Βινίσιους και Εμπαπέ;

   Ο μεγαλύτερος εχθρός του Ολυμπιακού φέτος δεν είναι ούτε ο ΠΑΟΚ, ούτε η Αϊντχόφεν, ούτε η Λεβερκούζεν, ούτε καν η Ρεάλ! Ο ίδιος ο Ολυμπιακός είναι! Όταν οι παίκτες του είναι τόσο επιρρεπείς στα λάθη, όταν δεν καλύπτουν ο ένας τον άλλον, όταν παίζουν παίκτες που δεν πρέπει να παίζουν ή όταν κάποιοι προτιμούν την ντρίμπλα από την πάσα, λογικό είναι μετά να... τραβάνε τα μαλλιά τους και να μιλούν για χαμένες ευκαιρίες.

   Η νίκη επί της Καϊράτ αλλά και το πρόγραμμα των τελευταίων δύο αγωνιστικών του Τσάμπιονς Λιγκ δίνουν κάποιες ελπίδες πρόκρισης στον Ολυμπιακό, αλλά για να λέμε και του στραβού το δίκιο, βάσει εικόνας και βάσει γενικότερης έως τώρα παρουσίας, δεν το αξίζουν. Δηλαδή δεν είναι ότι θα λείψουν από τη διοργάνωση αν αποκλειστούν νωρίς, όπως π.χ. η Βιγιαρεάλ, η Μπενφίκα, η Αθλέτικ Μπιλμπάο ή η Άιντραχτ Φρανκφούρτης, που είναι και αυτές στις τελευταίες θέσεις.

Στο ίδιο έργο θεατές

   Και το χειρότερο είναι πως δεν φαίνεται να βελτιώνεται καθόλου η κατάσταση. Δηλαδή αυτά τα λάθη που γίνονταν πριν δύο ή και τρεις μήνες εξακολουθούν να συμβαίνουν. Λίγοι παίκτες μέσα στην ομάδα δίνουν αυτή την αίσθηση της σταθερότητας και της σοβαρότητας. Πιρόλα, Έζε, Ελ Καμπί. Εκεί τελειώνει η θλιβερή αυτή λίστα. Ακόμη και ο ίδιος ο προπονητής δεν δίνει καμία αίσθηση ότι μαθαίνει κι εκείνος τους παίκτες του ή ότι ξέρει ποιούς να χρησιμοποιεί ανάλογα την περίσταση.

   Για παράδειγμα, οι Τσικίνιο και Ποντένσε προέρχονταν από τραυματισμούς και δεν ήταν σε θέση να προσφέρουν. Ο Μεντιλίμπαρ όμως έκρινε σωστό να τους δώσει φανέλα βασικού στην Αστάνα, αφήνοντας στον πάγκο τους Στρεφέτσα (που έχει ανέβει ψυχολογικά τον τελευταίο καιρό) και Ταρέμι. Το αποτέλεσμα; Ο Ελ Καμπί κι ο Μαρτίνς να παλεύουν μόνοι τους μπροστά και οι φάσεις να έρχονται με το σταγονόμετρο.

   Για ακόμη μια φορά, ο Ολυμπιακός τη φετινή σεζόν αφήνει το πρώτο ημίχρονο να περάσει ανεκμετάλλευτο. Πιο συγκεκριμένα, στα 20 παιχνίδια που έχει δώσει έως τώρα, η ομάδα του Μεντιλίμπαρ έχει σκοράρει στο πρώτο ημίχρονο 17 φορές (αν αφαιρεθούν οι αγώνες Κυπέλλου απέναντι σε ομάδες τύπου Ελλάς Σύρου ο αριθμός αυτός μειώνεται αυτομάτως στα δέκα). Το δεύτερο ημίχρονο δείχνει να... βολεύει περισσότερο τους "ερυθρόλευκους" φέτος, καθώς σε εκείνη την περίοδο έχουν πετύχει 27 τέρματα, αριθμός αισθητά μεγαλύτερος.

   Οι αριθμοί αυτοί κάτι "μαρτυρούν". Αφενός μεν, δείχνουν ότι ο Ολυμπιακός φέτος διαθέτει την ποιότητα στο ρόστερ του ώστε να έρχονται παίκτες από τον πάγκο και να αλλάζουν την ροή ενός αγώνα. Αφετέρου δε, δείχνουν πως, τις περισσότερες φορές, οι επιλογές του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ είναι λανθασμένες. Και ο Βάσκος, που είναι γνωστός για την σταθερότητα στις επιλογές του, πολύ σπάνια θα το παραδεχθεί αυτό το λάθος. Τα παραδείγματα είναι αρκετά.

Οι εμμονές του Μεντιλίμπαρ που πληγώνουν τον Ολυμπιακό

   Ένα κλασσικό παράδειγμα είναι η επιμονή στου στο ίδιο σύστημα, ανεξαρτήτος αντιπάλου. Κι ας κάνει κακό αυτό στην ομάδα. Αυτό ξέρει, αυτό παίζει. Τρία χαφ; Πού ακούστηκε αυτό; Τρεις στην άμυνα; Ούτε καν!

   Ένα ακόμη παράδειγμα είναι η διατήρηση ορισμένων παικτών στην αρχική ενδεκάδα κι ας μην το αξίζουν βάσει απόδοσης. Π.χ. και οι τυφλοί βλέπουν ότι ο Κοστίνια σε αυτή τη χρονική περίοδο είναι σε καλύτερη φάση από τον Ροντινέι. Ο Βραζιλιάνος βασικός. Ή ότι ο Στρεφέτσα μπορεί χτες όπως είπαμε παραπάνω να ήταν σε καλύτερη κατάσταση από τον Ποντένσε για το ματς με την Καϊράτ. Ο Μεντιλίμπαρ επιλέγει Ποντένσε. Ή ότι αν παίζεις με κλειστές άμυνες είναι πιο ορθολογική επιλογή να πας με δίδυμο Ταρέμι-Ελ Καμπι και να αφήσεις τον λιγότερο τεχνίτη Τσικίνιο στον πάγκο. Τσικίνιο βασικός.

   Όλα αυτά κάνουν κακό και στην ομοιογένεια της ομάδας γιατί μπορεί κάποιοι παίκτες να βλέπουν ότι οι κόποι τους δεν ανταμείβονται ή ότι κάποιοι άλλοι παίρνουν "αβάντες" από τον προπονητή.

   Για όλους αυτούς τους λόγους που αναφέραμε, η νίκη του Ολυμπιακού (πρώτη εκτός έδρας στο Τσάμπιονς Λιγκ μετά από δέκα χρόνια) θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με ιδιαίτερη επιφύλαξη από τους φιλάθλους της ομάδας. Το ματς με την Λεβερκούζεν αντιμετωπίζεται από τον τύπο ως "ο αγώνας της χρονιάς" αλλά με αμυντικούς που τρέμει το φιλοκάρδι τους όταν έρχεται ο αντίπαλος προς την περιοχή, με επιθετικούς που θέλουν 20 ευκαιρίες για ένα γκολ και με προπονητή που παίζει το ίδιο προβλέψιμο σύστημα σε κάθε ματς (όσα φάμε κι όσα βάλουμε), δεν υπάρχει λόγος για άγχος. 

   Ο Ολυμπιακός έχει αποχαιρετήσει για φέτος το Τσαμπιονς Λιγκ "με το κεφάλι ψηλά" και είκοσι γκολ καβάτζα! Και του χρόνου παιδιά!

Ολυμπιακός και Τσάμπιονς Λιγκ: Μια ταραχώδης σχέση!

    Πολλά λέγονται και πολλά γράφονται τον τελευταίο καιρό από τα ελληνικά ΜΜΕ για την παρουσία των ῾῾ερυθρολεύκων῾῾ στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, και ειδικότερα τη φετινή χρονιά που επανέρχονται ύστερα από απουσία έξι ετών. Ως ανεξάρτητος, αλλά και ως απλός φίλαθλος του Ολυμπιακού, θεώρησα σωστό να παραθέσω ορισμένα στοιχεία που μπορεί να αλλάζουν το... αφήγημα.

    Βράδυ Τετάρτης, 26 Νοεμβρίου, 2025, λίγα λεπτά πριν τα μεσάνυχτα. Ο Άγγλος διαιτητής Μάικλ Όλιβερ σφυρίζει για τελευταία φορά στο ῾᾽Γεώργιος Καραϊσκάκης᾽᾽, στην αναμέτρηση του γηπεδούχου Ολυμπιακού με την 15 φορές πρωταθλήτρια Ευρώπης Ρεάλ Μαδρίτης. Τελικό αποτέλεσμα: 3-4, με τους φιλοξενούμενους να έχουν αποκτήσει ᾽᾽αέρα᾽᾽ δύο τερμάτων από το 29ο λεπτό. Ο Αγιούμπ Ελ Κααμπί διαμόρφωσε το τελικό σκορ στο 81᾽, δίνοντας ελπίδες στο κοινό που γέμισε το φαληρικό στάδιο για κάτι καλύτερο, που ωστόσο δεν ήρθε ποτέ.

   Μετά το τέλος του αγώνα, οι αθλητικές ιστοσελίδες έσπευσαν να αποθεώσουν την ομάδα του Ίσπανου προπονητή Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ για την μαχητικότητά της, την πειθαρχία της, και το πείσμα της να μην εγκαταλείψει το παιχνίδι ακόμη κι όταν αυτό έμοιαζε χαμένο από χέρι (1-3 ο Κιλιάν Εμπαπέ στο 29᾽, 2-4 ο ίδιος παίκτης στο 60᾽). Φυσικά έγινε λόγος για τα αμυντικά λάθη και τις ολιγορίες που επέτρεψαν στον παίκτη της ᾽᾽βασίλισσας᾽᾽ να πετύχει τέσσερα τέρματα στο ίδιο παιχνίδι (και τρία σε ένα επτάλεπτο), αλλά δόθηκε ελαφρύντικο από το γεγονός ότι πρόκειται για έναν από τους εν ενεργεία καλύτερους πάικτες στον πλανήτη.

Μάχη με τα... θηρία!

   Η Ρεάλ Μαδρίτης δεν είναι το μοναδικό αποκαλούμενο ᾽᾽μεγαθήριο᾽᾽ που έχει αντιμετωπίσει φέτος ο Ολυμπιακός. Λόγω της αλλαγής στον τρόπο διεξαγωγής του Τσάμπιονς Λιγκ από πέρσι, οι Πειραιώτες ήταν αναγκασμένοι να κοντραριστούν με τεράστια ονόματα από το ευρωπαϊκό στερέωμα. Πρώτη του πρόκληση ήταν στο Λονδίνο, απέναντι στην εξαιρετικά φορμαρισμένη (και αποφασισμένη να ξεφορτωθεί το στίγμα του αιώνιου loser φέτος) Άρσεναλ, ύστερα μια βόλτα από το λόφο του Μονζουίκ όπου τον περίμενε η πάντα δυνατή Μπαρτσελόνα, και τελευταίο συναπάντημα ήταν αυτό με τη Ρεάλ.

   Απολογισμός; Τρεις ήττες, με πέντε τέρματα υπέρ και 12 κατά. Φυσικά, το έδαφος είχε στρωθεί και είχε γίνει η σχετική ψυχολογική προετοιμασία προς τους οπαδούς από μερίδα του τύπου αρκετό καιρό πριν από τα συγκεκριμένα παιχνίδια. ῾Ὁ Ολυμπιακός δεν περιμένει κάτι από τα ματς αυτά῾῾. ῾῾Και μόνο που αγωνίζεσαι απέναντι σε τέτοιους αντιπάλους είναι τιμητικό᾽᾽. ᾽᾽Άλλα παιχνίδια έχουν κυκλώσει ο Μεντιλίμπαρ και το προπονητικό τιμ στο μπλοκάκι τους για να συγκεντρώσουν βαθμούς στη διοργάνωση᾽᾽, ήταν ορισμένες από τις φράσεις που έβλεπες στα κείμενα των αρθρογράφων που ασχολούνται με το ρεπορτάζ των Πειραιωτών.

Σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο!

   Η πλάκα είναι πως ακόμη και σε παιχνίδια απέναντι σε θεωρητικά υποδεέστερους αντιπάλους, ο Ολυμπιακός φέτος δεν κατάφερε τίποτα το εξαιρετικό (0-0 με Πάφο, 1-1 με Αϊντχόφεν). Αλλά το θέμα μας δεν είναι αυτό...

   Και πριν, και μετά τους αγώνες με τα ᾽᾽μεγαθήρια᾽᾽, όπου η ήττα έρχεται συνήθως σαν αναπόφευκτο αποτέλεσμα, παρατηρείται από μερίδα του τύπου μια προσπάθεια απομαγνητισμού τις οποιασδήποτε κριτικής προς την ομάδα και τους παίκτες, η οποία έρχεται ως φυσικό επακόλουθο από φιλάθλους οι οποίοι δεν θέλουν να βλέπουν την ομάδα τους να χάνει ούτε από την... Ρεάλ!

   Λογικό είναι να χάσεις, λογικό να ηττηθείς, παράλογο ωστόσο είναι να έχεις φάει τρία πριν ολοκληρωθεί το ημίωρο, και μάλιστα στην έδρα σου, επίδοση που αποτελεί αρνητικό ρεκόρ για την παρουσία των ᾽᾽ερυθρολεύκων᾽᾽ στη διοργάνωση και που είχε καταρριφθεί μόνο από τη Γιουβέντους σε εκείνο το τραγικό 7-0 του 2003, τη βαρύτερη ήττα στην ευρωπαϊκή τους ιστορία. Ακόμα ένα ρεκόρ το οποίο η ομάδα του Μεντιλίμπαρ ῾῾φλέρταρε῾῾ να καταρρίψει στη Βαρκελώνη(6-1), μετά την (άδικη!) αποβολή του Σαντιάγκο Έζε, όταν παραδώθηκε αμαχητί στις ορέξεις του Λαμίν Γιαμάλ και της παρέας του.

Η αθλητική δημοσιογραφία στην Ελλάδα

   Η προσπάθεια αυτή από τους δημοσιογράφους και τα σάιτ να καλύψουν τα εξώφθαλμα, και να περάσουν όσο γίνεται πιο αναίμακτα τα παιχνίδια αυτά για τους Πειραιώτες, τη στιγμή που ο Μεντιλίμπαρ κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο και η ομάδα καταρρίπτει σερί τα αρνητικά ρεκόρ, γίνεται κατανοήτη αν ληφθούν υπόψιν ορισμένοι παράγοντες που έχουν να κάνουν με τη δημοσιογραφία στην Ελλάδα, και δη την αθλητική. Σύμφωνα με τον Δείκτη Παγκόσμια Ελευθερίας του Τύπου (World Press Freedom Index) η Ελλάδα βρίσκεται στην 88η θέση μεταξύ των 180 συμμετεχόντων σε ότι αφορά την ανεξαρτησία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, κάτω από χώρες όπως η Ναμίμπια, το Μαυροβούνιο, τα Νησιά Φίτζι και το Τιμόρ-Λεστέ. 

   Σαν να μην έφτανε αυτό, ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ Ολυμπιακός, Βαγγέλης Μαρινάκης, έχει κινητοποιηθεί ιδιαίτερα στον χώρο των ΜΜΕ τα τελευταία χρόνια, δημιουργώντας το 2016 τον όμιλο εταιρειών Alter Ego Media, στην οποία υπάγονται πλέον (μεταξύ άλλων) το Mega Channel, το in.gr, καθώς και η εφημερίδα ''Το Βήμα''. Ο ίδιος ο μεγαλομέτοχος του συλλόγου του Πειραιά έχει ισχυροποιηθεί σε τέτοιο βαθμό που πλέον θεωρείται ένα από τα πιο γνωστά ονόματα στον ελλαδικό χώρο, σε σημείο που να επηρεάζει ακόμα και τις πολιτικές εξελίξεις. Ακόμη, μετά και την εξαγορά της Αγγλικής Νότινχαμ Φόρεστ, το όνομά του έχει ξεπεράσει τα στενά ελληνικά σύνορα.

   Τέλος, ακόμη ένα ζήτημα που πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψιν είναι και αυτό της οπαδικής βίας στην Ελλάδα. Με τα κρούσματα να αυξάνονται διαρκώς, τα θύματα να διαδέχονται το ένα το άλλο και τις στρατειές των οργανωμένων οπαδών έτοιμες άνα πάσα ώρα και στιγμή να "υπερασπιστούν" την τιμή της ομάδας τους, λες και απειλείται η πατρίδα, δημιουργείται ένα εκρηκτικό μείγμα που θέτει σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα του οποιουδήποτε τολμήσει να αμφισβητήσει την κυριαρχία της ομαδάρας τους.

   Έχοντας υπόψιν τα γεγονότα αυτά, καθώς και το κλίμα που δημιουργούν, καταλαβαίνει κανείς πως πλέον για έναν Έλληνα δημοσιογράφο (και δη έναν αθλητικό δημοσιογράφο) που ασχολείται με το ρεπορτάζ του Ολυμπιακού, είναι δύσκολο να κάνει δριμεία κριτική στην ομάδα, τον προπονητή της, ή ακόμα χειρότερο, την διοίκησή της. Ποιος μεροκαματιάρης τολμά να βάλει απέναντί του κοτζάμ Μαρινάκη; Και γιατί να το θελήσει άλλωστε; 

Γεμάτες τσέπες, καμία προοπτική

   Μια διοίκηση που (σύμφωνα με το transfermarkt) είχε έσοδα μόνο από τις μεταγραφές του καλοκαιριού 43 εκατομύρια ευρώ, βάζοντας στα ταμεία της τουλάχιστον άλλα 30 από τη συμμετοχή της στο φετινό Τσάμπιονς Λιγκ, όμως δαπάνησε όλα κι όλα... 20 εκατομμύρια για την ενίσχυση του ρόστερ. Με αποτέλεσμα να μπει στη φετινή διοργάνωση ως η έβδομη φθηνότερη ομάδα, πάνω μόνο από συλλόγους όπως η Καϊράτ Αλμάτυ, η Πάφος, η Μποντο/Γκλιμτ ή η Κοπεγχάγη.

   Οι κινήσεις αυτές, αλλά και η αγωνιστική παρουσία του Ολυμπιακού στη διοργάνωση, μαρτυρούν πως ο σύλλογος βρίσκεται εκεί χωρίς καμία απολύτως προοπτική. Και γεννάται ευλόγως το ερώτημα: έτσι ονειρεύονται οι φίλοι του τον Ολυμπιακό; Μια... φιλική συμμετοχή, που έχει ως στόχο απλά και μόνο να καρπωθεί τα (αρκετά ομολογουμένως) χρήματα της παρουσίας, χωρίς κάτι παρακάτω, αποδεχόμενη την υπεροχή των αντιπάλων της;

   Οι φίλοι του Ολυμπιακού παρακολουθούσαν επί δεκαετίες το ίδιο έργο, να βλέπουν την ομάδα τους να αποκλείεται διαρκώς με κάτω τα χέρια, χωρίς να κάνει βήματα προόδου παρά τις συνεχόμενες παρουσίες της, αποδεχόμενη τη μοίρα της ως "απλά μια ελληνική ομάδα". Ως ένας... φτωχός και ξεχασμένος συγγενής, που θεωρούσε τον εαυτό του τυχερό που τον κάλεσαν και που μπορεί να φωτογραφηθεί με τα άλλα μέλη της οικογένειας που έκαναν λαμπρές καριέρες. Μέχρις ότου, από τη σεζόν 2021-22, δεν μπορούσε πια να ακολουθήσει. Τη στιγμή που όλη η υπόλοιπη Ευρώπη έκανε βήματα προς τα εμπρός, ο Ολυμπιακός, παρασυρόμενος από τη γενικότερη αυτοκαταστροφική τάση του ελληνικού πρωταθλήματος, είτε έμενε στάσιμος, είτε έκανε και πισωγυρίσματα, αποκλειόμενος από υποδεέστερες ομάδες τύπου Ανόρθωση ή Μακάμπι.

Η χαμένη ευκαιρία του Conference League

   Και φέτος, ύστερα από δύο σερί καλές (έως και εξαιρετικές) παρουσίες στην Ευρώπη, στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και ένα τρόπαιο, το πρώτο ελληνικής ομάδας σε συλλογικό επίπεδο (ένα ασύλληπτο επίτευγμα), παρατηρείται ακόμη μια προσπάθεια από τους ιθύνοντες του συλλόγου να... βγάλουν μόνοι τους τα μάτια τους!

   Είτε η έλλειψη συγκέντρωσης και καθαρού μυαλού των παικτών στις τελικές προσπάθειες σε ματς που έπρεπε να πάρουν (Πάφος, Αϊντχόφεν), είτε αλλοπρόσαλα επιθετικά σχήματα από τον προπονητή απέναντι σε σαφώς ανώτερους αντιπάλους που διαρκώς εκθέτουν την άμυνα και τον σύλλογο γενικότερα (Μπαρτσελόνα, Ρεάλ), είτε ακόμα και το ρόστερ από το οποίο λείπουν παίκτες ποιότητας στους οποίους να μπορεί να στηριχθεί η ομάδα.

   Μετά από την κατάκτηση του Κόνφερενς Λιγκ πριν δύο χρόνια, η διοίκηση όφειλε στην ομάδα να την προστατεύσει, να την ενισχύσει, και να την καθιερώσει στις συνειδήσεις των απανταχού ευρωπαίων φιλάθλων ως μια νέα δύναμη που, τουλάχιστον για τα επόμενα πέντε με δέκα χρόνια, θα βρίσκεται μεταξύ των κορυφαίων. Αντ'αυτού την εξέθεσε, άφησε τα κορυφαία της στελέχη να φύγουν (Ποντένσε, Φορτούνης, Όρτα, Κάρμο, κλπ), πανηγύριζε που κατάφερε να κρατήσει έστω έναν (Ελ Κααμπί), και φυσικά δεν απέκτησε άξιους αντικαταστάτες (Ουίλιαν, Ολιβέιρα, που ήρθαν στις τελευταίες μέρες των μεταγραφών δεν προσέφεραν κάτι). Όλο αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι πάντες να θεωρούν... φούσκα και θέμα συγκυριών την κατάκτηση του Κόνφερενς Λιγκ από τον Ολυμπιακό, που και πάλι έχει υποβιβαστεί σε ρόλο κομπάρσου στο φετινό Τσαμπιονς Λιγκ, παρακολουθώντας από την 33η θέση (ύστερα από πέντε αγωνιστικές) και χωρίς καμία νίκη τους υπολοίπους να μάχονται για την πρόκριση στην επόμενη φάση. 

Απλή παρουσία αξίας 30 εκ. ή τρόπαιο που με το ζόρι φτάνει τα 8 εκατομμύρια..;

   Η διοίκηση φαίνεται να δείχνει ικανοποιημένη με την απλή παρουσία του Ολυμπιακού στη φάση ομίλου της διοργάνωσης. Οι παίκτες και ο προπονητής, βασιζόμενοι και στην επιτυχία της κατάκτησης του Κόνφερενς Λιγκ πριν δύο χρόνια, αλλά και στο γενικότερο κλίμα που επικρατεί στα ελληνικά ΜΜΕ, είναι στο απυρόβλητο. Δείχνουν να θέλουν, αλλά να μην μπορούν να κάνουν το κάτι παραπάνω. Να μην ξέρουν πως. Με αποτέλεσμα να μένουμε στο... χειροκρότημα. Στην απλή προσπάθεια. Να μας επαινούν (ίσως και ειρωνικά) οι αντίπαλοι για το... PR, έχοντας στο μεταξύ πάρει τους τρεις βαθμούς με σχετική ευκολία.

   Μπορεί τη διοίκηση του Ολυμπιακού να την ικανοποιεί η σταθερή παρουσία της ομάδας στη διοργάνωση, που εξασφαλίζει έσοδα ύψους άνω των 50 εκατομμυρίων ευρώ ανά έτος. Μπορεί να μη θέλει κάτι παραπάνω. Ο φίλαθλος όμως, ο οπαδός, δεν μπορεί να τη βλέπει να γίνεται κλωτσοσκούφι καμίας Ρεάλ, καμίας Μπαρτσελόνα και καμίας Άρσεναλ. Θυμίζουμε πως πριν τη φετινή καταστροφική σεζόν, οι "κανονιέρηδες" δεν μας είχαν κερδίσει ποτέ στην έδρα τους και η Ρεάλ δεν είχε ούτε μια νίκη εντός Ελλάδας. Ακόμα και η Μπαρτσελόνα του κορυφαίου Λιονέλ Μέσι "ίδρωνε" για να κερδίσει τον Ολυμπιακό του Οτζίτζα-Οφοέ και του Νικολάου. Και φέτος τους τα χαρίζουμε.

   Αν κάποιος δημοσιογράφος πάρει συνέντευξη εφ' όλης της ύλης απο τον Βαγγέλη Μαρινάκη κάποια στιγμή, θα ήταν ενδιαφέρον να του κάνει την εξής ερώτηση: θα προτιμούσε ο Ολυμπιακός να προσθέσει ακόμη ένα τρόπαιο Κόνφερενς Λιγκ στην συλλογή του ή άλλη μια συμμετοχή στη league phase του Τσάμπιονς Λιγκ; Από την απάντησή του πιστεύω θα καταλαβαίναμε πολλά...

What’s wrong with men?

Media outlets have sounded the alarm: men today aren’t doing well. From failing to hold on to a job to being unable to create a relationship with women, things aren’t going too well for men in Western civilizations. But why is that? Listing a few examples of how men live their day-to-day lives might help get to the root of the issue.

Tom is 7 years old. He’s been raised by his mother and his older sister. His father works in the navy, so he’s rarely around. Tom is being taught to respect women and their opinions from a very young age. His own thoughts and opinions are usually brushed aside or taken lightly because he’s the young one in the family.

Bill is 12 years old. He’s at the age where he’s beginning to notice women. There’s one girl in his class that he particularly likes. But he doesn’t tell her that he likes her. He fawns over her. Tries to get her attention. Tells his friends about her. They make fun of him. When he eventually makes up the nerve to ask her out, she turns him down. He becomes the laughing stock of his entire class. He tries to laugh it off, but the issue leaves him mentally scarred.

Tony is 17 years old. He’s in the final stages of high school. Everything he knows about women, he’s learned from watching porn. He tries to act up in front of his mates, saying he’s been mixed up with multiple girls from both his school and elsewhere. The reality is, he hasn’t had any success in the dating department. But admitting that would leave him humiliated and open to ridicule from his friends. So he goes on with the facade. He also talks down to the girls in his class, like the rest of his friends, even though he secretly wants to be friends with them.

Liam is 25 years old. He works at a department store in his neighbourhood. He’s attracted to one of the girls there, but she doesn’t pay much attention to him. She prefers to talk to the other guys at the store. Liam tries to get her attention by dressing up or speaking to her on break time, but she ignores him. Unable to understand why he’s being ignored in favor of other men, he begins to think there’s something wrong with him. When the girl inevitably reaches out to Liam for a work-related issue, he responds angrily, even though she has never even spoken to him in the few months they’ve both worked there.

Frank is 32 years old. He’s been working at the same job for most of his adult life. He’s only had one long-term relationship that lasted a little over two years. Beyond that, he’s only been with two other girls, but he wasn’t with them long enough for those to be considered relationships. He decides that he’s tired of being alone and goes to a live dating event. None of the girls he’s matched with shows any interest in going out with him. After four or five failed attempts, he inevitably gives up and focuses his energy on other things.

Jason is 38 years old. He works in a highly professional environment. His job demands that he give 100% every day. He knows not to mix business with his personal feelings. But he’s recently begun to form a bond with one of his female co-workers. They work late hours together, open up to one another about their daily lives, and have gotten used to each other’s presence. One night, after finishing work, he offers to take her home. He does this because he’s worried about her, but also because he’s hoping to spend some more time with her. A few days later, he’s invited into HR and is forced to take a workplace seminar after being accused of making an inappropriate and unwanted advance towards a colleague. Everyone at the office begins to treat Jason differently, and people keep their distance from him. He never speaks to his female colleague again, and eventually Jason is forced to resign.

Nico is 35 years old. He hasn’t been fortunate with work. Can’t find a workplace environment that feels right for him. After about a year or so, he begins to feel unmotivated or bored with the daily routine. Still, he does everything that’s asked of him and is always there when needed. However, the company he works for has recently gone through a new hiring cycle. Among them are mostly young, energetic college graduates or migrants. These people get half as much pay as Nico. Yet he sees them putting in twice as much effort, even staying behind after work, putting in labor for no compensation. Nico cannot compete. He doesn’t have the energy. He’s been doing this for years. Inevitably, a few weeks later, his employer informs him that he’s being let go.

George is 18 years old. He has great dreams for the future. He works hard and is an aspiring writer. As a member of his “constantly online” age group, George has a strong social conscience, and he’s an activist for multiple causes. He supports the switch to more eco-friendly forms of energy, the right of migrants to seek asylum in wealthier Western nations, and all women’s and LGBTQIA+ rights and causes. He calls out any wrong behaviour against marginalized social groups. George adds all of this to his Tinder dating profile. He gets zero matches. Months go by, and nothing changes. Even when he’s finally able to find a woman to go out with, she refuses to get into a relationship with him because “he’s not manly enough!” George begins to reevaluate his ideals.

Alex is 24 years old. After years of being unable to find a girlfriend, one of his former classmates decides to message him on Facebook. They meet up and, with her initiative, they decide to start going out. They spend their first night together. Again, Alex has been unable to find a girlfriend until now. He loses this girl as well, because she accuses him of “not knowing what he’s doing in bed.” It’ll be years before Alex finds another girl.

John is 39 years old. He’s always kept to himself. Always minded his own business. He’s never gotten a match on Tinder, despite being on the platform for years. He’s never been told any kind words by a woman. He’s never felt any type of affection from any woman. He hasn’t had any significant achievements in his professional career. But he goes on. He sees women at his workplace praising one another every day, while no one even notices he’s there. As he commutes to and from work, he tries to find reasons to keep doing this. Maybe a video game he’s excited about… Maybe a new show he’d like to see… But recently, the only thought that comes to his mind is that if he jumps off the nearest bridge, it might make his mother sad. And he doesn’t want to make her sad. What most people don’t know is that John is an extremely kind person.

Bruce is 35 years old. He doesn’t have a job. He hasn’t been able to hold on to one for a while, so he’s been forced to move back in with his parents. He spends most of his time either playing video games or on social media. Tries to numb reality. Although he doesn’t do much, Bruce is bombarded every day with messages and posts that accuse him and all people like him of being privileged. Of living life on “easy mode”. Of having life paved out for them. Of taking advantage of other people’s misery. Of being sexist, racist, ableist, intolerant, or agist. Of not considering other people’s struggles. That just by existing, they’re causing harm, and that the world would be better off without them. Bruce is hit by these types of messages day after day. After being unable to find a job, Bruce begins to take the content of those posts more seriously. He begins to question if he has a place in the world. And, after several months, Bruce decides to take his own life.

The boy next door (to you!)

Although some names have been altered, these are all REAL stories from REAL men. Some might say it’s deserved, others might argue that they’re still better off than, say, the starving children of Gaza or the sick children of Africa. And others might say that men are just feeling sorry for themselves, and they need to “pick themselves up by their bootstraps.”

Those are all fair arguments. Well, they’re arguments. However, the undeniable truth is that wherever you look, you will find a man suffering in silence. Because it’s “uncool” for them to admit they’re in emotional pain. And when so many men are made to feel that they’re useless or, even worse, responsible for all the evils of the world, eventually they’ll get fed up with it. At some point, they may stop taking it out on themselves and lash out at the community that’s making them feel like that instead.

It’s a dangerous game being played here by women (who will cry “rape” and take advantage of the laws that men -or simps- created for them if someone under six feet attempts to talk to them, but who openly prostitute themselves on websites like OnlyFans for that same guy and everyone else like him if it means financial profit) and unskilled migrants (who flock to nations and societies established by the hard work of white men, crying “racist” whenever things don’t go their way but continuing to disrespect, murder and steal from everyone around them as they did back home).

From the day they’re born, men in Western societies are being fed the narrative that they’re “wrong”, that they “need to listen”, that they “harass”, that they “take from others”, that they “need to be better”… Even if they themselves haven’t done anything! They live in a society that’s constantly watching them and that’s ready to judge them if they step out of bounds. At the same time, men continue to see members of other groups being praised for simply existing (a random girl can post an image on Instagram, and it gets 1K likes and 700 comments of “slay queen”).

They feel worthless, with nothing to strive for and no reason to get out of bed. There’s something important that most men of this generation are lacking. Motivation. The life has been entirely sucked out of them, and they’ve been hung out to dry. And because men are, by nature, competitive beings, they would never turn to one another for support in the same way that women do (even a comment like “yas king” by another man seems cringeworthy).

This could only go one of two ways. Either all men will become submissive, tame beasts, living only to be told what to do and to be used in sperm banks by women, or (and this would be the unfortunate outcome), they begin to rise, attempting to return society to its previous status. Which could only mean one thing. The rights that women and migrants fought so hard to gain for themselves could be put at risk. More lines could be drawn. More boundaries would be made. More walls would be raised. Can you imagine men, women, and people of colour segregated by nations?

It’s not a nice mental image to paint, but with all other social groups refusing to acknowledge the issues that men of all ages are currently facing and casting them aside, it seems as though we’re only drawing closer to it. Fingers crossed it doesn’t come to pass. But really, if you have a man in your life, or if you know a guy at work that nobody talks to, it might be worth checking in on them. It could be the line between life and death (or even worse!) for them, who knows?

(*This article was initially published on Medium.)