Η ζωή στην Αυστραλία

   

   Πολύς κόσμος, ειδικά όποτε επιστρέφω στην Αθήνα, μου λέει "καλά, πρέπει να είναι φοβερά εκεί στην Αυστραλία!" ή "για ποιό λόγο να θες να γυρίσεις στην Ελλάδα μωρέ; Τι να κάνεις εδώ;" Αυτό εδώ το κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλους εσάς! Για να έχετε κάτι να διαβάσετε την ώρα που θα χωνεύετε τη Χριστουγεννιάτικη γαλοπούλα και για να καταλάβετε γιατί κάποιοι από εμάς που είμαστε εδώ έχουμε απηυδήσει!

   Πολύ όμορφη χώρα η Αυστραλία, δεν αντιλέγω. Για καρτ-ποστάλ, ότι πρέπει! Φυσικές ομορφιές, τεράστια δάση, μοναδικά ζώα και έντομα, φοβερά τοπία... Νομίζω όμως ότι, ειδικά για ανθρώπους σαν κι εμάς, που έχουμε ζήσει και μεγαλώσει στην Ελλάδα (κι όχι τους ντόπιους "Ελληναράδες", που κοιμούνται απ'τις οχτώ για να σηκωθούν στις πέντε!) κάπου εκεί, τα ωραία σταματούν. Γιατί εδώ, η ζωή είναι αλλιώς! Ας ξεκινήσουμε με ένα απλό παράδειγμα...

   Χρονιάρες μέρες κιόλας, λες "να πιω κι ένα ποτηράκι παραπάνω", σωστά; Αμ δε! Το αλκοόλ πωλείται σε απαγορευτικές τιμές (κοντά 20 ευρώ για έξι κουτάκια Heineken, τα πιο "ανεβασμένα" ποτά τύπου ουίσκι και βότκα δεν αγγίζονται), ενώ για να βγεις και να πιείς είναι ακόμα πιο ακριβά. Αυτό το δεύτερο πάντως αν το επιχειρήσεις, θα πρέπει να φροντίσεις από νωρίς, καθώς τα καταστήματα εστίασης δεν έχουν δικαίωμα να πουλήσουν αλκοόλ μετά τη μια το πρωί (ή τα μεσάνυχτα, ανάλογα την περίσταση), με τα περισσότερα να κλείνουν εκείνη την ώρα και να αναγκάζουν τους πελάτες να αποχωρήσουν (πέρα από ορισμένα, στα οποία δεν θες να πας, πρώτον λόγω του συνωστισμού και δεύτερον λόγω της ποιότητας του κόσμου. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε!) Κι αν σκεφτείς "εντάξει μωρέ, θα πάρω καμιά μπύρα να αράξω σε κανένα παγκάκι", ξανασκέψου το! Η κατανάλωση αλκοόλ σε δημόσιο χώρο θεωρείται ποινικό αδίκημα και τιμωρείται με πρόστιμο.

   Τέλος πάντων, να το αφήσουμε το θέμα αλκόολ. Ωραίος καιρός (καλοκαίρι έχουμε εδώ), μήπως πάμε καμιά παραλία. Καλή ιδέα! Μέχρι τις 7-8 το βράδυ. Μετά, γεια σας! Οι παραλίες το βράδυ δεν είναι προσβάσιμες σε κανέναν και για κανέναν λόγο. Επίσης, το πρωί που θα πάτε και τσουρουφλίζει ο ήλιος, μην διανοηθείτε να βάλετε καμιά ομπρέλα! Ακόμα δεν θεωρείται παράνομο, αλλά την επίπληξη θα σας την κάνουν και στάνταρ κάποιος θα βρεθεί να σας "κράξει" στα social media. Η παραλία εδώ πέρα (ειδικά στο Σύδνεϋ όπου βρίσκομαι εγώ) θεωρείται ιερή και απολαμβάνεται από όλους εξίσου! Δηλαδή δεν μπορεί κάποιος να παίρνει παραπάνω χώρο από άλλους χωρίς επιπτώσεις.

   Α, και μην τυχόν σκεφτείτε να πετάξετε κανένα σκουπίδι κάτω στο πάτωμα! Όχι μόνο στην παραλία, γενικά. Η αστυνομία κάνει διαρκώς περιπολίες και όποιος βρεθεί να βρωμίζει το περιβάλλον τιμωρείται με ένα ωραίο προστιματάκι. Τι, είναι περίοδος διακοπών; Και τι μας νοιάζει εμάς; Επίσης να ξέρετε ότι υπάρχει και σύστημα ανώνυμης πληροφοριοδότησης της αστυνομίας (ή ρουφιανιάς για συντομία), οπότε μη νομίζετε ότι αν το πετάξετε το σκουπιδάκι και δεν σας δει κάποιος αστυνομικός θα τη γλυτώσετε. Όλοι οι γύρω σας σας παρακολουθούν και έχουν τα smartphones ετοιμοπόλεμα!

   Το ίδιο ισχύει φυσικά με το παράνομο παρκάρισμα ή το αγαπημένο σε εμάς τους Έλληνες, διπλοπαρκάρισμα. Στην Αυστραλία δεν υφίσταται. Σου παίρνουν τις πινακίδες, το αμάξι σου, σου κόβουν το δίπλωμα και σου επιβάλλουν και πρόστιμο με συνοπτικές διαδικασίες. Τι; Έψαχνες 45 λεπτά να παρκάρεις; Κι αυτούς τι τους νοιάζει; Υπάρχει διαθέσιμο ωραιότατο παρκινγκ για 10 ευρώ την ώρα σε κάθε περιοχή! Απλά δίνεις το κλειδάκι σου στον - καθόλου ύποπτο - Ινδό, Πακιστανό, Παλαιστίνιο ή ξέρω γω τι είναι το παιδί που είναι υπεύθυνος του χώρου και πας στη δουλειά σου!

   Τι άλλο; Α, ναι! Το τσιγαράκι, που μας αρέσει κιόλας στην Ελλάδα, εδώ το'χουν ξεχάσει! Ένα πακέτο τσιγάρα Marlboro τώρα που κοίταξα έτσι πρόχειρα κάνει γύρω στα 35 ευρώ. Πρόσφατα, η κυβέρνηση κήρυξε πόλεμο και κατά των ηλεκτρονικών τσιγάρων, τα οποία πλέον θεωρούνται παράνομα και πωλούνται μόνο για φαρμακευτικούς λόγους. Να σκεφτείτε ότι εγώ δεν καπνίζω, κι όμως μου'χει λείψει η μυρωδιά του!

   Ούτε να βάζετε μουσικές δυνατά και να φωνάζετε! Εντάξει, μην υπερβάλουμε, σε κοινωνικούς χώρους μια χαρά επιτρέπονται οι συναθροίσεις, ή ακόμα και σπίτι σου βρε αδερφέ αν θέλεις να φωνάξεις πέντε-δέκα άτομα να τα πείτε (καλή τύχη να τους βρεις!), δεν θα σου πει κανένας τίποτα. Μέχρι τις δέκα, άντε έντεκα το βράδυ. Μετά, μπορείς να περιμένεις επισκέψεις από τα μέλη του γειτονικού αστυνομικού τμήματος για επιβολή προστίμου λόγω διατάραξης κοινής ησυχίας. (Όχι ότι κάθεται κανείς σε ξένο σπίτι μέχρι εκείνη την ώρα. Οι Αυστραλοί έχουν εκπαιδευτεί να διαλύονται ησύχως πολύ πριν από τότε. Οι περισσότεροι ξυπνούν από τις πέντε το πρωί για να γυμναστούν, οπότε το να μείνουν ξύπνιοι μέχρι τις έντεκα το βράδυ θεωρείται από εκείνους χάσιμο χρόνου. Και γενικότερα οι Αυστραλοί δεν είναι και οι πιο κοινωνικοί άνθρωποι του κόσμου.)

   Χαρακτηριστικό παράδειγμα των όσων ανέφερα, ανήμερα των Χριστουγέννων περίπου 16.000 άτομα κυρίως νεαρής ηλικίας ή τουρίστες, μην έχοντας τι άλλο να κάνουν, γέμισαν μια τοπική παραλία. Τα μέλη της τοπικής αυτοδιοίκησης τους ψάχνουν έναν-έναν για να τους επιβάλλουν πρόστιμα για κατανάλωση αλκοόλ σε δημόσιο χώρο και μη περισυλλογή απορριμάτων. Το θέμα αναμεταδόθηκε από όλα τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης της χώρας, που χαρακτήρισαν απαράδεκτη την συμπεριφορά τους. Σύμφωνα με επίσημες δηλώσεις μελών της αστυνομίας, υπάρχουν στοιχεία για το ποιοι έκαναν τις παραβάσεις αυτές και θα επιβληθούν οι ανάλογες κυρώσεις σύντομα. Φιλικό περιβάλλον προς τους επισκέπτες, δεν μπορείς να πεις! Τουλάχιστον δεν μπορούν να τους προσάψουν και διατάραξη κοινής ησυχίας καθώς τα παιδιά το διέλυσαν το πάρτι γύρω στις οχτώ με εννιά το βράδυ. Πάλι καλά...

   Εντάξει βρε αδερφέ, λες, θα πάω να γνωρίσω δυό-τρία άτομα να πω καμία μ****ία να περάσει η ώρα! Ναι, πήγαινε. Πρόσεξε όμως τι θα πεις. Οτιδήποτε θεωρηθεί ρατσιστικό, σεξιστικό, ή με οποιοδήποτε τρόπο υποτιμητικό προς τρίτο άτομο (ακόμα κι αν δεν αφορά το άτομο στο οποίο μιλάς) μπορεί να έχει συνέπειες. Από απλό πρόστιμο, μέχρι απώλεια εργασίας, κοινωνικό αποκλεισμό και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.

   Και μιας και μιλάμε για κουβέντες, αν βρεθείς στην Αυστραλία, προς Θεού, μην κάνεις αναρτήσεις στα σόσιαλ μίντια! Και σβήσε όσες έχεις κάνει από το 1998 μέχρι σήμερα! Είχες MySpace; Σβησ'το και αυτό! Γιατί να ξέρεις υπάρχουν εταιρείες πλέον και άνθρωποι που πληρώνονται για να αναζητούν το διαδικτυακό ιστορικό ενός ατόμου (προσεχώς και στην Ελλάδα αυτό), ενώ στο πλαίσιο της νέας νομοθεσίας της αυστραλιανής κυβέρνησης κατά της "ρητορικής μίσους", θα μπορούν να συλλαμβάνονται και να απελαύνονται άμεσα άνθρωποι που κάνουν αναρτήσεις οι οποίες θεωρείται ότι υποκινούν τη βία. Τι; Μπήκε Μουσουλμάνος στο σπίτι σου και πήγε να σε σφάξει; Κατ'αρχάς να ξέρεις στην Αυστραλία δεν κάνουμε κοινωνικούς διαχωρισμούς, εκτός κι αν πρόκειται για λευκούς που ζητούν μείωση της μαζικής μετανάστευσης, τους οποίους χαρακτηρίζουμε με τον όρο "νεοναζιστές". Αυτούς τους απελαύνουμε κιόλας! Δεύτερον, αν σου συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο κι επιζήσεις, μην το αναφέρεις στα σόσιαλ μίντια...

   Ντάξει, μη λέμε ότι θέλουμε όμως, έχει και τα καλά της η Αυστραλία! Αρχικά παρέχει επιδόματα σε όλους, και ειδικότερα σε άπορους μετανάστες από χώρες του τρίτου κόσμου, στους οποίους προσφέρει όλα τα εφόδια ώστε να χτίσουν τη ζωή τους. Επιδόματα, σεμινάρια επιδοτούμενα από το κράτος, δημόσια στέγαση, μείωση στα ιατρικά έξοδα, ακόμα και για τη διασκέδασή τους φροντίζει (εκπτώσεις για σινεμά κλπ). Κι όλα αυτά χάρη στους πανέξυπνους νόμους της κυβέρνησης που επιβάλλουν τεράστιους φόρους στη μεσαία βαθμίδα των μισθωτών και τους κάνουν το βίο... αβίωτο (μέχρι και το 1/3 ενός μισθού μπορεί να κρατηθεί για φόρους προς το κράτος). Μάλλον γι'αυτό έρχεται τόσος κόσμος κάθε χρόνο εδώ πέρα. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του κράτους, ένας μέσος όρος 500.000 ατόμων εισέρχεται κάθε χρόνο στα αστικά κέντρα της Αυστραλίας. Για να μείνουν, όχι για διακοπές. (Μεταξύ μας, αυτό έχει δημιουργήσει αφόρητες πιέσεις στο στεγαστικό σύστημα της χώρας, το εργασιακό, αλλά και τον πληθωρισμό, αλλά αυτό δεν το λέμε προς τα έξω.) Η κυβέρνησή μας τα κάνει όλα σωστά!

   Τι; Αν τους ελέγχουν πριν μπουν στη χώρα; Εμείς έχουμε πλήρη εμπιστοσύνη στην κυβέρνησή μας! Τώρα αν πέρσι δύο Λιβανέζοι έφυγαν από μια γειτονιά του Σύδνεϋ για τη Βηρυττό, σκοτώθηκαν, και θάφτηκαν εκεί με τιμές ηρώων από τη Χεζμπολάχ, ή αν πριν κανα δυο βδομάδες ένας οπαδός του ISIS πήρε εκεί πέρα ένα τουφεκάκι, βγήκε στην πιο γνωστή παραλία της χώρας κι εκτελούσε όποιον έβρισκε μπροστά του επί δέκα λεπτά, αυτά είναι δύο εντελώς τυχαία και ασύνδετα γεγονότα! Και φυσικά εννοείται δεν υπάρχει κανένα ιστορικό Ισλαμιστικής τρομοκρατίας στην Αυστραλία. Μη λέτε τέτοια πράγματα!

   Και να ξέρετε εμπιστευόμαστε απόλυτα τα εγκυρότατα μέσα ενημέρωσης που έχουμε εδώ στην Αυστραλία! Άλλωστε κι εγώ δηλώνω περήφανα πρώην στέλεχός τους. Εκεί μέσα ανδρώθηκα κι έμαθα τις ιστορίες που αξίζει να λέμε στο Αυστραλιανό κοινό και ποιές οφείλουμε να παραλείπουμε (ότι έργο του δημοσιογράφου δηλαδή είναι πλέον και να... αποκρύπτει ειδήσεις!). Ότι ο πραγματικός τους φόβος πηγάζει από την κυριαρχία του Τραμπισμού, του Τεϊτισμού, του Πουτινισμού ή του οποιουδήποτε άλλου επιτυχημένου λευκού άνδρα που δεν συντάσσεται απόλυτα με το ότι κηρύττουν ως ορθό οι τάσεις του φεμινισμού και της πολιτικής ορθότητας. Ο μοναδικός κίνδυνος για κάθε άνθρωπο πηγάζει από τις τάσεις επιβολής και κυριαρχίας των λευκών ανδρών πάνω στους άλλους. Αυτός είναι ο κίνδυνος που οφείλουμε σαν κοινωνία να καταπολεμήσουμε. Τι είπατε; Υπάρχει και ο κίνδυνος των τρομοκρατών της μέσης ανατολής που αφήσαμε να μπει στη χώρα; Αυτά τα λέει μόνο ο Τραμπ! Η κυβέρνηση μας, που βοηθάει τους καημένους τους εμπλεκόμενους στον πόλεμο της Γάζας και τους φέρνει εδώ στα μέρη μας (ας είναι και μέλη της Χαμάς, τι πειράζει;) λέει ότι δεν υφίσταται ζήτημα τρομοκρατίας, πέρα φυσικά από τους λευκούς νεοναζί που απειλούν να διαλύσουν την υπερπολίτιμη κοινωνική μας συνοχή.

   Να σκεφθείτε ότι πέρσι στην Αυστραλία έχασαν τις ζωές τους περίπου 30 γυναίκες από κρούσματα οικογενειακής βίας. Φυσικά οι θύτες ήταν όλοι άνδρες! Αλλά η τρομερή μας κυβέρνηση δεν έμεινε με δεμένα τα χέρια! Εκατομμύρια δολάρια σε κονδύλια επενδύθηκαν για την προστασία των γυναικών από αυτά τα κτήνη. Πλέον η γυναίκα νιώθει μια παραπάνω προστασία στη χώρα, αφού αν θεωρήσει ότι την κοιτάζει περίεργα ένας άνδρας μπορεί να τον βγάλει μια φωτογραφία και να τον καταγγείλει στις αρχές. Αλλά και τα καταστήματα διασκέδασης έχουν λάβει τα μέτρα τους, αφού σε αρκετά από αυτά, αν κάποια κοπέλα πει σε έναν υπεύθυνο ασφαλείας ότι κάποιος άνδρας την έκανε να αισθανθεί άβολα, τον απομακρύνουν άμεσα χωρίς πολλά-πολλά και χωρίς φυσικά να του δώσουν το περιθώριο να βρει κάποια άθλια δικαιολογία (και φυσικά κάτι θα βρει αφού όλοι οι άνδρες είναι γουρούνια!) Βέβαια όλα αυτά και πολλά παραπάνω οδηγούν κάθε χρόνο σχεδόν 3.000 άνδρες σε όλη την Αυστραλία προς την αυτοκτονία, αλλά αυτό δεν γεγονός θεωρείται άξιο συζήτησης εδώ. Λιγότερα γουρούνια, λιγότεροι λευκοί νεοναζιστές, ξέρετε τώρα. Να μιλήσουμε γενικά για τις τάσεις αυτοκτοκίας στη χώρα, π.χ. των γυναικών, των νέων μητέρων, ή των νέων μεταναστών από χώρες της Αφρικής ή της Νότιοανατολικής Ασίας, τότε ναι, υπάρχει πρόβλημα. Αλλά για τον λευκό άνδρα δεν υφίσταται. Τι; Πτώση γεννητικότητας; Μα πού ζείτε; Πλέον υπάρχουν τράπεζες σπέρματος και μπορούν μια χαρά δύο τρανς γυναίκες να μεγαλώσουν σε ένα φυσιολογικό περιβάλλον το δικό τους παιδί.

   Και οι επιχειρήσεις όμως κάνουν το δικό τους κομμάτι για την ενίσχυση της πολυπολιτισμικότητας στην Αυστραλία! Λιγότεροι λευκοί άνδρες, ειδικά σε υψηλά ιστάμενες θέσεις, αλλά και στα χαμηλότερα κλιμάκια, ώστε να υπάρχει μεγαλύτερη ποικιλότητα, μεγαλύτερη παρουσία ανθρώπων από διαφορετικές φυλές ή διαφορετικά φύλα (τι; τα φύλα είναι δύο; μην ξαναπείτε τέτοιο πράγμα σε αυτά τα μέρη!) και η κάθε εταιρεία να χαίρει της εκτίμησης της κοινότητάς μας. Άσχετο αν κανένας πλέον δεν μιλάει σωστά αγγλικά και σου παίρνει τρεις ώρες να συννεννοηθείς σε όποιο κατάστημα και να πας. Αυτό είναι δικό σου θέμα και είσαι και ρατσιστής που το σκέφτηκες! (Επίσης, το αν οι θέσεις αυτές καλύπτονται πλέον με αυστηρό κριτήριο τις ικανότητες των ανθρώπων ή αν παρατηρούνται κρούσματα ρατσισμού κατά των λευκών ανδρών όπως συμβαίνει εδώ και μια δεκαετία στις ΗΠΑ λόγω πολιτικής ορθότητας, αυτό είναι κάτι που δεν θα το μάθουμε ποτέ, γιατί κανείς δεν θα τολμήσει να το ρωτήσει ποτέ.)

   Η ζωή στην Αυστραλία, όπως καταλαβαίνετε, είναι ρόδινη. Ούτε ζούμε υπό τον φόβο κανενός, ούτε τη ζωή μας βαριόμαστε, ούτε στην καθημερινή μας επικοινωνία δυσκολευόμαστε, ούτε περιμένουμε πως και πως πότε θα έρθει η άδειά μας να σηκωθούμε να φύγουμε μπας και θυμηθούμε τι θα πει ζωή. Αυτά τα λένε οι κακεντρεχείς! Και μην ακούσω τίποτα για φασισμούς και ιστορίες, έτσι; Εμείς την κυβέρνηση μας, που σύντομα θα μας χτυπάει την πόρτα να δει αν τυχόν έχουμε γράψει καμιά αταξία στο ιντερνέτ ώστε να μας κατασχέσει τις συσκευές μας για να μας βάλει στον ίσιο δρόμο, την λατρεύουμε!

   Άντε και καλές διακοπές παιδιά! (Γιατί το "Καλά Χριστούγεννα" θεωρείται πολιτικά μη ορθό και το κόβω κι αυτό σε λίγο καιρό να τιμωρείται με πρόστιμο...)

   

    

Ολυμπιακός: Το πρώτο... αίμα ήταν κρύο!

    

   Ο Ολυμπιακός κατάφερε στην παγωμένη Αστάνα να βρεί την πρώτη του νίκη ύστερα από έξι αγωνιστικές στο φετινό Τσάμπιονς Λιγκ, νικώντας την Καϊράτ Αλμάτυ με 0-1 χάρη σε τέρμα του Ζέλσον Μαρτίνς, ωστόσο οι παθογένειες της ομάδας του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ δεν αφήνουν μεγάλη αισιοδοξία για διεκδίκηση της πρόκρισης στην επόμενη φάση.

   Η θερμοκρασία στην Αστάνα, την πρωτεύουσα του Καζακστάν, το βράδυ της Τρίτης, 9 Νοεμβρίου 2025, έφτανε τους -21 βαθμούς Κελσίου. Κάπου τόσο πρέπει να ήταν και η θερμοκρασία του αίματος στις φλέβες του Ζέλσον Μαρτίνς στη φάση του 73ου λεπτού ανάμεσα στην (τυπικά γηπεδούχο) Καϊράτ Αλμάτυ και τον Ολυμπιακό. Οι Πειραιώτες αναζητούσαν απεγνωσμένα ένα γκολ το οποίο όχι μόνο θα τους έβαζε μπροστά στο σκορ, αλλά θα τους κρατούσε και ζωντανούς στη διοργάνωση. Σαν τον ναυαγό που ψάχνει οξυγόνο.

   Οι "ερυθρόλευκοι" ήξεραν πως σοβαρό κίνδυνο από αυτήν την ομάδα δεν θα αντιμετώπιζαν. Αλλά είχαν βρεί κακό μπελά με τον τερματοφύλακά τους, τον 22χρονο Καζάκο Τεμιρλάν Αναρμπέκοβ. Έναν νεαρό που κάνει εμφανίσεις καριέρας στο Τσάμπιονς Λιγκ, γνωρίζοντας πως αυτές μπορούν να αποτελέσουν σκαλοπάτι για το επόμενο βήμα της καριέρας του. Και το ματς με τους Πειραιώτες ήταν άλλη μια παράσταση προς κάθε... ενδιαφερόμενο.

   Η μια φάση διαδεχόταν την άλλη για τοον Ολυμπιακό. Ύστερα από ένα ακόμη "πεταμένο" ημίχρονο (θέμα στο οποίο θα αναφερθούμε παρακάτω), το άγχος άρχισε σιγά-σιγά να κάνει την εμφάνισή του. Ακόμη και ο... πολύς Αγιούμπ Ελ Κααμπί είχε σιγήσει.

  Όλα αυτά μέχρι το 73ο λεπτό, όταν ο Ζέλσον Μάρτινς, ο οποίος πρόσθεσε ακόμη μια φλύαρη εμφάνιση στο ενεργητικό του, εκμεταλλεύτηκε μια υπέροχη κάθετη πάσα του Μεχντί Ταρέμι, μπήκε στην περιοχή από αριστερά και χάρη στην εμπειρία του, πέρασε την μπάλα από την αριστερή γωνία του Αναρμπέκοβ, ο οποίος αφελώς περίμενε παράλληλη σέντρα από τον Πορτογάλο. 

Συνέχεια με στρες και τάσεις αυτοχειρίας!

   Θα περίμενε κανείς ότι το γκολ αυτό θα έλυνε τα πόδια των παικτών του Μεντιλίμπαρ, ωστόσο η συνέχεια ήταν ανάλογη, ίσως και χειρότερη θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος. Οι Πειραιώτες πίεσαν άμεσα για δεύτερο τέρμα, ήθελαν να τελειώσουν το παιχνίδι (ίσως να βελτιώσουν και τον συντελεστή τερμάτων τους, όλα παίζουν ρόλο στο Τσάμπιονς Λιγκ πλέον) αλλά πότε ο Καζάκος κέρβερος, πότε τα δοκάρια, πότε το ίδιο το άγχος, δεν τους άφηναν να βρουν τον στόχο.

   Το αποτέλεσμα ήταν, σε κάθε κατεβασιά της Καϊράτ να επικρατεί πανικός μπροστά στην εστία του Κωνσταντίνου Τζολάκη (που γενικά πάντως πέρασε ένα ήσυχο βράδυ) και τους αμυντικούς του Ολυμπιακού να δίνουν την εντύπωση ότι προσπαθούν να το... φάνε μόνοι τους!

   Λες και δεν υπήρχε ψυχολογική προετοιμασία για το παιχνίδι. Για όσους έχουν παρακολουθήσει τα ματς του Ολυμπιακού στη φετινή διοργάνωση, δινόταν η εντύπωση πως το 0-1 ήταν εύθραυστο, ότι δεν ήταν αρκετό και πως μπορούσε πολύ εύκολα ο αντίπαλος, με μια-δυο ορθολογικές κινήσεις, να βρει την ισοφάριση.

Ολυμπιακός εναντίον... Ολυμπιακού!

   Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει από την αρχή της περιόδου και όχι μόνο στο Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά στα περισσότερα μεγάλα ματς που έχει δώσει η ομάδα του Μεντιλίμπαρ φέτος. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Το στραβοπάτημα του Ορτέγκα και την γκάφα ολκής του Μπιανκόν στην Τούμπα; Τον αφελέστατο τρόπο με τον οποίο ήρθε η ισοφάριση από την Αϊντχόφεν; Το "πολύ κουρασμένο φίλε" του Ροντινέι που άφηνε τον Ρέτσο έρμαιο στις ορέξεις των Βινίσιους και Εμπαπέ;

   Ο μεγαλύτερος εχθρός του Ολυμπιακού φέτος δεν είναι ούτε ο ΠΑΟΚ, ούτε η Αϊντχόφεν, ούτε η Λεβερκούζεν, ούτε καν η Ρεάλ! Ο ίδιος ο Ολυμπιακός είναι! Όταν οι παίκτες του είναι τόσο επιρρεπείς στα λάθη, όταν δεν καλύπτουν ο ένας τον άλλον, όταν παίζουν παίκτες που δεν πρέπει να παίζουν ή όταν κάποιοι προτιμούν την ντρίμπλα από την πάσα, λογικό είναι μετά να... τραβάνε τα μαλλιά τους και να μιλούν για χαμένες ευκαιρίες.

   Η νίκη επί της Καϊράτ αλλά και το πρόγραμμα των τελευταίων δύο αγωνιστικών του Τσάμπιονς Λιγκ δίνουν κάποιες ελπίδες πρόκρισης στον Ολυμπιακό, αλλά για να λέμε και του στραβού το δίκιο, βάσει εικόνας και βάσει γενικότερης έως τώρα παρουσίας, δεν το αξίζουν. Δηλαδή δεν είναι ότι θα λείψουν από τη διοργάνωση αν αποκλειστούν νωρίς, όπως π.χ. η Βιγιαρεάλ, η Μπενφίκα, η Αθλέτικ Μπιλμπάο ή η Άιντραχτ Φρανκφούρτης, που είναι και αυτές στις τελευταίες θέσεις.

Στο ίδιο έργο θεατές

   Και το χειρότερο είναι πως δεν φαίνεται να βελτιώνεται καθόλου η κατάσταση. Δηλαδή αυτά τα λάθη που γίνονταν πριν δύο ή και τρεις μήνες εξακολουθούν να συμβαίνουν. Λίγοι παίκτες μέσα στην ομάδα δίνουν αυτή την αίσθηση της σταθερότητας και της σοβαρότητας. Πιρόλα, Έζε, Ελ Καμπί. Εκεί τελειώνει η θλιβερή αυτή λίστα. Ακόμη και ο ίδιος ο προπονητής δεν δίνει καμία αίσθηση ότι μαθαίνει κι εκείνος τους παίκτες του ή ότι ξέρει ποιούς να χρησιμοποιεί ανάλογα την περίσταση.

   Για παράδειγμα, οι Τσικίνιο και Ποντένσε προέρχονταν από τραυματισμούς και δεν ήταν σε θέση να προσφέρουν. Ο Μεντιλίμπαρ όμως έκρινε σωστό να τους δώσει φανέλα βασικού στην Αστάνα, αφήνοντας στον πάγκο τους Στρεφέτσα (που έχει ανέβει ψυχολογικά τον τελευταίο καιρό) και Ταρέμι. Το αποτέλεσμα; Ο Ελ Καμπί κι ο Μαρτίνς να παλεύουν μόνοι τους μπροστά και οι φάσεις να έρχονται με το σταγονόμετρο.

   Για ακόμη μια φορά, ο Ολυμπιακός τη φετινή σεζόν αφήνει το πρώτο ημίχρονο να περάσει ανεκμετάλλευτο. Πιο συγκεκριμένα, στα 20 παιχνίδια που έχει δώσει έως τώρα, η ομάδα του Μεντιλίμπαρ έχει σκοράρει στο πρώτο ημίχρονο 17 φορές (αν αφαιρεθούν οι αγώνες Κυπέλλου απέναντι σε ομάδες τύπου Ελλάς Σύρου ο αριθμός αυτός μειώνεται αυτομάτως στα δέκα). Το δεύτερο ημίχρονο δείχνει να... βολεύει περισσότερο τους "ερυθρόλευκους" φέτος, καθώς σε εκείνη την περίοδο έχουν πετύχει 27 τέρματα, αριθμός αισθητά μεγαλύτερος.

   Οι αριθμοί αυτοί κάτι "μαρτυρούν". Αφενός μεν, δείχνουν ότι ο Ολυμπιακός φέτος διαθέτει την ποιότητα στο ρόστερ του ώστε να έρχονται παίκτες από τον πάγκο και να αλλάζουν την ροή ενός αγώνα. Αφετέρου δε, δείχνουν πως, τις περισσότερες φορές, οι επιλογές του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ είναι λανθασμένες. Και ο Βάσκος, που είναι γνωστός για την σταθερότητα στις επιλογές του, πολύ σπάνια θα το παραδεχθεί αυτό το λάθος. Τα παραδείγματα είναι αρκετά.

Οι εμμονές του Μεντιλίμπαρ που πληγώνουν τον Ολυμπιακό

   Ένα κλασσικό παράδειγμα είναι η επιμονή στου στο ίδιο σύστημα, ανεξαρτήτος αντιπάλου. Κι ας κάνει κακό αυτό στην ομάδα. Αυτό ξέρει, αυτό παίζει. Τρία χαφ; Πού ακούστηκε αυτό; Τρεις στην άμυνα; Ούτε καν!

   Ένα ακόμη παράδειγμα είναι η διατήρηση ορισμένων παικτών στην αρχική ενδεκάδα κι ας μην το αξίζουν βάσει απόδοσης. Π.χ. και οι τυφλοί βλέπουν ότι ο Κοστίνια σε αυτή τη χρονική περίοδο είναι σε καλύτερη φάση από τον Ροντινέι. Ο Βραζιλιάνος βασικός. Ή ότι ο Στρεφέτσα μπορεί χτες όπως είπαμε παραπάνω να ήταν σε καλύτερη κατάσταση από τον Ποντένσε για το ματς με την Καϊράτ. Ο Μεντιλίμπαρ επιλέγει Ποντένσε. Ή ότι αν παίζεις με κλειστές άμυνες είναι πιο ορθολογική επιλογή να πας με δίδυμο Ταρέμι-Ελ Καμπι και να αφήσεις τον λιγότερο τεχνίτη Τσικίνιο στον πάγκο. Τσικίνιο βασικός.

   Όλα αυτά κάνουν κακό και στην ομοιογένεια της ομάδας γιατί μπορεί κάποιοι παίκτες να βλέπουν ότι οι κόποι τους δεν ανταμείβονται ή ότι κάποιοι άλλοι παίρνουν "αβάντες" από τον προπονητή.

   Για όλους αυτούς τους λόγους που αναφέραμε, η νίκη του Ολυμπιακού (πρώτη εκτός έδρας στο Τσάμπιονς Λιγκ μετά από δέκα χρόνια) θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με ιδιαίτερη επιφύλαξη από τους φιλάθλους της ομάδας. Το ματς με την Λεβερκούζεν αντιμετωπίζεται από τον τύπο ως "ο αγώνας της χρονιάς" αλλά με αμυντικούς που τρέμει το φιλοκάρδι τους όταν έρχεται ο αντίπαλος προς την περιοχή, με επιθετικούς που θέλουν 20 ευκαιρίες για ένα γκολ και με προπονητή που παίζει το ίδιο προβλέψιμο σύστημα σε κάθε ματς (όσα φάμε κι όσα βάλουμε), δεν υπάρχει λόγος για άγχος. 

   Ο Ολυμπιακός έχει αποχαιρετήσει για φέτος το Τσαμπιονς Λιγκ "με το κεφάλι ψηλά" και είκοσι γκολ καβάτζα! Και του χρόνου παιδιά!