Έβαλα που λέτε το ξυπνητήρι χτες για τις έξι και μισί το πρωί για να ξυπνήσω να δω τον Ολυμπιακό να τα πάιζει όλα για όλα με τη Μίλαν. "Καλά τα πάμε", λέω, "ίσως και να μπορέσουμε κάτι να πάρουμε, έιναι και οι άλλοι χάλια, με προπονητή τώρα τον Γκατούζο που ακόμα κι από τον ΟΦΗ κλωτσηδών τον έδιωξαν". Υπήρχαν δηλαδή περιθώρια για έστω ένα θετικό αποτέλεσμα.
Ντάξει, όχι για την πρόκριση, γιατί αντικειμενικά η Μίλαν έπαιζε για τρία αποτελέσματα: νίκη δική της, ισοπαλία, ή στη χειρότερη ήττα με ένα γκολ (ακόμη και το 4-2 όμως, όπως άκουσα κατά τη διάρκεια της περιγραφής, εναντίον μας θα ήταν, άρα ουσιαστικά με δύο γκολ το καθάριζε). Οπότε λες "όσο χάλια και να'ναι, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, δύσκολο να το πετύχεις αυτό". Απλά να δούμε το ματς και να πάρουμε μια νίκη απέναντί σ'ένα σύλλογο που έχει κατακτήσει 7 Πρωταθλητριών. Αυτό από μόνο του δεν το λες και λίγο!
Και ξεκινάει το ματς. Χωρίς να συμπληρωθεί καν το λεπτό βγάζουμε φάση, βλέπεις, ο τερματοφύλακάς τους ασταθής. Στη συνέχεια πάνε αυτοί να ισορροπήσουν αλλά το κρατάμε εμείς εκεί ακριβώς που το θέλουμε. Με σωστές τοποθετήσεις, με ανεβάσματα από τα πλάγια, χωρίς φθηνά πουλήματα τις μπάλας (κάτι που γινόταν πολύ συχνά παλιότερα), με κινήσεις από παίκτες προς τον κενό χώρο... Όλα δηλαδή τα δείγματα γραφής μιας ομάδας η οποία προπονείται σωστά.
Το γκολ δεν ερχέται παρά τις όποιες μικροευκαιρίες (είπαμε, με ιταλική ομάδα παίζαμε, αν δε ξέρανε να δέσουνε και την άμυνά τους ας το κλείνανε το μαγαζί!) και ξαφνικά, γύρω από το 30ό λεπτό και μετά η Μίλαν αρχίζει να δείχνει γιατί είναι η... Μίλαν! Από το πουθενά βγάζει φάσεις επικύνδυνες, κάθε μια εκ των οποίων θα μπορούσε να είναι απειλή για τον τερματοφύλακα του Ολυμπιακού, ο οποίος όμως στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και δεν επέτρεψε να παραβιαστεί η εστία του σε αυτές τις δύσκολες στιγμές. Άλλωστε και οι τερματοφύλακες παίζουν μπάλα και γι'αυτό πληρώνονται, για να "ξελασπώνουν" την ομάδα όταν οι αμυντικοί τα βρίσκουν "σκούρα".
Το ημίχρονο λήγει με ένα σκαστό φάουλ από μακρινή απόσταση του μαέστρου Φορτούνη (πώς γίνεται να παίζει ακόμα στον Ολυμπιακό αυτός;;;) το οποίο διώχνει δύσκολα ο Ρέινα. Το δεύτερο ξεκινά με έναν Ολυμπιακό που κανέις δεν έχει ξαναδεί.
Και δεν το λέω από την άποψη του ότι "κατατρόπωσε την αντίπαλό του" και τέτοια. Όχι. Εμείς που παρακολουθούμε τον Ολυμπιακό από την αρχή της πορείας του στο Τσάμπιονς Λιγκ έχουμε συνηθίσει το Θρύλο σε μια ορισμένη συμπεριφορά την οποία δεν επέδειξε απόψε, γεγονός που μας κάνει να ελπίζουμε για ένα καλύτερο αύριο.
Δέχτηκε φάσεις από τη Μίλαν. Σίγουρα. Φάνηκε απόλυτα συμβιβασμένος με την ιδέα του ότι δεν γίνεται να μη δεχτεί φάσεις, άλλωστε ποδόσφαιρο είναι. Αλλά ήξερε τι ζητούσε μέσα στο γήπεδο και πως να το ζητήσει, ακόμη και το πότε. Τα γκολ ήρθαν σε καίρια σημεία, την ώρα που η Μίλαν άρχιζε να "βολεύεται" με το σκορ και τα χρονικά περιθώρια είχαν αρχίσει να στενέυουν. Ακόμη και η μείωση του σκορ από πλευράς φιλοξενούμενων ήρθε σε μια στιγμή που όπως ήταν η ομάδα απόψε, την έβλεπες, δεν υπήρχε περίπτωση να μην έβαζε και τρίτο.
Μπορεί να φταίει το ότι πέσαμε με τη Μίλαν. Αυτή τη στιγμή, είναι ο ιδανικός αντίπαλος να πετύχεις κάτι τέτοιο. Για όσους με γνωρίζουν προσωπικά, ξέρουν ότι έχω μια ιδιαίτερη "αδυναμία" προς τους "ροσονέρι" και θλίβομαι να βλέπω σε τέτοιο σημείο την ομάδα στην οποία μεγαλούργησαν ο Κακά, ο Σεβτσένκο, ο Πίρλο και τόσοι άλλοι. Πρέπει επιτέλους κι αυτοί, όπως και η Ίντερ, να συνέλθουν, να κάνουν σωστές επενδύσεις και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στο Τσάμπιονς Λίγκ.
Αλλά είδαμε έναν άλλο Ολυμπιακό απόψε. Πιο μετρημένο στις κινήσεις του, λιγότερο ενθουσιώδη και παθιασμένο και περισσότερο λογικό, πολύ πιο ομαδικό και με τεράστια αντοχή (δεν σταμάτησαν να πιέζουν, ειλικρινά), μια ομάδα χωρίς βεντετισμούς (αν και ο Φετφατζίδης θα μπορούσε να είχε επιλέξει την πάσα αντί να εκβιάσει το σουτ σε δύο περιπτώσεις στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου), στην οποία ο ένας παίζει για τον άλλον. Θα σταθώ όμως στη λογική, αφού το να παίζεις με μυαλό και να μην παρασύρεσαι είναι μια πολύ μεγάλη υπόθεση για αυτό το επίπεδο.
Ακόμη και σε ματσάρες όπως με Λεβερκούζεν ή με Μπενφίκα (από τις μεγαλύτερες σε έκταση και αξία που έχει επιτύχει η ομάδα στην Ευρώπη) δεν έχει επιδείξει η ομάδα τέτοια οξυδέρκεια, τέτοια επιμονή αλλά και υπομονή και τόσο καλή φυσική κατάσταση. Ήταν πραγματικά πολύ σημαντικό αυτό που πέτυχε απόψε (δεδομένου του αντιπάλου αλλά και των ειδικών συνθηκών), όμως πιο σημαντικός θεωρώ ότι ήταν ο τρόπος με τον οποίο το πέτυχε. Έτσι πλέον θα ανέβει και η αυτοπεποίθηση της ομάδας.
Αρκετοί λένε πως η συγκεκριμένη πρόκριση δεν είναι κάτι το σημαντικό, πως "ε, και τι μ'αυτό; λες και δεν έχετε ξαναπάει στους 32...". Κι έχουν ένα δίκιο. Αλλά δεν είναι το ίδιο να προκρίνεσαι από έναν όμιλο με αντιπάλους τύπου Μπάτε και Βίντι (τυχαία ονόματα) σε σχέση με το να βγαίνεις αλώβητος από έναν όμιλο κόντρα σε Μπέτις και Μίλαν, αφού αγώνες κόντρα σε τέτοιους αντιπάλους απαιτούν το 100 τοις εκατό από μια ομάδα και της ανεβάζουν το επίπεδο. Ο Ολυμπιακός συνήθως πήγαινε στους "32" ή άντε μέχρι τους "16" κι έτρωγε τα μούτρα του. Μετά από αυτό που πέτυχαν απόψε οι παίκτες του Μάρτινς όμως, ποιόν έχουνε να φοβηθούνε;;;
Μιλώντας για Μάρτινς, του αξίζει το 200 τοις εκατό αυτής της επιτυχίας. Η δουλειά του φαινόταν από το καλοκαίρι κιόλας όταν η ομάδα έχανε σε όλα τα φιλικά και γινόταν περίγελος κι εκείνος απλά συνέχιζε τις δοκιμές του χωρίς να ιδρώνει τ'αυτάκι του. Ήρθε η ώρα των προκριματικών κι εκεί έδειξε τι μπορεί να κάνει. Τον βοήθησε βέβαια και η διοίκηση, ότι ήθελε το είχε, αλλά με αυτά που έχει κάνει παίζει να'ναι ο μοναδικός πρπονητής στην ιστορία του Ολυμπιακού που Δεκέμβρη μήνα θα'χει την ομάδα στην τρίτη θέση και οι οπαδοί θα απαιτούν από τον πρόεδρο να του κάνει ανανέωση συμβολαίου! Και μακάρι να μείνει ώστε να συνεχίσει τη δουλίτσα του για όσο πάει.
Και κάτι τελευταίο. Μπορεί στα χρόνια της δυναστείας του Ολυμπιακού να γινόταν λόγος για φαλτσοσφυρίγματα, μπορεί η ομάδα να κέρδιζε ψεύτικα πέναλτι, μπορεί να "λάδωναν" τους διαιτητές, μπορεί χίλια δυό μπορεί. Αλλά ποτέ, σε καμία περίπτωση ο Ολυμπιακός, ακόμη και απελπισμένος για τη νίκη στο επόμενο παιχνίδι του πρωταθλήματος να ήταν, δεν πέταγε Ευρωπαϊκά παιχνίδια, πόσο μάλλον όταν είχε ακόμη ελπίδες πρόκρισης. Αυτό που κάνει ο ΠΑΟΚ από τη τρίτη αγωνιστική των ομίλων κι έπειτα είναι μια απλή αθλητική ΞΕΦΤΙΛΑ. Ουσιαστικά παρατάει την Ευρωπή, αφού δεν την αντέχει, ώστε να παραμείνει πρώτος στο πρωτάθλημα. Δεν γίνεται το καλοκαίρι να αποκλείεις Σπαρτάκ και Βασιλεία και να φέρνεις "Χ" στη Λισαβώνα μέσα και μετά ξαφνικά να χάνεις στην έδρα σου από ομάδες της Ουγγαρίας και της Λευκορωσίας. Και το χειρότερο της υπόθεσης είναι η κοροϊδία με τις δήθεν δηλώσεις απογοήτευσης...
No comments:
Post a Comment