Olympiacos Top XI Of All Time

    As I was scrolling through Twitter recently, I noticed a post by the Hellas Football Podcast that called upon its audience to choose the eleven best players that have participated in the Greek Super League this last decade. Wanting to take things a step further, I realized that I've been following my favorite club, Olympiacos, for well over 20 years now -ever since we made that grand journey all the way to the Champions League quarter finals, damn you Conte!- and I could make a top eleven list of my own. Only this list won't be limited to this last decade. It will be of all time! Well, at least of all the time I've been with the team. I can't exactly write about players that I've never seen play and I don't think it's fair to talk about players that might have a great reputation and I may have seen them in black-and-white videos, but I never got to experience them play live. Kind of like the current comparison between Pele and Messi/Cristiano Ronaldo. They can't be compared because there aren't many people that experienced them both playing. Different eras. But I digress.

   So my Olympiacos Best XI Players Of All Time (or post-1998-99) is:

Goalkeeper - Roberto Jimenez Gago: I'm quite sure that if there are any West Ham United fans bumping into this blog, they're probably laughing their hearts out right about now, but believe me when I say that during his tenure at Piraeus this guy seemed unstoppable. I don't know if it was the nice weather, the good food, the people or whatnot, but his performances were on a completely other level! We've had some great goalkeepers at Olympiacos, but this Spaniard provided his defense with some real security. More specifically, his performances against his former club Atletico, or those against Juventus, PSG, Anderlecht and Benfica come to mind when speaking about this friendly giant. It wasn't just his incredible saves. He was also very stable and commanding under the goal, his presence could truly be felt by everyone in the team and they knew that any possible mistake would immediately be corrected by him.

Honorable mentions: Antonis Nikopolidis, Roy Carroll, Dimitris Eleftheropoulos, Jose Sa

Left Back - Grigoris Georgatos: The team has had their fair share of quality players on the left side of defense, yet it seems they're all trying to live up to the standard of this former legend. One of the few players in the world during that time that could even be compared with the greatest player of all time in that position, Brazilian Roberto Carlos, Georgatos would run up and down the pitch with seemingly unlimited energy. He was a skilled defender but where he truly shone was in the opponent's half of the pitch, using his left foot to deliver pinpoint crosses that very usually found their mark and would create a threat for opposing goalkeepers. The ease with which he would dribble past opposing midfielders and right-backs was a sight to behold and after going all the way to the Champions League quarterfinals with Olympiacos, it was no coincidence that a team the size of Inter Milan would come calling for him. Even there, Georgatos continued to stand out, providing valuable assists to strikers such as Cristian Vieri, Ivan Zamorano or even Ronaldo, making their life a whole lot easier. 

Honorable mentions: Kostas Tsimikas, Raul Bravo

Right Back - Vasilis Torosidis: The position of right defender is not really one in which Olympiacos have had what you would call truly high quality players, but there were some exceptionally hard workers who were committed to the team. None among them signifies this better than Vasilis Torosidis. A player that came from the Xanthi academy in Thrace to eventually become Olympiacos captain and eventually the club's team leader, "El Toro" as he is known demonstrated incredible fighting spirit on the pitch and gave his all so that the team could go as far as they could. A player of many layers, he would be just as comfortable playing in the right side of defense as he would in the heart of midfield, organizing play. He was one of those players that coaches love to have on hand as he always makes their lives that much easier. But just because he was a defender, that doesn't mean he didn't know how to score goals. In fact, Torosidis has scored some of the most influential goals in the history of both Olympiacos and the Greek national team. He was deadly with both his right foot and his head from set pieces, as he knew how to position himself within the opponent's defense. A true great.

Honorable mentions: Christos Patsatzoglou, Dimitris Mavrogenidis, Omar Elabdellaoui

Center Back (1) - Olaf Mellberg: Just as it is with Georgatos in the position of left back, so is it with Olaf Mellberg in the heart of defense. No player has been as calm, clinical or influential in keeping the Olympiacos back line under control as the former Swede international. It was as if his mere presence terrorized opposition attackers. And how wouldn't it? He had spent over eight years in the Premier League and another three at Italian champions Juventus before moving to Piraeus. Not to mention participating in more than a few professional tournaments with his national team. Strong defense was his middle name and he cleaned up with very little effort for the red-and-whites, especially in the Greek League. Alongside Avraam Papadopoulos and Ivan Marcano, they made a solid defensive line up that even some of the toughest European frontlines had issues breaking down. Even to this day, Olympiacos fans have made a bit of a legend out of Mellberg's name as no defender can seem to live up to the impossibly high standard left by the humble Swede.

Center Back (2) - Gabriel Schurrer: Not many Olympiacos fans may remember Gabriel Schurrer. They may go for the more closer to home Manolas, Siovas, or even Karataidis, Anatolakis or Papadopoulos. There was even the great Eric Abidal for a short while. Yet Gabriel Schurrer was within one of the best teams in Olympiacos history. Joining the club during the same transfer period as the great Rivaldo, Schurrer was a highly experienced defender that came from Spanish giants Deportivo La Coruna (they may be in the second division now but back then they were championship competitors) in order to close down any holes in the heart of defense. And he did that with great success. Even though his partner was a much older Giorgos Anatolakis (in his early 30's), Schurrer was able to go up against some of the strongest forwards in Europe (such as Saviola, Morientes, Pauleta, Baros, etc.) and still come out on top. It was his efforts that kept the team's net unviolated for all of their three home games in the 2004-2005 season in the Champions League. An underappreciated player.

Honorable mentions: Kostas Manolas, Dimitris Siovas, Ruben Semedo

Defensive Midfielder (1) - Yaya Toure: This guy came literally out of nowhere to become one of the best players in the world in his position. I can still remember seeing him during a pre-season friendly match in Valencia where he literally took on the entire home side defense on his own to set up Haruna Babangida twice, only for the Nigerian winger to walk away with the "Man Of The Match" award. Back then, all eyes were on Babangida. No one truly understood the true value of Toure. All we knew was that he was Kolo's younger brother. But as the days went on, as he played next to Rivaldo and proved himself even more valuable for the team than the Brazilian former Ballon d'Or winner, the more everyone would come to realize that this isn't just your run-of-the-mill defensive midfielder we're looking at here. This is something truly special. The way he would just charge in towards the opposition defense, using his wide step as a way to get away from opponents, the unpredictability of his passes, the clever way he would set up his teammates, this guy was unstoppable. It wouldn't take long for Olympiacos fans to realize that the boundaries of Greece are just too small for a player of his talents and they would soon need to say their farewells to him. Unfortunately, besides Rivaldo, Djordjevic (who were at the twilight years of their careers) and Nery Castillo, there wasn't really anyone else to support the team back then and so Yaya's efforts were largely unrewarded until the day he made his move to AS Monaco.

Defensive Midfielder (2) - Guillherme: I could've just as easily given this spot to Christian Karembeu, considering he was a European and World Champion before he even moved to Pireaus, but I feel that Guillherme accomplished more with the club, at least on the European front. Yet another Latin American to join the team from Deportivo La Coruna - only this time from Brazil - Guillherme was a calm and collected type of player that would organize the attack from the back. He wasn't as attacking minded as the aforementioned Yaya Toure, but he did possess the necessary creativity to make a dangerous situation with a single long pass from behind. He also rarely missed the target with his passes, he knew how to weigh his long distance volleys. His run against the Wolverhampton Wanderers but also his magnificent shot against AC Milan will forever remain in the annals of Olympiacos history. He was passionate when he needed to be, but usually a very controlled player that put the team on top of his own self. His recent departure to the Emirates left a massive hole in the Olympiacos midfield, but one that thankfully Frenchman Yann M' Vila has been able to fill more than adequately.

Honorable mentions: Christian Karembeu, Moedim Ze Elias, Dudu Cearense

Attacking Midfielder - Rivaldo: Not much to say about the guy. If you don't know who he is, you should just go to YouTube and check him out. Go on, right now. You done? Good! Now you know that we're talking about a former Barcelona and AC Milan legend, one of the players that will see his name in the record books alongside those of the late Diego Maradona, Pele, Yohann Cruyff, Gary Lineker, George Best, Zico and all those other people that made the sport what it is today. No one ever really believed that this sort of player could come to Greece for any other reason than a simple vacation. It all started as a joke... During the celebrations for the seventh consecutive championship by the team that were held at the port of Piraeus, a group of over 100,000 people chanted towards then president of the club, Sokratis Kokkalis: "Please bring Rivaldo to Olympiacos!" After all, he was known as a big spender that had a knack for bringing well-known international players to the club (Giovanni and Karembeu most notable among them.) But no one thought he would be crazy enough to pull this off. And yet a few weeks later, there he was, landing besides his latest signing and 2002 World Cup winner Rivaldo at an airport full of over 10,000 overjoyed Olympiacos fanatics. With the scenes that unfolded, you would've thought that their team had just won the Champions League or something. It was truly out of this world, leaving even the Brazilian at a loss for words. But what's even more crazy is that this player wore the Olympiacos jersey for two whole seasons. That would be like if Messi joined the club today. Could you imagine?

Honorable mentions: Ariel Ibagaza, Alejandro "Chori" Domingez, Kostas Fortounis

Left Winger - Predrag Djordjevic: I swear, after watching him play for all those years, I could never understand what it was that made Djordjevic such an important player for Olympiacos. He didn't have the speed or dribbling skills of Georgatos. He didn't possess a knack for passing like Yaya Toure. He didn't have a passion like Stelios Giannakopoulos or Torosidis. He wasn't any good with his head. So what was it then? For what reason did all Olympiacos coaches choose to give this player a position in the starting lineup before even players of the quality of Giovanni, Rivaldo, Karembeu or Castillo? Well, the answer to that ended up being fairly simple: he was the team's leader. He was always that player the ball would go to in a difficult situation. He was always the one his teammates would seek out to start a counter attack or to create a dangerous situation from the left. He would be the one to step up for all the set pieces and dead ball situations. He had the confidence to take on all the challenges inside the pitch. Even when all those other highly experienced players joined the club, the coach (no matter who that may have been at the time) would always make sure it was well known that the leader here is Djordjevic. He scored so many crucial goals for the club and set up so many others, it would be hard for him not to be the team's leader. Additionally, when he was approached by a few high profile clubs from top tier European leagues (rumor has it that Juventus offered him a contract) he turned them all down, choosing instead to seek European glory with the red-and-whites. They owed it to him to keep him as their top player, no matter who else they signed. Because Djordjevic signified a whole lot more than the simple skill on the pitch. He was the personification of faith and dedication towards the club. Which is why he will always be the Olympiacos captain.

Honorable mentions: Joel Campbell, Nery Castillo, Sebastian Leto

Right Winger - Stelios Giannakopoulos: He may not be the most talented or skillful winger out there, but not many can say they have the persistence or have left their mark in the history books of the club as this Euro 2004 winner. A transfer from Panetolikos during the 1996-97 period, Giannakopoulos didn't really seem like much to look at initially, but through his hard work and dedication he fought his way to the first team and managed to score what is considered to this day one of the greatest goals in Champions League history in his competition debut against FC Porto. But he did not stop there. The following season Giannakopoulos continued to score for his club, helping them find success both domestically and internationally as they made their way to quarterfinals of the Champions League. Stelios was featured in most matches within the starting lineup, while he managed to score the crucial equalizer in Zagreb against Croatia that helped his club advance from the group stage in what was only their second participation! Giannakopoulos' knack for scoring crucial goals is what truly separates him from the other players on this list as it was his shot that gave Greece a shock away win against Spain in Zaragoza back in 2003, in what would prove to be the team's turning point in their journey to win the Euro of 2004. Olympiacos may have had better right wingers, but none have had the "golden touch" of crazy "Stelaras".

Honorable mentions: Luciano Galletti, Daniel Podence, Matthieu Valbuena

Striker - Giovanni: There can really be no one else. He didn't have the scoring proficiency of Mitroglou, Alexandris or El Arabi, nor was he as fast as Choutos or Okkas. He might not even had the strength of Lua Lua or Konstantinou. Some might even argue that he wasn't even a real forward. Like his former coach at Barcelona, Luis Van Gaal, that used to place him in the position of right midfielder. But when it comes to Giovanni, none of that matters. When you watched him play, you were simply mesmerized by the simplicity with which he would perform even the most complex maneuvers with the ball. For a few moments, both fans and opponents would become one in order to see what he was going to come up with next. It was like the whole pitch was his canvas and the ball was his pencil (that part's stolen, I didn't make it up!) For real though, over the five years that he played in the Greek League it was as if his presence alone increased its overall quality. People would tune in to watch the games just to see what crazy stunt he would come up with. I remember going to a Greek Cup game against Iraklis when I was young and seeing Giovanni score two of the most magnificent goals you could ever see. Eventually, the opposing coach, one of the grumpiest men in the history of Greek football known as Angelos Anastasiadis stood up, walked over to him and gave him his hand, as a sign of recognition. I know that today there are players coming and going all the time but I feel very fortunate as an Olympiacos fan that I got to witness the era of Giovanni and see what real football truly looks like.

Honorable mentions: Kostas Mitroglou, Javier Saviola, Youssef El Arabi

And there you have it! A complete list of what my top eleven Olympiacos players of all time looks like! Although there is a high chance this may change over time (for example, Yann M' Vila, Ruben Semedo and Armildo Bruma all look like they have a their fair chance of entering the list), currently this is what it looks like. Hopefully, the European success of the club gives me many reasons to change my mind but, for now at least, this is it. I hope that whoever read this had a good enough time as I did writing it and remember to keep following the team, despite all the ups and downs. Cheers!

Απολογισμός της "ερυθρόλευκης" σεζόν

    Άλλη μια χρονιά φτάνει στο τέλος της, άλλη μια αγωνιστική περίοδος και για τον Ολυμπιακό σιγά-σιγά ολοκληρώνεται. Ή μάλλον φτάνει στη μέση της, καθώς τόσο το πρωτάθλημα, όσο και οι ευρωπαϊκές διοργανώσεις έχουν διακοπεί προσωρινά προκειμένου να απολαύσουν οι ποδοσφαιριστές τις απαραίτητες στιγμές ξεκούρασης και να γιορτάσουν τον ερχομό του νέου έτους με τα αγαπημένα τους πρόσωπα.

   Τι έκρυψε η χρονιά αυτή για τον Ολυμπιακό; Μα ότι και για όλους τους άλλους ανθρώπους ανά τον πλανήτη: ανασφάλεια, ασθένια, αβεβαιότητα και πολλές συγκινήσεις. 

   Θα έλεγε κανείς πως τα πράγματα ξεκίνησαν ιδανικά, καθώς η ομάδα έδειχνε να έχει βρει για τα καλά τα πατήματά της και παρά την απώλεια των Κώστα Φορτούνη (λόγω σοβαρού τραυματισμού στους χιαστούς) και Ντανιέλ Ποντένσε (με μεταγραφή στην αγγλική Γουλβερχάμπτον Γουόντερερς), όλα κυλούσαν ομαλά εντός αγωνιστικού χώρου. Η άφιξη του Χασάν με την μορφή δανεισμού από την Πορτογαλική Μπράγκα "έλυσε" λίγο παραπάνω τα χέρια του προπονητή της ομάδας Πέδρο Μαρτίνς, με τον Αιγύπτιο να πετυχαίνει ορισμένα πολύ κρίσιμα γκολ (όπως αυτό στην εκπνοή του αγώνα στο Περιστέρι κόντρα στον Ατρόμητο) και να δίνει πολύτιμες ανάσες στον αβάσταχτο Γιούσεφ Ελ Αράμπι.

   Ο Μαροκινός από την πλευρά του απέδειξε από την πρώτη στιγμή πως πρόκειται για τεράστιο κεφάλαιο στην ιστορία του Ολυμπιακού αλλά και του ελληνικού ποδοσφαίρου γενικότερα, καθώς η σχέση του με τα αντίπαλα δίχτυα είναι σχεδόν ερωτική, με τα ποσοστά του κατά τη διάρκεια της περσινής σεζόν να αγγίζουν το 1-και-κάτι γκολ άνα ματς, ενώ και φέτος δεν φαίνεται διατεθειμένος να πατήσει φρένο.

   Και στις ευρωπαϊκές τους υποχρεώσεις όμως οι "ερυθρόλευκοι" στάθηκαν αξιοπρεπέστατα, αφήνωντας άφωνη όλη την ήπειρο με τον αποκλεισμό της φιναλίστ του Γιουρόπα Λιγκ της περιόδου 2018-19 Άρσεναλ και μάλιστα μέσα στην έδρα της, χάρη στο γκολ του Ελ Άραμπι στο... 119', έπειτα από ασίστ του Γιώργου Μασούρα. Να σημειωθεί πως οι "κανονιέρηδες" είχαν ισοφαρίσει το παιχνίδι σε 1-1 μόλις πέντε λεπτά νωρίτερα, φαινομενικά εξανεμίζοντας τις όποιες ελπίδες της ομάδας του Μαρτίνς. Στη φάση των 16 της διοργάνωσης, ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε ακόμα μια αγγλική ομάδα, τους Γουλβς, στην οποία κατά διαβολική σύμπτωση είχε παραχωρήσει πριν από λίγους μήνες τον καλύτερό του ακραίο, Ντανιέλ Ποντένσε. Και ήταν αυτός που τελικά θα έκανε τη διαφορά στο συγκεκριμένο ζευγάρι. Μετά το 1-1 του πρώτου αγώνα, που σημαδεύτηκε από τα γκολ του Ελ Αραμπί και του Νέτο, αλλά και την αποβολή του Ρούμπεν Σεμέδο, ο επαναληπτικός της Αγγλίας διεξήχθη πάνω από έξι μήνες αργότερα, ελέω της πανδημίας και του γενικότερου πανικού που είχε ξεσπάσει. Το παιχνίδι αυτό βρήκε νικητές τους γηπεδούχους με 1-0 χάρη σε κερδισμένο πέναλτι του Ποντένσε από τον τερματοφύλακα Μπόμπι Αλέν, ο οποίος κλήθηκε να αντικαταστήσει τον τραυματία Χοσέ Σα κάτω από τα γκολπόστ των "ερυθρολεύκων" δίχως να σταθεί άξιος της περίστασης. Το σκορ δεν άλλαξε παρά το γκολ που πέτυχε ο Μαντί Καμαρά, το οποίο ακυρώθηκε από το VAR ως οφσάιντ στην έναρξη της φάσης. Έτσι έληξε η "περιοδεία" του Ολυμπιακού για την σεζόν 19-20, αφήνωντάς τους με μια γλυκόπικρη γεύση, καθώς μετά τον αποκλεισμό της Άρσεναλ, σίγουρα θεωρούσαν πως μπορούσαν να πετύχουν πολλά περισσότερα.

   Εντός των συνόρων, οι "ερυθρόλευκοι" επέστρεψαν δυναμικά στον θρόνο τους, αφού μετά την τιμωρία του ΠΑΟΚ για το σκάνδαλο συνιδιοκτησίας με την Ξάνθη η μεταξύ τους βαθμολογική διαφορά εκτοξεύθηκε, με αποτέλεσμα η ομάδα του Μαρτίνς να μπει με... "αέρα" στα πλέι-οφ. Και εκεί όμως, δεν έδωσε δικαιώματα για να αμφισβητηθεί η υπεροχή της, αφού επικράτησε κατα σειρά των ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Παναθηναϊκού και Άρη, με μόνο τους "πράσινους" να κατορθώνουν να τους κόψουν την φόρα.

   Όσο για το κύπελλο Ελλάδος, οι Πειραιώτες επέστρεψαν στον τελικό, ο οποίος όμως εξελίχθηκε σε φαρσοκωμωδία, με την Ομοσπονδία να βρίσκει διαρκώς λόγους ώστε να τον αναβάλλει. Τελικά το παιχνίδι διεξήχθει στις αρχές... Σεπτέμβρη, με τους δύο συμμετέχοντες (Ολυμπιακό και ΑΕΚ) να μπορούν να δηλώσουν μόνο παίκτες από τα ρόστερ της προηγούμενης περιόδου, τη στιγμή που ήταν στα μέσα του σχηματισμού των ομάδων τους για την επόμενη! Για την ιστορία, ο Ολυμπιακός κατέκτησε και αυτό το τρόπαιο παρά τα όποια εμπόδια, χάρη σε γκολ του Λαζάρ Ραντζέλοβιτς στο 9'.

   Η συνέχεια λίγο τα... χάλασε, αφού ο μεταγραφικός σχεδιασμός πήγε πίσω, ειδικά σε ότι αφορά την απόκτηση πλαγίων μπακ οι οποίοι θα κάλυπταν τα κενά των Κώστα Τσιμίκα που πήγε στην Λίβερπουλ και Ομάρ Ελαμπντελαουί που αποφάσισε να συνεχίσει στην Γαλατασαράι. Ενώ αποκτήθηκαν δύο παίκτες οι οποίοι θεωρούνταν περισσότερο εναλλακτικές λύσεις (Χοσέ Χολέμπας από Γουότφορντ και Ραφίνια από Φλαμένγκο), η ολιγορία της διοίκησης των Πειραιωτών, η αδυναμία τους να ολοκληρώσουν μεταγραφικές επιθυμίες του Πέδρο Μαρτίνς αλλά και οι... εμμονές του Πορτογάλου προπονητή οδήγησαν σε μεγάλη καθυστέρηση, με αποτέλεσμα να αποκτηθούν μεν παίκτες για τις θέσεις αυτές, αλλά να μην έχουν τον απαραίτητο χρόνο ώστε να μπουν στην ψυχοσύνθεση της ομάδας. Ο λόγος για τους Ρούμπεν Βινάγκρε των Γουλβς και Μοχάμεντ Ντρέγκερ της Πάντερμπορν.

   Αντίθετα, το κενό που άφησε πίσω του ο Βραζιλιάνος μέσος Γκιγιέρμε (που αναχώρησε για τα Εμιράτα) καλύφθηκε και με το παραπάνω από τον ταχύτατο και οξυδερκή Γιαν Εμβιλά που ήρθε από την Σεντ Ετιέν. Ο Γάλλος ήταν από τους λίγους που διασώθηκαν από το βατερλώ του Ολυμπιακού στην φάση των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ, όπου παρά τη σχετικά βατή κλήρωση με Πόρτο, Μάντσεστερ Σίτι και Μαρσέιγ, βγήκε τρίτος και καταϊδρωμένος με μόλις μια νίκη και τρεις βαθμούς. Καμία σχέση με την μαχητική ομάδα της περσινής σεζόν.

   Ακόμη και στο ελληνικό πρωτάθλημα, οι παίκτες του Μαρτίνς αντιμετώπισαν αρκετά προβλήματα στην αρχή, με πολλά πεταμένα ημίχρονα, δυσκολίες να ανοίξουν τις αντίπαλες άμυνες, ανυπαρξία στις οργανωμένες επιθέσεις και έλλειψη καθαρού μυαλού. Παρά το γεγονός πως υπήρχαν μόλις 2-3 νέα πρόσωπα στην ενδεκάδα, ήταν λες και όλο το οικοδόμημα χτιζόταν από την αρχή.

   Μετά την απογοητευτική έξοδο από το Τσάμπιονς Λιγκ (την τελευταία αγωνιστική ο Ολυμπιακός έχασε 0-2 από τα δεύτερα της Πόρτο που είχαν ήδη προκριθεί στην επόμενη φάση και μόνο χάρη στην νίκη της Μάντσεστερ Σίτι επί της Μαρσέιγ κατάφερε να προκριθεί στην επόμενη φάση) οι "ερυθρόλευκοι" έχουν πλέον πάνω από δύο μήνες (χωρίς να υπολογίζουμε τυχόν αναβολές) και καμία δικαιολογία ώστε να αντιμετωπίσουν την επόμενη πρόκληση που λέγεται Αϊντχόβεν. Οι δευτεραθλητές Ολλανδίας θα είναι ο αντίπαλός τους στην φάση των 32 του Γιουρόπα και με βάση τα όσα έδειξαν απέναντι στον ΠΑΟΚ (ήταν αντίπαλοι στην φάση των ομίλων) θα είναι έγκλημα αν η ομάδα του Πειραιά δεν προκριθεί. Για του λόγου το αληθές, οι Ολλανδοί ηττήθηκαν με 4-1 στην Τούμπα, σε ένα ματς που νικούσαν 0-1 στο ημίχρονο!

   Το τέλος της χρονιάς έληξε με δύο άκρως ελπιδοφόρες νίκες (0-6 επί της Λαμίας και 5-1 επί της ΑΕΛ) αλλά και το 1-1 με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ. Σκορ τα οποία δείχνουν πως αν μη τι άλλο η "ερυθρόλευκη" μηχανή αρχίζει να λειτουργεί κανονικά και πως οι παίκτες έχουν μάθει πλέον πως να λειτουργούν ο ένας με τον άλλον. Ακόμη και τα νέα "γρανάζια" όπως οι ακραίοι Μπρούμα και Βρουσάι δείχνουν πως θα αποτελέσουν υπερπολίτιμες μονάδες στις οποίες μπορεί να στηριχθεί ο Μαρτίνς. Επιλογές υπάρχουν.

   Το θέμα δεν είναι να κατακτηθεί ακόμη ένα πρωτάθλημα ή νταμπλ. Τόσο ο Ολυμπιακός, όσο και ο Μαρτίνς απέδειξαν για τα καλά πως αυτό είναι μέσα στις δυνατότητές τους να το πετύχουν όποτε θέλουν. Το θέμα είναι να μην γκρεμιστεί αυτό που με τόσο κόπο χτίστηκε στην Ευρώπη, δηλαδή η καλή εικόνα του Ολυμπιακού. Το να χάνεις από την Μάνστεστερ Σίτι, την Μπάγερν ή την Τότεναμ, εύκολα ή δύσκολα, επιτρέπεται. Το να σε κάνουν ότι θέλουν τα παιδαρέλια της Πόρτο στην έδρα σου ή να σε νικάει (και μάλιστα με ανατροπή στο σκορ!) μια ομάδα που έχει το μεγαλύτερο σερί ηττών στην ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ, όχι, αυτό δεν συγχωρείται. Νομίζαμε πως οι εποχές που ο Ολυμπιακός έπαιζε ευρωπαϊκό ματς και η ήττα ήταν δεδομένη πριν καν σφυρίξει ο διαιτητής είχαν περάσει.

   Δεν πρέπει η ομάδα να επιστρέψει εκεί. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο και η πρόκριση επί της Αϊντχόβεν είναι επιτακτική.

UEFA Champions League season 2020/21 predictions

    So, here we are. Just a few hours before yet another Champions League group stage is set to kick off all across Europe. Of course, this has to be the strangest one yet, considering all that's going on in the world right now with Covid-19 that will undoubtedly continue to impact the competition in more ways than one. Yet the organizers remain optimistic and all we can do is share that optimism, in the hope that our focus will be allowed to stay inside the pitch rather than on the events that threaten the football world with even more lockdowns and cancellations.

   Although the dates were pushed back and the qualifiers were somewhat altered, the group stage is finally scheduled to begin tomorrow, with the first eight games from groups E to H taking place in the evening. But just before all the teams head out to the pitch, let's take a deep breath to focus on each of the groups and have a look at the participants, to see who are the favorites for the two top spots that lead to the round of 16, who are most likely to finish third and continue their European journey in the Europa League and who are the outsiders.

   In group A, we have title-holders Bayern Munich, alongside Atletico Madrid, Lokomotiv Moscow and RB Salzburg. Bayern are heavy favorites to finish first of course, as they have made little changes to the team that squashed Barcelona 8-2 on their way to win the Champions League trophy a couple of months ago. And although Hans Flick's side have lost the leadership qualities of Thiago Alcantara who joined Liverpool, they still remain an opponent who could crush anyone on their good day. Most recent signings include Leroy Sane, Douglas Costa and Eric Choupo-Moting. Diego Simeone's Atletico haven't done bad on the transfer front either, bringing in former Barcelona powerhouse Luis Suarez. The Uruguayan was no longer happy at the Camp Nou and chose to move to Madrid where he has created a striking force to be reckoned with, alongside Joao Felix and Diego Costa. Atletico are always one of the strongest sides in the tournament and one of the most difficult opponents to subdue due to their strong and well-organized defensive attitude, courtesy of their manager's teachings who was one of the toughest midfielders himself during his prime. Considering the names of their opponents, it doesn't seem like there will be much left to do for Lokomotiv and Salzburg but to fight for third place. However both these two teams have proven themselves in Europe, with the Austrians beating Liverpool last season, so it's more than likely that they'll do some damage and play a crucial role in the final rankings.

QUALIFICATION: Bayern, Liverpool

THIRD PLACE: Salzburg

   Group B features 13-time winners of the Champions League Real Madrid, alongside Ukrainian powerhouse Shakhtar Donetsk, Europa League finalists Inter Milan and Bundesliga competitors Borussia Monchengladbach. Zinedine Zidane's side are not who they used to be in previous years and they appear to be quite vulnerable. Eden Hazard has not lived up to his role as Cristiano Ronaldo's replacement as the team is going through a transition phase. Meanwhile Shakhtar had a great run last season that saw them reach the Europa League semi-finals and will hope to do even better this year. Yet fate has brought them up against the team that denied them a place in last year's final, as Inter Milan are also in Group C. Antonio Conte's side will be looking to do better in the tournament this season, having strengthened their squad with the likes of Arturo Vidal and Aleksandar Kolarov, along with the return of European champion Ivan Perisic after his loan spell at Bayern. Of course, Monchencgladbach will not settle with simply closing out the group, considering they are a team from Germany and the Bundesliga. Marco Rose has created a group of players that never go down without a fight and play a very attractive style of football, putting the final ingredient in what promises to be an explosive group.

QUALIFICATION: Inter, Gladbach

THIRD PLACE: Shakhtar

   The third group has a clear favorite and three teams that will duke it out for that other lucrative spot that leads to the round of 16. Pep Guardiola's Manchester City will go up against Portuguese champions Porto, runner-ups of the French league Olympique Marseille and one of the most well-known figures in this competition, Olympiacos of Greece. Having lost last season's premiership title to Liverpool and seeing their European journey come to a shocking end at the hands of Lyon, the citizens are expected to be back with a vengeance this year to reclaim all they have lost and finally taste success in Europe. Yet the many injuries plaguing the squad (Aguero, De Bruyne, etc) are creating unnecessary problems for the Catalan manager, however in a group such as this, the club should be easily able to overcome them and clinch first place. As for their other three competitors, Sergio Conceicao's Porto appear to be in good shape despite the loss of their captain Alex Telles who moved to Manchester United at the end of the transfer season. The club chose to replace him with Nigerian full-back Zaidu Sanusi and the youngster has already begun to live up to his role. Not much else has changed at the 'Dragao', with Pepe, Sergio Oliveira, Moussa Marega and Joao Mario leading up the charges. Speaking of Portugal, Olympiacos could almost be mistaken for a club hailing from the small Iberian nation having a group of six players in their squad, which increases to seven if you were to include their manager Pedro Martins. The Greeks are not to be taken lightly by anyone, as they were one of the few clubs that came close to putting a halt to Bayern Munich's winning streak last season, while they went on to eliminate Arsenal from the Europa League. Within a group such as this and with many of their key players still in their ranks, they feel confident and have nothing to lose. Closing the group is a team lead by yet another Portuguese manager, Olympique Marseille. Andre Villas-Boas seems to have found a haven in the French coast, with his team constantly growing in quality. Bayern's Michael Cuissance joins the likes of Florin Thauvin, Dimitri Payet and Dario Benedetto to create an ensemble who's capabilities know no bounds. If there's any one team that's likely to put a stop to City, it would be them.

QUALIFICATION: Manchester City, Marseille

THIRD PLACE: Olympiacos

   The fourth group also holds a favorite, but is more likely to have a few surprises. Premier League champions Liverpool take on Dutch giants Ajax, Italian surprise Atalanta and Champions League debutants Midtjylland. Considering the Danish are simply happy to make it this far and it will be an enormous shock if they are able to even grab any points in this group, they are removed from the equation so that the focus can go to the other three teams. Liverpool easily won the league in England last season, but as proven by Atletico Madrid, they aren't as unbeatable in Europe. What remains in question is if Ajax, who's squad has been considerably weakened compared to the team that made it all the way to the semis a couple of years, or Atalanta, who's free style of football is as threating to their opponents as it is appealing for the audience, are up to the task. It's worth pointing out that the team from Anfield have significantly boosted their squad with the likes of Thiago Alcantara, Diogo Jota and Kostas Tsimikas. Should be an interesting group nonetheless.

QUALIFICATION: Liverpool, Atalanta

THIRD PLACE: Ajax

   Moving on to the latter half of the groups, the fifth seems to be fairly ironed out. Europa League winners Sevilla take on Premier League side Chelsea, Russian first-timers Krasnodar and French surprise Rennes. The Spaniards no doubt have the first word in topping the group as they appear to be in great shape, despite the loss of their key playmaker Ever Banega. The club found the ideal replacement by bringing back Croatian mastermind Ivan Rakitic who spent the last six seasons at Barcelona. Chelsea on the other hand seem to be a fair bit behind as Frank Lampard is still trying to settle on a formation that gets the best out of his players. The London blues were quite active during the recent transfer window, going all out to boost their squad with the likes of Kai Havertz, Timo Werner and Hakim Ziyech. Among the players to join Chelsea was goalkeeper Eduard Mendy, a major contributor in Rennais rise to third place during their recent French league campaign. The club will aspire to make an impact in their first appearance in the Champions League group stages, a sentiment that will also be shared by their cohorts at Krasnodar. The Russians may be appearing for the first time in the tournament, but with the likes of Tonny Vilhena, Markus Berg, Wanderson, Remy Cabella and Victor Claesson leading their efforts, experience is the one things they won't be lacking.

QUALIFICATION: Sevilla, Chelsea

THIRD PLACE: Rennes

   Group F is a bit of an enigma. Russian champions Zenit St. Petersburg face Bundesliga runner-ups Borussia Dortmund, Italian side Lazio and Belgian champions Club Brugge. Considering the current condition of all these teams, not much can really be said in regards to favorites and outsiders. Dortmund, who acquired the services of Emre Can from Juventus and Thomas Meunier from PSG, have not really been at the top of their game recently, at least not to the point that would allow someone to say without doubt that they will finish at first place, something that is well within their capabilities. On the other hand, neither Ciro Immobile's Lazio, much less Zenit or Brugge, seem to have what it takes to be able to hold Dortmund back, no matter what condition the Germans are in. The games between Lazio and Dortmund promise to be highly entertaining, while the other two teams will strive to take what they can from this group.

QUALIFICATION: Dortmund, Lazio

THIRD PLACE: Zenit

   The penultimate group, G, is one of two giants, one well-developed team and one brought back from the history books. Barcelona and Juventus -or as most people these days might call them, Messi and Ronaldo's teams- are the two top dogs here and clear favorites to proceed to the next round. The fact that these two clubs were drawn in the same group was a bit of good fortune for all football fans across the globe, as we will be given the rare opportunity to see these two record-breakers on the same pitch a couple more times as they both draw nearer to the inevitable day where they will hang their boots. Both teams are in a bit of a rut at the moment, as Juventus are feeling the hot breath of their contenders in Italy, having lost the leadership skills of Miralem Pjanic who moved to Barca. On their end, the Catalans are still feeling the aftershock of their annihilation by Bayern Munich a few months back that brought many changes to the Camp Nou, including the arrival of Ronald Koeman as manager. Even though the mere names of these teams may overshadow the rest of the group, Dynamo Kiev has proven on many occasions that they're nobody's fool and are ready to severely punish anyone who makes the mistake of taking them lightly. The Ukrainian side was in great shape during the play-offs and had no trouble securing their place in the group stage. One would need to search way back in order to find the last time Hungarian champions Ferencvaros joined the Champions League, or as it was known then, the European Cup. This is their first time joining the competition in its current form and will look to gain as much from it as they can.

QUALIFICATION: Juventus, Barcelona

THIRD PLACE: Dynamo Kiev

   Last but certainly not least, in Group H we have last season's finalists, Paris Saint-Germain, who are joined by one of the most significant clubs in the tournament's history, Manchester United, one of last season's biggest surprises, RB Leipzig and champions of Turkey Istanbul Basaksehir. Also described as "the group of death", this is where the most upsets are expected to rise from, considering all teams here are fairly evenly matched. The French champions will be looking to prove themselves as they attempt to reach the final yet again this season, but a highly renewed United squad (with the likes of Alex Telles and Edinson Cavani) will be hoping to stand in their way. Of course, RB Leipzig have already proven that they're not to be taken lightly by anyone and will themselves want to improve their record in the tournament from last summer, despite the hefty loss of key striker Timo Werner. Basaksehir will also play their part despite being in the competition for the first time in their short history, and with a squad that includes the likes of Rafael, Demba Ba, Nacer Chadli and Edin Visca, they possess more than enough quality to make quite a few upsets. It might be safe to presume that PSG will top the group, but from there on its anyone's guess.

QUALIFICATION: Paris Saint-Germain, RB Leipzig

THIRD PLACE: Manchester United

   And there you have it! Those are the predictions for this season's UEFA Champions League group stage. How close or how far we've fallen, remains to be seen. What's important however is that we're all able to enjoy another good season of Europe's top football competition with as few interruptions as possible. Let the games begin!

Άλλη μια χρονιά στ' αστέρια!

    Έφτασε (ή μάλλον φτάνει σε λίγες μέρες) επιτέλους η ώρα για το ντεμπούτο του Ολυμπιακού σε μια ακόμη φάση ομίλων Τσάμπιονς Λιγκ. Εκεί όπου έχει συνηθίσει να βρίσκεται, αλλά και από εκεί όπου κινδυνεύει να χάσει την θέση του τα επόμενα χρόνια αν δεν αλλάξει κάτι δραματικά τα επόμενα χρόνια στο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Οι "ερυθρόλευκοι", μαζί βεβαίως με την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ που φέτος θα αγωνιστούν στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ, είναι οι τελευταίοι εκπρόσωποι της Ελλάδας στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και μέχρι τον Δεκέμβρη θα πρέπει να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό ώστε να ατενίσουμε το μέλλον με μεγαλύτερη αισιοδοξία.

   Αντίπαλοι της ομάδας του Πειραιά για φέτος θα είναι μια παλιά... γνώριμη, η Πόρτο, ενώ επίσης στον όμιλο βρίσκεται ακόμη μια ομάδα που ο Ολυμπιακός έχει αντιμετωπίσει στο παρελθόν, η Ολυμπίκ Μαρσέιγ. Και τις δύο ομάδες τις έχει κερδίσει, αλλά και από τις δύο έχει χάσει. Το γκρουπ συμπληρώνεται από την πανίσχυρη Μάνστεστερ Σίτι του Πεπ Γκουαρδιόλα και των πολλών αστέρων, την οποία ο Ολυμπιακός θα βρει πρώτη φορά στο δρόμο του.

   Σαν πρώτη εικόνα, σαφέστατα το φαβορί για την πρωτιά είναι οι "πολίτες", ενώ για την δεύτερη θέση ένα μικρό προβάδισμα έχουν Πόρτο και Μαρσέιγ, λόγω της εμπειρίας τους στον θεσμό. Όπως έχει η κατάσταση, στον Ολυμπιακό δεν δίνονται πολλές πιθανότητες ούτε καν για την τρίτη θέση που οδηγεί στο Γιουρόπα Λιγκ. Όπως καταλαβαίνει κανείς, η ομάδα του Πέδρο Μαρτίνς θα πρέπει να δουλέψει πολύ ώστε να συνεχίσει το ευρωπαϊκό της ταξίδι. Σε σχέση με πέρσι, δεν υπάρχει ο βατός αντίπαλος όπως π.χ. ο Ερυθρός Αστέρας που έδινε στον Ολυμπιακό την ελπίδα ότι τουλάχιστον θα υπάρχει το "μαξιλαράκι" του Γιουρόπα αν δεν κατορθώσουν να κάνουν την υπέρβαση.

   Από την άλλη ωστόσο, θα πρέπει να αναλογιστεί κανείς πως φέτος δεν υπάρχει μεγαθήριο τύπου Μπάγερν Μονάχου, Μπαρτσελόνα ή Γιουβέντους που τόσα χρόνια έβρισκαν μπροστά τους οι Πειραιώτες. Η Πόρτο είναι η ιδανική αντίπαλος (με εξαίρεση ίσως την Ζενίτ) από το πρώτο γκρουπ δυναμικότητας, ενώ ακόμα και η Σίτι ταλανίζεται από προβλήματα τραυματισμών με αποτέλεσμα αρκετοί από τους βασικότατους παίκτες της όπως ο Αγκουέρο κι ο Ντε Μπρόινε να μην μπορούν να βρουν αγωνιστικό ρυθμό. Η Μαρσέιγ ήταν ίσως η χειρότερη αντίπαλος που μπορούσε να κληρωθεί από το τέταρτο γκρουπ δυναμικότητας αλλά ακόμα και η ομάδα του Κώστα Μήτρογλου έχει αρκετό καιρό να αγωνιστεί στην Ευρώπη, οι παίκτες της δεν έχουν συνηθίσει σε αυτό το ρυθμό και σίγουρα δεν είναι του επιπέδου της Άρσεναλ ή της Τότεναμ, ομάδων που κόντραρε στα ίσια πέρσι ο Ολυμπιακός.

   Από την πλευρά της η ομάδα του Πέδρο Μαρτίνς κατάφερε στο... νήμα της μεταγραφικής περιόδου να ενισχυθεί σημαντικά, αφού όχι μόνο δεν έχασε τον βασικό κεντρικό αμυντικό της, Ρούμπεν Σεμέδο (να' ναι καλά ο ΠΑΟΚ!) που αποφάσισε να μείνει στο μεγάλο λιμάνι απορρίπτοντας την πρόταση της Μπενφίκα, αλλά είδε να αυξάνεται και το πορτογαλικό γκρουπάκι του Ρέντη με την έλευση των Αρμίντο Μπρούμα από την Αϊντχόβεν και Ρούμπεν Βινάγκρε από την Γουλβς. Αμφότεροι αποκτήθηκαν ως δανεικοί με ρήτρα αγοράς, ωστόσο αυτή του 21χρονου αγγίζει τα 22 εκατομμύρια ευρώ! Κάποια από τα άλλα μεταγραφικά αποκτήματα όπως οι Ραφίνια, Εμβιλά και Χολέβας έχουν ήδη ενσωματωθεί στον νέο τους ρόλο και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της αρχικής ενδεκάδας (ωστόσο κάτι μου λέει πως με την έλευση Βινάγκρε ο Χολέβας θα μετατοπιστεί προς τον πάγκο αφού δείχνει να μην έχει την απαραίτητη ενέργεια). Επίσης υπάρχουν και οι Πέπε, Ντρέγκερ και Τιάγκο Σίλβα για να καλύψουν το οποιοδήποτε κενό παρουσιαστεί.

   Φυσικά οι... "παλιές καραβάνες" έχουν ξεκινήσει εντυπωσιακά τη σεζόν, αφήνωντας πολλές υποσχέσεις για το μέλλον. Φορτούνης, Καμαρά, Σεμέδο, Μπα, Βαλμπουενά, Ραντζέλοβιτς, Μπουχαλάκης, ακόμη και ο Σα. Όλοι δείχνουν να βρίσκονται σε εξαιρετική κατάσταση. Αυτός όμως που σπάει τα κοντέρ είναι ο Γιουσέφ Ελ Αραμπί, ο οποίος σκοράρει κατά ριπάς, βρίσκοντας δίχτυα σχεδόν όποτε του δίνεται η ευκαιρία.

   Σε μια χρονιά που ξεκινά μετά κόπων και βασάνων, ο Ολυμπιακός έχει καταφέρει να δεχθεί ως τώρα μόλις ένα τέρμα έχοντας σημειώσει 12 σε έξι ματς. Οι οιωνοί είναι αν μη τι άλλο εξαιρετικοί και οι αντίπαλοι στο Τσάμπιονς Λιγκ δείχνουν να είναι στα μέτρα του "καλού" Ολυμπιακού.

   Πρώτος αντίπαλος θα είναι η Μαρσέιγ στο "Καραϊσκάκης". Οι Γάλλοι του Αντρέ Βίλας-Μπόας αρέσκονται να αγωνίζονται με σύστημα 4-2-3-1, αφήνωντας μοναδικό προωθημένο τον αργεντινό στράικερ Ντάριο Μπενεντέτο, ο οποίος ωστόσο είναι αμφίβολος για τον αγώνα της Τετάρτης. Στα υπερ των Πειραιωτών είναι επίσης το γεγονός ότι δεν θα αγωνιστεί ο αμυντικός χαφ και "εγκέφαλος" της ομάδας, Μπουμπακάρ Καμαρά, λόγω τιμωρίας που "κουβαλάει" από την περσινή σεζόν. Βασικές πηγές κινδύνων θα είναι οι ακραίοι Ντιμίτρι Παγέ και Φλοριάν Θοβέν, αλλά και ο μέσος Μικαέλ Κουισάνς ο οποίος αποκτήθηκε ως δανεικός από την πρωταθλήτρια Ευρώπης Μπάγερν Μονάχου. Επίσης οι "Φωκαείς", όπως είναι το παρατσούκλι της ομάδας, διαθέτουν βαθύ πάγκο, με παίκτες όπως ο Κέβιν Στρόουτμαν, ο Νεμάνια Ράντονιτς (για τον οποίο είχε ενδιαφερθεί και ο Ολυμπιακός) ή ο Γιούτο Ναγκατόμο να είναι έτοιμοι άνα πάσα στιγμή να καλύψουν το όποιο κενό μπορεί να δημιουργηθεί στο αρχικό σχήμα. Το σημείο όπού ίσως να μπορέσει να τους "χτυπήσει" ο Ολυμπιακός είναι μέσω μιας γρήγορης αντεπίθεσης, εκμεταλλευόμενος και την εξαιρετική φόρμα του Ελ Αραμπί. Άλλωστε πιθανότατα να απουσιάσει λόγω τραυματισμού από την συγκεκριμένη αναμέτρηση και ο βασικός κεντρικός αμυντικός των φιλοξενουμένων, Ντούγε Καλέτα-Καρ.

   Όπως και να έχει, ο Ολυμπιακός θα χρειαστεί βαθμούς σε αυτήν την αναμέτρηση, αλλά ο όμιλος προμηνύεται συναρπαστικός και γεμάτος εκπλήξεις. Ο Ολυμπιακός διαθέτει και το υλικό, την εμπειρία αλλά και τα φυσικά χαρακτηριστικά πλέον ώστε να κοντράρει όλους τους αντιπάλους του. Το αν θα τα καταφέρει, σε μια σεζόν που τόσο πολύ ανάγκη το έχει το ελληνικό ποδόσφαιρο, μένει να φανεί εντός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου.

Και... Πασαλιμανιώτικα!

    Τον τελευταίο καιρό έχω πέσει με τα... μούτρα που λένε στο να γράφω για το πάθος μου, τα βιντεοπαιχνίδια, ελπίζοντας να καταφέρω να κάνω κάτι κι εγώ και να καθιερωθώ σε αυτόν τον διαρκώς εξελισσόμενο χώρο. Ωστόσο υπάρχει και η άλλη μεγάλη αγάπη, ο Ολυμπιακός, τον οποίο ποτέ δεν ξεχνάμε και πάντα θα παρακολουθούμε σε όποια γωνιά της γης κι αν βρισκόμαστε (να' ναι καλά και τα ιντερνέτια!)

   Φέτος λοιπόν είναι μια πολύ περίεργη περίοδος έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα λόγω του ιού, όχι μόνο για τον Ολυμπιακό αλλά για όλες τις ομάδες. Κι εκεί που λες πως δεν θα κάνουν πολλές κινήσεις και θα κάτσουν στ' αυγά τους τουλάχιστον να περάσει η μπόρα και να τελειώσει κι αυτή η σεζόν και από το επόμενο καλοκαίρι βλέπουμε, άρχισαν όλοι κι αλλάζουν τους μισούς παίκτες τους!

   Φυσικά δεν γινόταν να παραμείνει ανεπηρέαστος και ο Ολυμπιακός από όλον αυτό τον τζέρτζελο, στον οποίο ωστόσο συνέβη το εξής παράδοξο: όλες οι αλλαγές του είναι από τη μέση και πίσω! Δηλαδή οι αποχωρήσεις των Ομάρ Ελαμπντελαουί, Κώστα Τσιμίκα και Γκιγιέρμε Τόρες μαζί με τον χρόνιο τραυματισμό του τερματοφύλακα Χοσέ Σα. Να' ναι καλά ο ΠΑΟΚ που απέκλεισε την Μπενφίκα γιατί αν είχε φύγει κι ο Ρούμπεν Σεμέδο, όπως φημολογούνταν, θα μιλούσαμε πλέον για ολοκληρωτική αναδιάρθρωση της αμυντικής γραμμής της ομάδας!

   Κι έτσι όμως που ήρθαν τα πράγματα, δεν τα λες κι εύκολα. Αρχίζεις από την αρχή αυτό που επί δύο χρόνια δημιουργούσες κι είναι κρίμα. Αυτοματισμοί, άμυνες, επιθέσεις, ήξερε ο ένας τον άλλον. Μπορεί ατομικά να μην ήταν οι καλύτεροι του κόσμου (για τον Τσιμίκα διατηρούμε μια επιφύλαξη), αλλά όλοι μαζί ήταν ικανοί για πολλές ζημιές.

   Όπως πολύ ικανοί είναι και οι αντικαταστάτες τους, ευτυχώς, για να καλύψουν και με το παραπάνω το κενό που άφησαν πίσω τους αυτοί οι παίκτες. Στα δεξιά της άμυνας ο Βραζιλιάνος Ραφίνια δεν χρειάζεται συστάσεις. Τόσα χρόνια άνετος στο κορυφαίο επίπεδο με τη φανέλα της Μπάγερν Μονάχου, έχει πάρει τα πάντα σε συλλογικό επίπεδο και πάει Ελλάδα να κάνει... πλάκα. Η ποιότητά του θα φανεί αναμφίβολα και θα κάνει τη διαφορά κιόλας σε πολλά δύσκολα ματς. Σε αυτή τη θέση ο Ολυμπιακός όχι μόνο κάλυψε το κενό, αλλά πήγε ένα βήμα παραπέρα. Στα αριστερά τώρα, ο Χολέμπας έχει εμπειρίες από Αγγλία και Ιταλία αλλά είναι γνωστός σαν χαρακτήρας και πολλές φορές αυτό μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα. Βέβαια ήδη για αυτή τη θέση έχει αποκτηθεί κι άλλος, ο Ματέους Ρέις, τον οποίο θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε. Κρίμα που δεν δίνεται άλλη μια ευκαιρία στον Λεονάρντο Κούτρη, ένα παιδί που και την ομάδα ξέρει και ταλέντο έχει, αλλά τι να κάνουμε. Σε ότι αφορά τώρα τον Γκιγιέρμε, ο αντικαταστάτης του θα είναι ο Γιαν Εμβιλά, πρώην διεθνής με την εθνική Γαλλίας. Αυτό τα λέει όλα από μόνο του. Όμως ο Εμβιλά δεν ξέρει την ομάδα όπως ο Γκιγιέρμε. Έχει έρθει σε ένα περιβάλλον όπου όλα του είναι παντελώς άγνωστα και θα πάρει χρόνο μέχρι να προσαρμοστεί. Κι αυτός ο χρόνος θα είναι εις βάρος του Ολυμπιακού. Εν τω μεταξύ, η ομάδα ψάχνει και για εξτρέμ, ακόμα δεν έχει καλυφθεί το κενό που άφησε πίσω του ο Ποντένσε. Μακράν η καλύτερη από όλες τις περιπτώσεις των ονομάτων που έχουν ακουστεί είναι αυτή του Μαροκινού Σοφιάν Μπουφάλ της Σαουθάμπτον, ενώ και ο Πορτογάλος Αρμίντο Μπρούμα της Αϊντχόβεν θα ταίριαζε στην αγωνιστική φιλοσοφία της ομάδας.

   Έτσι λοιπόν έχουν τα πράγματα για τη νέα σεζόν. Ευτυχώς, σε ότι αφορά τη γραμμή κρούσης, η κατάσταση παραμένει σταθερή και επέστρεψε δριμύτερος ο Κώστας Φορτούνης που δείχνει πως θέλει ξανά να γίνει αρχηγός της ομάδας. Και θα τον χρειαστεί ο Μαρτίνς με τις αγωνιστικές υποχρεώσεις να είναι αρκετές και φέτος, ειδικά αν ο Ολυμπιακός καταφέρει να ξεπεράσει το εμπόδιο της Ομόνοιας και να προκριθεί στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Από τα μέσα του Οκτώβρη και μετά, ανά τρεις μέρες θα έχει αγώνα η ομάδα και μάλιστα πολύ δύσκολο. Και μπορεί κάποιοι να θεωρούν πως ο Ολυμπιακός έχει ξεφύγει από τα ελληνικά δεδομένα όμως τίποτα δεν θα του χαριστεί και ειδικά στα εκτός έδρας ματς θα πρέπει να... φτύνει αίμα ως συνήθως για να μην χάνει βαθμούς.

   Δυστυχώς, αυτή η διαρκής κωμωδία με τον Μαρινάκη, με την "παράγκα", με τους διαιτητές που κυριαρχεί τόσα χρόνια στο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου, αυτό το δηλητήριο που έχει ποτίσει κάθε γωνιά του, αυτή η άρνηση του να κοιτάξουμε και να διορθώσουμε τα λάθη της δικής μας ομάδας και το κυνήγι φαντασμάτων, έφεραν το πρωτάθλημα στην 18η θέση μεταξύ αυτών της Ευρώπης. Ακούει ο επαγγελματίας αθλητής "Ελλάδα" και νομίζει πως κάνει ένα τεράστιο πισωγύρισμα στην καριέρα του. Κι έχει δίκιο! Όταν ο ΟΦΗ παίζει κόντρα σε ομάδα της Κύπρου στην έδρα του και κάνει μια(!) φάση σε όλο το παιχνίδι, όταν ο Άρης υποδέχεται στο αήττητο εδώ και 50 χρόνια "Κλεάνθης Βικελίδης" μια ομάδα από την Ουκρανία που δεν έχει βγει ποτέ της στην Ευρώπη και χάνει, τι ελπίδα να υπάρχει; Κάποτε οι ελληνικές ομάδες τις είχαν για πλάκα όλες αυτές και κοιτούσαν στα μάτια αντιπάλους από την Αγγλία και την Ισπανία. Ο Άρης είχε κερδίσει εντός κι εκτός έδρας την Ατλέτικο Μαδρίτης! Η ΑΕΛ είχε κάνει πλάκα στην Μπλάκμπερν! Ο Πανιώνιος νικούσε την Αούστρια μέσα στη Βιέννη!

   Τώρα φαίνεται πως το μόνο που ενδιαφέρει όλους αυτούς τους συλλόγους, η μόνη αιτία ύπαρξής τους, είναι να κερδίσουν τον Ολυμπιακό! Αυτή η μανία έχει συρρυκνώσει το δύσμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο σε τέτοιο σημείο που λέγαμε πως ίσως να είναι και καλό για το άθλημα να έχανε η ομάδα καναδυό πρωταθλήματα μπας και τους έφευγε η λύσσα και κοιτούσαν να βελτιωθούν. Αμ δε! Τα ίδια και χειρότερα! Ειδικά αυτό που παρουσίασαν Άρης και ΟΦΗ δεν δικαιολογείται με τίποτα και δεν αφήνει καμία ελπίδα για το μέλλον.

   Ίσως το μόνο που να μπορέσει να βελτιώσει κάπως την κατάσταση να είναι η παρουσία του Παναθηναϊκού στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις από την επόμενη σεζόν. Εκεί που θα ξεκινούν οι ελληνικές ομάδες μαζί με αυτές από το Αζερμπαϊτζάν, αμπό την Ανδόρρα, από το Λιχτενστάιν, κλπ. Κι αν κάποτε βρεθούν στον ίδιο χώρο με καμιά Μπάγερν, καμιά Ρεάλ, θα θεωρείται από μόνο του επιτυχία. Στον πάτο της Ευρώπης, να βράζουμε στο ζουμί μας. Με έναν δύσμοιρο Ολυμπιακό να προσπαθεί να δημιουργήσει κάτι, να πρέπει να περάσει από 5 προκριματικούς ίσα-ίσα για να βρεθεί στους ομίλους κάποιας ευρωπαϊκής διοργάνωσης κι αν ποτέ καταφέρει κάτι παραπάνω να χάνει τους καλύτερους παίκτες του από ομάδες που συμμετέχουν σε πρωταθλήματα ανώτερης ποιότητας, δηλαδή ουσιαστικά οποιοδήποτε άλλο.

   Αυτή είναι η ελληνική πραγματικότητα. Άντε και καλή σεζόν!

Περί... ανθρώπινης εμπορευματοποίησης και κανιβαλισμού

   Τον τελευταίο καιρό (κι όταν λέω καιρό, εννοώ τουλάχιστον καμιά δεκαετία, αυτό δεν ξεκίνησε χτες!) έχω υποστεί τις ατελείωτες "προτροπές" δεκάδων γνωστών (οι φιλίες απαιτούν χρόνια για να χτιστούν, μην τα μπλέκουμε!) αλλά και οικογενειακών προσώπων σχετικά με τη δημιουργία κάποιας... σχέσης, με αφορμή την προχωρημένη ηλικία μου, ενώ παράλληλα εδώ και 30-και-βάλε χρόνια έχω γίνει μάρτυρας, θύμα, αλλά και θύτης του τρόπου με τον οποίο συμπεριφερόμαστε ο ένας τον άλλον. Θεωρώ λοιπόν τουλάχιστον δίκαιο να μου δοθεί η δυνατότητα να εκφράσω κι εγώ τη δική μου άποψη για το θέμα, την οποία πάντα με διακριτικότητα καλύπτω προς αποφυγήν τυχόν παρεξηγήσεων, έστω και μέσα από αυτό το μπλογκ.
   Δεν είμαι φαν του κανιβαλισμού! Κι εξηγούμαι. Ο τρόπος με τον οποίο ουσιαστικά "καταναλώνουμε" ο ένας τον άλλον, χρησιμοποιώντας ότι χρειαζόμαστε και μετά ψάχνοντας για κάτι καινούριο, ποτέ δεν με ενθουσίαζε. Και το έχω δει να συμβαίνει τόσο συχνά που ενώ στην αρχή με στεναχωρούσε και με έθλιβε, πλέον έχω πάθει ανοσία και είναι κάτι που το περιμένω. Θα έρθει κάποιος, θα σου ζητήσει κάτι, ή θα σου πει κάτι, μετά θα πάει στον επόμενο. Άντε αν είσαι τυχερός, μπορεί να κάτσει λίγο παραπάνω. Μέχρι να βαρεθείς ή να βαρεθεί. Μέχρι εκεί είμαστε.
   Τώρα για τις σχέσεις και τα ζευγάρια, τι να πω; Από πού να ξεκινήσω; Πόσο πιο εμπορικά και φθηνά να γίνουν τα πράγματα; Κάθε μέρα αντιμετωπίζω ανθρώπους οι οποίοι ουσιαστικά πάτησαν πάνω στην αδυναμία που μπορεί να τους είχε κάποιος και την προσωπική τους εμφάνιση προκειμένου να εξελιχθούν οικονομικά και κοινωνικά. Ε, όταν βλέπω κάθε μέρα τέτοια παραδείγματα, μην μου μιλάτε για... αγάπες και πράσινα άλογα! Εμετός δηλαδή!
   Ακόμη όμως και σε περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν λίγο σεβασμό για τον εαυτό τους και είναι οικονομικά ανεξάρτητοι άσχετα με το αν είναι με κάποιον ή όχι, και πάλι, για ποιές "σχέσεις" μιλάμε; Που ο ένας παίρνει από τον άλλον ότι θέλει μέχρι που κάποιος να σημάνει τη... λήξη, ή που τελικά παντρεύονται κιόλας; Συγνώμη, αλλά εδώ με τις μανάδες μας, τις γυναίκες που μας γέννησαν, δεν αντέχουμε να μείνουμε κάτω από την ίδια στέγη για παραπάνω από τρεις συνεχόμενες ώρες. Πώς να αντέξουμε κάποιον ξένο;
   Σίγουρα μπορεί να υπάρξει ένας στιγμιαίος ενθουσιασμός μεταξύ δύο ανθρώπων. Μπορεί κάποιος να μας ελκύει σωματικά, φυσικό είναι. Μπορεί με κάποιον να συζητάμε και να τα βρίσκουμε ή να μας κάνει να γελάμε και να αρχίσουμε να επιζητάμε την παρέα του. Μπορεί απλά οι καταστάσεις να τα φέρουν έτσι και να έχουμε κάποιον δίπλα μας σχεδόν κάθε μέρα, χωρίς να καταλάβουμε ότι τελικά "κάτι συμβαίνει", μέχρι όντως να συμβεί.
   Όλα αυτά όμως, είναι στιγμιαία και εφήμερα. Τίποτα δεν διαρκεί σε αυτή τη ζωή. Και οι άνθρωποι βαριούνται και φεύγουν, εξ ου και ο όρος "ανθρώπινη κατανάλωση" που χρησιμοποίησα πιο πάνω. Και τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα αν σε βαρεθούν και ΔΕΝ φύγουν, με "ωραίες" καταστάσεις τύπου καυγάδες, σωματική και ψυχολογική βία, κλπ.
   Από τη φύση μας, είμαστε όντα κοινωνικά, αλλά και εγωιστικά. Αν δούμε κάποιον που μας αρέσει ή μας ενδιαφέρει για τον οποιονδήποτε τρόπο, τότε θέλουμε να τον πάρουμε σπίτι μας, να παίξουμε μαζί του μέχρι να βαρεθούμε και μετά να τον πετάξουμε. "Α, εγώ δεν είμαι καθόλου εγωιστής!", θα πεταχτεί να πει κάποιος, χωρίς να καταλάβει ότι και η ίδια η φράση αυτή είναι ότι πιο εγωιστικό μπορεί να πει. Πρώτα παραδεχόμαστε τα ελλαττώματά μας, μετά μαθαίνουμε να ζούμε μ' αυτά. Το να τα αρνηθούμε δεν έχει νόημα.
   Σε ό,τι αφορά λοιπόν εμένα, εγώ δεν θέλω και δεν ενδιαφέρομαι να γίνω αντικείμενο μιας χρήσης από κανέναν, ούτε φυσικά να δώσω όσα έχω σε κάποιον επειδή... ντύνεται όμορφα! Αυτά τα αφήνω για τους άλλους που το σηκώνει η ψυχή τους. Όσο κι αν προσπαθήσουν, οι άνθρωποι δεν θα μπορέσουν ποτέ να καταλάβουν τι πραγματικά κρύβεται στην ψυχή του άλλου. Οπότε όσο πιο σύντομα μάθουμε πως σε αυτή τη ζωή είμαστε μόνοι μας, καθένας για τη πάρτη του, τόσο το καλύτερο. Αν κι εδώ που τα λέμε, πολλοί άνθρωποι που βρίσκονται σε σχέσεις δείχνουν να το έχουν πιάσει αυτό το νόημα πολύ καλύτερα από εμάς...

Έγκλημα και τιμωρία

  Κορονοϊός. Η λέξη της ημέρας. Της εβδομάδας. Του μήνα. Χεσ'το. Της χρονιάς ολόκληρης. Από το πουθενά μας ήρθε και πλέον δεν ακούμε τίποτα άλλο πέρα από αυτήν την λέξη. Βρίσκεται παντού: σε κάθε δεύτερη πρόταση. Στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Στις ανακοινώσεις των τρένων και των λεωφορείων. Στις πινακίδες των καταστημάτων. Και να θέλεις να ξεφύγεις, δεν μπορείς. Ο κορονοϊός, κι όλα όσα μπορεί να σου φέρει στη ζωή σου βρίσκονται εκεί, σε κοιτάνε στα μάτια διαρκώς. Δεν υπάρχει καμία απολύτως διαφυγή.
   Και γιατί να υπάρξει άλλωστε; Μπορεί για εμάς τους ανθρώπους να πρόκειται για ασθένεια, όμως για τον πλανήτη μπορεί να αποδειχθεί ως το καλύτερο "φάρμακο" για το "μικρόβιο" που τον ταλαιπωρεί εδώ και χιλιετίες. Ένα "μικρόβιο" που τον έχει ταλαιπωρήσει αφάνταστα και διαρκώς του προκαλεί ολοένα και περισσότερες ασθένειες.
   Ο λόγος φυσικά για εμάς τους ανθρώπους, που από την πρώτη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας εδώ, δεν πήραμε χαμπάρι πως είμαστε φιλοξενούμενοι, παρά καταχραστήκαμε ότι δεν ήταν δικό μας. Κι από το σημείο που βρέθηκαμε παραπάνω από δύο άτομα στο ίδιο μέρος, ξεκινήσαμε να πλακωνόμαστε μεταξύ μας για το ποιος θα το καταχραστεί πρώτος. Πράξαμε δηλαδή όλα όσα είναι στην φύση μας να πράττουμε, χωρίς ποτέ να κάνουμε παύση για να σκεφθούμε τις συνέπειες των πράξεών μας.
   Το αστείο της υπόθεσης είναι πως θεωρούμε τους εαυτούς μας και... θύματα αυτής της υπόθεσης, σαν να μην έχουμε κάνει τίποτα κακό και να μην μας αξίζουν τα όσα μας συμβαίνουν αυτές τις μέρες. Εμείς που από την πρώτη στιγμή που θα μάθουμε να περπατάμε στα δύο μας πόδια και να χρησιμοποιούμε λέξεις, μπαίνουμε σε μια πορεία ανελέητης εκμετάλλευσης και χρησιμοποίησης όλων όσων βρεθούν στο δρόμο μας για την προσωπική διάκριση και ανάδειξη εντός της κοινωνίας. Δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος (στις αποκαλούμενες προηγμένες κοινωνίες) που να μην έχει πέσει θύμα αυτής της πορείας από άλλους και παράλληλα που να μην έχει επιδιώξει και ο ίδιος να εκμεταλλευτεί με τον οποιονδήποτε τρόπο κάποιον δικό του συνάνθρωπο. Συμβαίνει καθημερινά μάλιστα. Είτε πρόκειται για πληροφορία, είτε πρόκειται για επαγγελματικές βλέψεις, είτε πρόκειται για πιο προσωπικούς λόγους, καθημερινά οι άνθρωποι εκμεταλλεύονται και πέφτούν θύματα εκμετάλλευσης, με τέτοια συχνότητα μάλιστα που να θεωρείται και ως κάτι δεδομένο ή "κανονικό"!
   Στα τόσα χρόνια που βρισκόμαστε εδώ, η κληρονομιά που αφήνουμε είναι να θέσουμε ακόμη και τη ζωή του ίδιου του πλανήτη σε κίνδυνο λόγω της ανικανότητάς μας να ζήσουμε ο ένας με τον άλλον αρμονικά και να κάνουμε μια πραγματική απόπειρα να κατανοήσουμε τον διπλανό μας. Αυτό το ανελέητο ένστικτο να δούμε τον εαυτό μας κυρίαρχο και να κατατροπώσουμε όλους όσους μας απειλούν (ή θεωρούμε ότι μας απειλούν) έχουν δημιουργήσει άπειρες συρράξεις, ατελείωτους πολέμους, και μέχρι τώρα έχουν φέρει δύο φορές την ανθρωπότητα στα πρόθυρα της ολοκληρωτικής καταστροφής (με τον τρίτο να έρχεται με μαθηματική ακρίβεια αν συνεχίσουμε έτσι). Δεν κοιτάζουμε δίπλα μας, δεν μας ενδιαφέρει, και το πιο υποκριτικό της υπόθεσης είναι ότι παριστάνουμε και τους συμπονετικούς.
   Γιατί λοιπόν να θέλει ο πλανήτης να σε κρατήσει; Αν εσύ έχεις μια μόλυνση, μια ασθένεια, έναν ιό, που σ' έχει φέρει κοντά στο θάνατο, γιατί να μην θέλεις να τον ξεφορτωθείς; Τι ακριβώς έχουμε κάνει που να δικαιολογεί την υπαρξή μας σε αυτόν τον πλανήτη και που τώρα έχουμε βλέψεις να το σκορπίσουμε και σε άλλα μέρη του γαλαξία πανάθεμά μας (βλέπε Άρη, Ίλον Μασκ, κλπ);
   Είμαστε τόσο βλαμμένοι που ρισκάρουμε να κολλήσουμε έναν πιθανότατα θανατηφόρο ιό από την φρίκη μας, γιατί αλλιώς λέει δεν θα έχουμε αρκετά χαρτιά, στα οποία εμείς έχουμε ορίσει την αξία τους (βλέπε χρήματα) ώστε να δώσουμε σε αυτούς που θέλουν περισσότερα χαρτιά, ώστε να τα δώσουν κι εκείνοι με τη σειρά τους σε άλλους που θέλουν ακόμα περισσότερα χαρτιά. Τίθεται σε κίνδυνο η ίδια μας η ύπαρξη κι εμείς κοιτάζουμε κάτι του οποίου την αξία ορίσαμε εμείς οι ίδιοι!
   Δεν έχουμε λόγο ύπαρξης κύριες και κύριοι. Το χάσαμε αυτό το παιχνίδι προ πολλού. Ας καθήσουμε στην καραντίνα μας να τα λουστούμε κι ας ελπίσουμε τα "αντισώματα" του πλανήτη να μην πιάσουν κι εμάς. Όχι πως μας αξίζει, αλλά υπάρχει και το ένστικτο επιβίωσης.
   Ή που θα ξεκάνουμε εμείς τον πλανήτη, ή που θα ξεκάνει εκείνος εμάς. Η ώρα της αλήθειας είναι εδώ.

Kids these days...

 My very first blog post since last year. Took a while but writing is what I do for a living now, so I don't think I would actually do it for my spare time as well. But when something keeps knocking on your head, you need some sort of outlet. Someone or something to talk to, before everything starts becoming too much for you to handle. So here we go. 
   We are all alone. And this world keeps pushing us to become more isolated.
   In my first few years here in Australia, I have seen a society in which people are so far away from one another, so distant, like they're too afraid of anyone getting near them. Things like social anxiety, daily stress, or the fear of the unknown have been allowed to come into the open alongside other issues and people don't know want to have to talk to others because they aren't sure if what they say might offend someone or cause them some form of distress.
   This is not how things should be. People should be able to freely say whatever it is they have on their minds, no matter what that is. It is only through discussion and debate that we can move forward as a society, in a joint effort. Now, I'm not saying that people should go offending and having arguments with everyone and everything, that won't get us nowhere. But certainly, there must be a better avenue than having to place restraints over what someone can or cannot say! People fought and died so we can have these rights and now we're gladly offering them up on a silver platter simply because we don't want to be placed in a difficult position of having someone say words to us!
   It goes from one extreme to the other. The other day I saw someone on Twitter make a post about how stressful it is when their phone rings. The post went on to gain thousands of likes and comments from stressed out teens who can't answer their bloody phones when their grandparents call them, so they simply choose not to talk to them anymore! That is wrong on so many levels! If we're reaching a level at which all we can handle is text on a screen with which we can determine how and when we will respond, then our future looks pretty bleak.
   And yet, the irony of this situation is that this generation of "influentials" (more influenced I would say, but whatever), like to think of themselves as progressive. That they have some sort of cause. What a joke! They stick their heads in their phones 19 hours a day just so they don't have to deal with the world or simply out of their own boredom and after being fed so much political bullshit by the media who are serving their own agendas, they go out and demonstrate for some cause or another, thinking they're making some sort of difference. 
   If I tell you something every hour of every day and show you documented proof on it, then eventually, whether you want to or not, you're gonna start to believe it. That's what's happening here. We're talking about an entire generation that has literally no other outlet apart from their social media and through that, they can be dyed in any color. After all, the younger they are, the easier it is for them to eat up all the unprocessed garbage they're being given. It's sad really.
   Not that they're hurting anyone. It's just that it's not what they should be doing at this age. There are so many other stupid things for young kids to do and learn from. But when you have the police checking Facebook event pages in case someone who didn't get an invite shows up at a party, then, well, I guess they have to find a different outlet. So they go vegan. Or they support Greta. Or they get in stupid protests in support of "the planet" and against the corporate machine. The same corporate machine who is feeding them the bullshit that's making them want to be there in the first place.
   People need to get off their goddamn phones and remember what it was like to talk to each other. Yes, we might get hurt or it might be stressful or whatever. Some friendships might not last, other people might be assholes and rude and narcissistic. But we live in a whole world full of people and if you keep searching, eventually, you'll find the results you're looking for. Kinda like Google. You just gotta be willing to search.