Και οι ημιτελικοί του Μουντιάλ πλέον έφτασαν στο τέλος τους. Τα ζευγάρια που είχαν κληρωθεί προκειμένου να αναδείξουν τις δύο ομάδες οι οποίες θα τεθούν αντιμέτωπες στον τελικό της 13ης Ιουλίου στο "Μαρακανά" ήταν Αργεντινή-Ολλανδία και Βραζιλία-Γερμανία. Νοτιοαμερικανικοευρωπαϊκές μονομαχίες και οι δύο. Με μεγάλη την πιθανότητα να έχουμε έναν τελικό Βραζιλίας-Αργεντινής, οι τέσσερις ομάδες μπήκαν στα γήπεδα για να διεκδικήσουν τις όποιες πιθανότητες συνέχειας σε αυτό το Μουντιάλ και να μην αφήσουν τα όνειρά τους να σβήσουν σε αυτήν την φάση.
Ξεκινώντας από τον αγώνα Αργεντινής-Ολλανδίας που διεξήχθη στο Σάο Πάολο, εκεί όπου δεν υπήρχαν φαβορί και αουτσάιντερ. Η Αργεντινή περίμενε παρα πολλά από τον Messi, ο Van Gaal όμως, σαν παλιά καραβάνα των γηπέδων, ήξερε ακριβώς πως να τον αντιμετωπίσει. Έστειλε επάνω του τον De Jong ο οποίος είχε συνέλθει από τον τραυματισμό που τον ταλαιπωρούσε. Από την άλλη ο Robben περίμενε πως και πως την επιστροφή του σε τελικό για να καταφέρει ότι δεν κατάφερε αυτός και οι συμπαίκτες του πριν τέσσερα χρόνια στη Νότιο Άφρικη, όπου έχασαν με 1-0 στον τελικό από την Ισπανία. Οι Αργεντίνοι είχαν επίσης να αντιμετωπίσουν τον τραυματισμο του Angel Di Maria, του ανθρώπου που μαζί με τον Messi είχαν πάρει από το χέρι τους υπόλοιπους και τους καθοδηγούσαν στις δύσκολες στιγμές. Την θέση του στην ενδεκάδα πήρε ο μέσος της Benfica, Enzo Perez. Το παιχνίδι ξεκίνησε με την Αργεντινή να έχει την κατοχή της μπάλας. Βέβαια φάσεις δυσκολευόταν να κάνει η "αλμπισελέστε" και όποτε προωθούσαν την μπάλα προς τον Higuain εκείνος έπεφτε πάνω στον τοίχο που άκουγε στο όνομα Vlaar. Καλύτεροι από πλευράς Αργεντίνων σε εκείνο το διάστημα οι Enzo Perez και Lavezzi. Δειλά-δειλά βγήκαν από την περιοχή τους οι "oranje" και έκαναν τις πρώτες τους φάσεις αλλά για ένα ακόμα παιχνίδι ο Robin Van Persie ήταν χαμένος στο πλήθος, ο Sneijder δεν περνούσε μπαλιές και ο Robben ήταν πολύ καλά κλεισμένος από την άμυνα των Αργεντινών. Έτσι, το βάρος έπεφτε στους Kuyt, Whynaldum και De Jong να οργανώσουν την επιθετική ανάπτυξη της ομάδας. Το ημίχρονο τελείωσε χωρίς την μεγάλη φάση πάντως. Απλά ένα φάουλ του Messi που απέκρουσε με σχετική ευκολία ο Cillessen.
Με την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου ο Van Gaal απέσυρε τον De Jong κι έβαλε στη θέση του τον Clasie, έναν παίκτη που δεν είχε αγωνιστεί λεπτό στο Μουντιάλ. Η αποστολή του ήταν μία: να ακολουθεί τον Messi σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου, όπως άλλωστε είχε κάνει και ο De Jong μέχρι εκείνη τη στιγμή. Στο δεύτερο ημίχρονο, με τις αλλαγές και την αναπόφευκτη κούραση των ποδοσφαιριστών, το παιχνίδι άρχισε να ανοίγει περισσότερο. Η πρώτη μεγάλη φάση ανήκε στην Αργεντινή με τον Higuain που εκμεταλλεύτηκε σέντρα του Lavezzi, μπήκε στην πορεία της μπάλας αλλά την έστειλε ελάχιστα δίπλα από το πρώτο δοκάρι του Cillessen. Η επόμενη μεγάλη στιγμή επίσης για την "αλμπισελέστε", όταν βγήκε η σέντρα του Palacios (είχε μπει αλλαγή στη θέση του Enzo Perez) από αριστερά, αλλά ο Aguero (επίσης μπήκε αλλαγή στη θέση του Higuain) ήταν ένα βήμα πίσω. Οι Ολλανδοί κατάφεραν να ισορροπήσουν το ματς, πήραν την κατοχή της μπάλας και δημιούργησαν ευκαιρίες με αποκορύφομα τη φάση του 90ου λεπτού, όπου ο Robben μπήκε στη μικρή περιοχή αλλά το πλασέ που επιχείρησε βρήκε στο τάκλιν αυταπάρνησης του Mascherano.
Έπειτα ο Messi με ένα ψυχρο σουτ έκανε το 1-0. Στη συνέχεια ο Robben ισοφάρισε, αλλά ο Garay έκανε το 1-2. Το επόμενο πέναλτι για τους Ολλανδούς επιχείρησε ο Sneijder, όμως κι αυτός είδε τον Romero να το πιάνει. Ο Aguero και ο Kuyt έκαναν το 2-3 πριν έρθει ο Maxi Rodriguez να ευστοχήσει για τελευταία φορά και να στείλει την Αργεντινή στον τελικό και τους παίκτες και τους οπαδούς της στα ουράνια. Όποια κι από τις δύο ομάδες και να περνούσε στον τελικό θα το άξιζε εξίσου.
Την αμέσως προηγούμενη ημέρα έγινε ο ημιτελικός Βραζιλίας-Γερμανίας. Τα όσα συνέβησαν σε αυτό το γεγονός σπάνε τα στενά δεσμά ενός απλού ποδοσφαιρικού αγώνα, καθώς δημιουργήθηκαν νέα ρεκόρ, υπήρχαν χιλιάδες άνθρωποι να κλαίνε και κατέρευσε ένας μύθος. Η Βραζιλία λοιπόν σε αυτόν τον αγώνα ήταν γνωστό πως θα στερούνταν των υπηρεσιών δύο βασικότατων παικτών της, του Neymar και του Tiago Silva. Υπερ-απαραίτητοι αν κρίνουμε το ρόστερ της "σελεσάο" στο οποίο άξιοι αντικαταστάτες δεν υπήρχαν. Από την άλλη όμως και οι Γερμανοί δεν τρόμαζαν κανέναν. Έκαναν το πρώτο τους καλό παιχνίδι με την Πορτογαλία (4-0) κι από'κει και πέρα ίδρωναν για να κερδίσουν τον οποιοδήποτε, είτε Αλγερία, είτε Γαλλία, είτε Η.Π.Α. Οι δύο ομάδες βγήκαν από τα αποδυτήρια και ήταν προφανές από τον τρόπο που είπαν τον εθνικό τους ύμνο, ότι οι Βραζιλιάνοι ήταν αποφασισμένοι! Θα έπαιζαν για τον ταλαιπωρημένο λαό τους, για εκείνους που ήταν στις εξέδρες και φώναζαν και για τους συμπαίκτες τους που δεν μπορούσαν να τους βοηθήσουν. Ξεκίνησε το ματς και μέχρι το 10' μπορεί κανείς να πει ότι η Βραζιλία πίεζε, κυνηγούσε το γκολ, το ήθελε το ματς. Μέχρι εκεί όμως.
Μετά έπεσε ο... γενικός στην ομάδα και κυριολεκτικά κατέρρευσαν! Σαν πύργος στην άμμο που τον ρίχνει το δυνατό κύμα, έτσι η "nationalmannschaft" γκρέμισε την "σελεσάο"! Στο 11' το σκορ ήταν 0-1. Στο 29' είχε ήδη φτάσει το 0-5!!! Κι αν δεν κατέβαζαν ταχύτητα οι Γερμανοί, ποιός ξέρει που μπορεί να έφτανε. Το τελικό αποτέλεσμα; 1-7! Οι φωνές και οι ζητωκραυγές από την κερκίδα, μετατράπηκαν άμεσα σε ξεσπάσματα οργής και κλάματα από τους χιλιάδες Βραζιλίανους οπαδούς.
Στα τυπικά του αγώνα, ο Miroslav Klose πέτυχε το 16ο του γκολ σε Μουντιάλ και ξεπέρασε τον Ronaldo σε ρεκόρ επίτευξης περισσοτέρων τερμάτων σε τελικές φάσης Παγκοσμίων Κυπέλλων. Τα υπόλοιπα τέρματα της Γερμανίας πέτυχαν οι Muller, Kroos (2), Khedira και Schurrle (2). Πάντως για μια ομάδα όπως η Γερμανία τέτοια νίκη δεν είναι σύνηθες γεγονός, ούτε μπορεί να αποδοθεί σε δύο απουσίες για την Βραζιλιάνικη ομάδα. Πού μπορεί αποδοθεί; Ορισμένοι ψίθυροι ακούγονται ότι η FIFA σε συνεργασία με την Βραζιλιάνικη κυβέρνηση, προκειμένου να παραμείνει προσηλωμένος ο λαός στα του Παγκοσμίου Κυπέλλου και να αποφευχθούν τυχόν επεισόδια που να έθεταν σε κίνδυνο την ομαλή διεξαγωγή του, έδιναν "βοήθειες" στη "σελεσάο" ώστε να συνεχίσει μέχρι τις τελικές φάσεις του τουρνουά. Πολλά λέγονται, η ουσία είναι όμως ότι επ'ουδενί δεν είναι άξια η γενιά αυτή των Βραζιλιάνων ποδοσφαιριστών να κουβαλήσουν την κληρονομιά που άφησαν πίσω τους παίκτες όπως ο Ronaldo, o Rivaldo, o Ronaldinho, o Kaka, o Roberto Carlos, o Cafu, o Adriano και τόσοι άλλοι.
Και τώρα... τελικός! Οι δύο μονομάχοι θα είναι η Γερμανία και η Αργεντινή, όπως το 1986 και το 1990. Όποτε έχουν βρεί η μια την άλλη σε τελικό, έχουν από μια νίκη έκαστος, οπότε ήρθε η ώρα να λύσουν τις διαφορές τους. Από τη μια έχουμε το σύνολο του Joachim Loew που λειτουγεί σαν καλοκουρδισμένο ρολόι. Όλοι στην ομάδα ξέρουν τους ρόλους τους και ουδείς παρεκκλίνει. Υπάρχουν βέβαια και οι μονάδες που ξεχωρίζουν (Muller, Kroos, Goetze, Lahm Khedira, Oezil) αλλά κυριαρχεί το σύνολο. Όλα αυτά τα χρόνια από τον χαμένο τελικό του 2002 της Yokohama τα "πάντσερ" έχουν δουλέψει για να φτάσουν σε αυτό το σημείο. Δεν θα τους ικανοποιήσει τίποτα άλλο πέρα από την κατάκτηση του Μουντιάλ, κάτι που έχουν να πετύχουν 14 χρόνια όπου και είχαν για αντίπαλό τους (τι σύμπτωση!) την Αργεντινή!
Από την άλλη η "albiceleste" έχει το πάθος (καμία σχέση με τα "γιούρια" της Βραζιλίας) και την δίψα για διάκριση. Όπως λέγεται λίγο μετά το μάτς με το Βέλγιο, ο Javier Mascherano μάζεψε τους συμπαίκτες του στα αποδυτήρια και μεταξύ άλλων φέρεται να είπε τα εξής: "Βαρέθηκα να φτάνω ως εδώ και να αποκλείομαι! Κουράστηκα να λέω 'α οκ, καλά τα πήγα και μέχρι εδώ που έφτασα...' Αφού είμαι εδώ θέλω να το πάρω! Ας το πάρουμε!". Επίσης δεν γίνεται να ξεχάσει κανείς και τον Messi που επιτέλους του δίνεται η ευκαιρία με την κατάκτηση και του Μουντιάλ να ξορκίσει τους δαίμονες που τον κατηγορούν ότι δεν μπορεί να παίξει καλά με την εθνική του και να την οδηγήσει σε επιτυχίες. Ιδού η ευκαιρία του!
"Nationalmansschaft" ή "albiceleste"; Γερμανία ή Αργεντινή; Ευρώπη ή Λατινική Αμερική; Πού θα καταλήξει το τρόπαιο; Υπομονή άλλες λίγες μέρες...
No comments:
Post a Comment